Κομμωτήριο..."Ο Εαυτός"

Εχθές είδα ένα παράξενο όνειρο, από αυτά που είχα να δω πολύ καιρό... (πριν 3 μέρες προτού ποστάρω αυτή την ανάρτηση τελικά).
Τόσο ιδιαίτερο ήταν που με έπιασε μια έντονη ανάγκη να το γράψω για να μη το ξεχάσω καθώς κρύβει και μια αλληγορία....

Πέρασα από ένα κομμωτήριο από το οποίο περνάω σχεδόν κάθε μέρα. Δεν μου αρέσει να πηγαίνω συχνά κομμωτήριο ούτε να κάθομαι εκεί με τις ώρες. Το μόνο πιο ενδιαφέρον που βρίσκω να κάνω στα κομμωτήρια είναι να πειραματίζομαι με τα χρώματα αλλά και πάλι δεν θέλω να κρατάει πολύ ώρα η διαδικασία.
Κι όμως, αυτή τη φορά μπήκα αν και δεν είχα σκοπό να κάνω τίποτα κι ούτε χρειαζόμουν να κάνω κάτι στα μαλλιά! Τελευταία φορά που έκανα ανταύγειες είχα πει στην κομμώτρια: κάνε μου κάτι ώστε ακόμα κι όταν φανεί η ρίζα, δεν θα χρειαστεί να ξαναβάψω το μαλλί μου.
Όμως μπήκα σ' αυτό το κομμωτήριο και χαιρετάω το παιδί που ήδη γνωρίζω από κει πέρα και με βάζουν να καθίσω σε μια μαύρη, άνετη πολυθρονοκαρέκλα. Μια κοπέλα ήρθε να με εξυπηρετήσει, η οποία μου θύμιζε πολύ μια γνωστή που μου φαινόταν ανέκαθεν πολύ συμπαθητική.
Με ρωτάει τι χρειάζομαι. Λέω πως δεν θέλω να χαλάσω τις ανταύγειες που έχω, απλά κάτι να το ομορφύνει. Με κοιτάει με το έμπειρο ύφος της που αισθάνομαι ότι ξέρει τι κάνει και μου λέει: "Θα σου προσθέσω απλά λίγες ανοιχτόχρωμες ανταύγειες στο πίσω μέρος του μαλλιού που δένουν και δεν θα πάρει πολύ ώρα".
Ωραία, σκέφτομαι, δεν χάνω τίποτα, ελπίζω μόνο να μη μου κοστίσει πολύ. Κάθομαι άνετα και παρακολουθώ τη διαδικασία. Τέσσερις - πέντε τούφες μόνο βάφτηκαν σε απόχρωση πιο ξανθωπή. Τελειώνω γρήγορα, ευχαριστώ την κοπέλα (αν και αναρωτιόμουν μέσα μου αν το χρειαζόμουν όλο αυτό τελικά) και πάω στο γνωστό μου παιδί που ήταν στο ταμείο και του λέω σχετικά με το ότι ελπίζω να μη χρεωθώ πολύ καθώς δεν ήταν και πάρα πολλή η δουλειά που έγινε. Περιεργάζεται το μαλλί μου και μου λέει: "Έχεις δίκιο" και με χρεώνει 10 ευρώ μόνο. Παραξενεύτηκα στο άκουσμα του ποσού αλλά τον ευχαριστώ και φεύγω.
Πηγαίνοντας στο σπίτι, πότε ακριβώς συνειδητοποίησα την αλλαγή δεν θυμάμαι. Θυμάμαι ότι βλέπω ξαφνικά να έχω εντελώς διαφορετικό μαλλί. Αντί για ξανθιές τούφες έχω έντονα βαμμένες άσπρες τούφες σε διάφορα σημεία του μαλλιού, πολύ πιο φανερά σημεία και πολύ πιο μεγάλες τούφες απ' όσο θα 'θελα για τέτοιο χρώμα! Και το υπόλοιπο μαλλί μου ήταν μαύρο, μακρύ και σκληρό στο άγγιγμα, σαν ξένο. Εν ολίγοις, ξαφνικά μου είχαν βάψει τα μαλλιά σαν γκόθικ! Ήταν κάτι που μου άρεσε να βλέπω σε άλλους αλλά δεν μπορούσα να το συνηθίσω με τίποτα πάνω μου. Ειδικά εκείνη τη μπροστινή άσπρη τούφα που ξεχώριζε κραυγαλέα από το μαύρο όγκο που ακολουθούσε και κάλυπτε το αριστερό μου μάτι.
Καθώς ήμουν στο σπίτι δεν μπορούσα να ξεμπερδέψω τόσο εύκολα με τις δουλειές που χρειαζόταν να κάνω εκεί. Πέτυχα και διάφορους συγγενείς μου σε διάφορους ορόφους της πολυκατοικίας σε διάφορες περίεργες φάσεις. Πιο περίεργη ήταν η φάση που μου δείξανε ένα πολύ άβολο μέρος όπου έπρεπε να κοιμηθώ γιατί γίνονταν - λέει- ανακατασκευές στην πολυκατοικία! Το οποίο άβολο μέρος ήταν απλά τρεις καρέκλες ενωμένες μεταξύ τους!
Υπήρχε πολύ γκρίνια από όλους. Γκρίνια γιατί δεν ήμουν έτσι, γκρίνια γιατί δεν φερόμουν σωστά, γκρίνια γιατί είχα χαθεί και δεν τους βλέπω, γκρίνια γιατί τα μαλλιά μου ήταν έτσι κι όλα αυτά που δυσχέραιναν πολύ την κατάσταση συν την αναγούλα που είχα ότι αποκλείεται να κοιμηθώ εκεί ειδικά σ' αυτή την κατάσταση. Κι έτσι στο τέλος έφυγα.
Βρήκα ευτυχώς το ταίρι μου που τουλάχιστον με κείνον καλά. Παραξενεύτηκε με το μαλλί μου αν και το πήρε σχετικά ήρεμα. Ενώ εγώ όλη την ώρα το σήκωνα πάνω, κάτω, πλάι, λοξά, ανάποδα, αναμαλλιασμένα...δεν μπορούσα να το συνηθίσω με τίποτα. Κι έτσι στο τέλος εκείνος μου είπε: αν δεν το συνηθίζεις, γιατί δεν γυρίζεις απλά στο κομμωτήριο; Το οποίο ήταν και κάτω από το σπίτι του. Κι έτσι έκανα.
Γύρισα στο κομμωτήριο που ήταν έρημο
Έρημο εκτός από την κοπέλα που μου 'βαψε τα μαλλιά το πρωί η οποία καθάριζε κοντά στην καρεκλοπολυθρόνα όπου καθόμουν νωρίτερα. Της είπα πως αλλιώς είδα ότι με έβαψε κι αλλιώς βγήκα τελικά. Πως ήταν δυνατόν; Και γιατί το έκανε; Θέλω τον εαυτό μου πίσω!
Με κοίταξε με ένα αινιγματικό χαμόγελο. Και μου είπε: "Αυτός είναι ο αληθινός σου εαυτός."
Ξανακοιτάζω τον εαυτό μου στον μεγάλο καθρέφτη τοίχου απέναντι, αυτό το περίεργο emo-gothic style με τα σκληρά μαύρα μαλλιά, τις φαρδιές άσπρες τούφες και τα έντονα κόκκινα χείλη και σκέφτομαι για τον αληθινό μου εαυτό. Είναι αλήθεια έτσι??? Είμαι πραγματικά έτσι??? Έτσι φαίνομαι στο αστρικό πεδίο όπου όλου τα όντα και πράγματα φαίνονται όπως πραγματικά είναι?

