Μια παλιά ιστορία.....

Με αφορμή μια ανάρτηση του Ευρύνοου που μου ξύπνησε και κάποια βαθύτερα αισθήματα, άφησα μια παλαιότερη ανάρτηση που έγραφα και προσπαθούσα να τελειώσω τόσο καιρό για να πιάσω αυτήν...
Είναι κάποια ιστορία που ίσως χρειάζεται να ειπωθεί τελικά. Την άκουσα και δεν μπορούσα να την πιστέψω ενώ ταυτόχρονα την πίστευα με όλη μου την καρδιά. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είναι αλήθεια ή ψέματα, ακόμα δεν έχω συγκεντρώσει καν όλα τα κομμάτια του παζλ για να τη δω ολόκληρη στο σύνολό της. Αλλά θα πω ότι μπορέσω από την ιστορία αυτήν...

Ήταν κάποτε μια νεαρή κοπέλα. Δεν έμαθα πως γεννήθηκε ή από ποιους γονείς. Σε μια παραδοσιακή κοινωνία, ήταν κάτι σαν η σοφή - τρελή του χωριού. Όλοι ήξεραν πως ήταν αλλοπαρμένο πλάσμα, αλλά αυτή η τρέλα της άρεσε τη ίδιας γιατί μπορούσε να κάνει ότι ήθελε, να πάει όπου ήθελε, να μιλάει και με όποιον ήθελε...
Γιατί αντί να μιλήσει στους ανθρώπους, η κοπέλα προτιμούσε περισσότερο να μιλάει στα ζώα, στα πουλιά και στα δέντρα της εξοχής και του διπλανού δάσους. Ήταν απίστευτο αλλά όντως μπορούσε να τα ακούσει και να καταλάβει έτσι τι ήθελαν ή τι μέρος του κύκλου της φύσης μουρμουρούσαν αέναα. Κι έτσι μπορούσε κι η ίδια να μπει σε επικοινωνία μαζί τους.
Και μόνο με την προσφορά του σεβασμού και της παρουσίας της και την συναίσθηση όλων των ζωωτήτων που υπήρχαν και ζούσαν γύρω της, μιμούμενη ταυτόχρονα τους ήχους όλων αυτών που άκουγε, μπορούσε κι έμπαινε σε μια ζωντανή επικοινωνία μαζί τους. Είχε μάθει, νιώθοντάς το και σε κάθε εκατοστό του κορμιού της, πως ήταν μέρος ενός ευρύτερου όλου και αποδεχόμενη αυτό, μπορούσε να έρθει σε πραγματική επαφή με το όλον.

Υποψιάζομαι πως έβλεπε πως οι άνθρωποι δεν ένιωθαν το ίδιο. Κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν τους πλησίαζε τόσο όπως τα ζώα. Δεν έμπαινε σε ουσιαστική επικοινωνία μαζί τους όπως έμπαινε με την φύση. Έμενε μαζί τους αλλά ουσιαστικά προτιμούσε να μην ανήκει σε αυτούς. Να μην είναι μέρος της κοινωνίας των ανθρώπων. Κι αυτό πρέπει να ήταν το μοιραίο σφάλμα της. Αν μπορούσε να ανοιχτεί εξίσου και να επικοινωνούσε καλύτερα με τους ανθρώπους, θα είχε προλάβει πολλά δεινά...

Έτυχε μια μέρα, χαμένη στο δάσος και στον δικό της κόσμο που ήταν όπως συνήθως, να τη δουν τρεις άντρες. Τι τους οδήγησε ακριβώς, δεν το ξέρω. Να 'ταν η λαγνεία μόνο; Να ήταν και μια αίσθηση τιμωρίας; Να ήταν και η προσπάθεια να κατακτήσουν το άπιαστο ή ότι φαινόταν στα μάτια τους πως τους περιφρονούσε; Είχε ξυπνήσει το κτήνος μέσα τους.
Και η κόρη αυτό το κτήνος και το απέστρεφε και την έλκυε ταυτόχρονα, αυτό είναι κάτι περίεργο και δυστυχώς, μάλλον κάτι πιο αρχαίο. Ήταν και κάτι που είχε μέσα της. Ήταν και τολμηρή από μόνη της.
Κατάφεραν να την πιάσουν και να τη βιάσουν. Δεν έφτανε μόνο αυτό, της έκοψαν και τη γλώσσα...Δεν έχω μάθει ακόμα γιατί ακριβώς. Για να μη το πει στους συγγενείς, στα άλλα μέλη της κοινωνίας ή στην ίδια φύση και τους τιμωρήσει; Για αυτό ακριβώς, για ποιο λόγο της έκοψαν και τη γλώσσα, είναι που έχω τη μεγαλύτερη απορία από όλα. Γιατί επηρέασε και όλη τη μετέπειτα πορεία της.

Δεν ήταν μόνη της, ήταν και κάποιος εκεί πέρα, φίλος της ή παλιός φίλος της, μπορεί κι ακόμα και εραστής της. Την ήξερε αρκετά, είχε ακούσει μάλλον κάτι κι είχε τρέξει να προλάβει να τη σώσει, αλλά ήταν πολύ αργά. Ματωμένη πια την κρατούσε στην αγκαλιά του κι έκλαιγε απαρηγόρητος Πολύ αργά όμως, η γλώσσα της είχε κοπεί ήδη. Δεν θα μπορούσε να μιμηθεί ξανά τους ήχους της φύσης και να μιλήσει με τα ζώα και τα πουλιά. Δεν θα μπορούσε καν να μεταφέρει ότι μπορούσε από αυτό στους ανθρώπους. Δεν είχε κανένα λόγο πια να χαρεί. Ήταν χαμένη ολοκληρωτικά.
Παίζει και η πιθανότητα πως αυτός ο άνδρας που την αγκάλιασε και να ήταν ένας από τους βιαστές της, αλλά δεν έχει σημασία...

Σημασία έχει ότι τελικά η γυναίκα απομονώθηκε τελείως. Την παρακάλεσε ο άνδρας με όλη του τη δύναμη για να σωθεί η ίδια, αλλά εκείνη έφυγε και χώθηκε βαθιά στο δάσος, μόνη της, μη μπορώντας να μιλήσει με κανέναν πια και μη θέλοντας άλλο πια να το κάνει. Τα είχε απαρνηθεί όλα. Δεν μπορούσε να τη σώσει κάτι τότε... Κι έμεινε στον κόσμο της σιωπής, για πόσο διάστημα...δεν το γνωρίζω ακόμα.

Αυτά είναι που γνωρίζω από την ιστορία. Λυπητερή δυστυχώς, αλλά η ελπίδα υπάρχει γιατί πάντα μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη μας.

Σας φιλώ από τα βάθη της καρδιάς μου