Η κοπέλα με παρατηρούσε δίπλα, με ήρεμο ύφος, σαν να μπορούσε να διαβάσει τις ερωτοαποκρίσεις των σκέψεων μου. Ένιωθα πως διεισδούσε πραγματικά μέσα μου κι αυτό δεν μου πρόσφερε άνεση.
"Αν αυτός είναι ο αληθινός εαυτός μου γιατί δεν τον αισθάνομαι δικό μου; Γιατί δεν αισθάνομαι εγώ;" συνεχίζονταν τα εσωτερικά μου ερωτήματα. "Ή μήπως δεν ξέρω πως είναι πραγματικά ο εαυτός μου; Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι να μην έχω τόσο μεγάλη αίσθηση του γνώθι σ' αυτόν; Πως μπορώ να πω με σιγουριά ότι ξέρω πως είναι ο εαυτός μου;"
Ο εσωτερικός μου διάλογος συνεχίστηκε για κάμποσο ακόμα και τελικά γυρνάω και της λέω:"Λυπάμαι δεν αισθάνομαι έτσι, δεν το νιώθω κομμάτι του Είναι μου."
Έσφιξε τα χείλη της και ένιωσα πως στην ουσία της ήταν μια ανδρόγυνη οντότητα, ήταν τόσο άντρας όσο και γυναίκα. Μου λέει: "Έχεις δίκιο".
Αρχίζω να αναρωτιέμαι για το ποιος είναι τελικά, τι ρόλο παίζει κι αν όλο αυτό είναι κάποιο τεστ - κάποια τελοσπάντων δοκιμασία που πρέπει να περάσω. Τα διαβάζει όλα αυτά στο μυαλό μου και καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να κρυφτώ τελικά ενώ για κείνην δε ξέρω τίποτα.
"Ναι", μου λέει "δεν είναι ο αληθινός σου εαυτός και το κατάλαβες. Κατάλαβες πότε να αισθάνεσαι όταν δεν είναι."
Αφού είδα στον καθρέφτη πια να παίρνει τη γνώριμη εξωτερική μορφή που είχα συνηθίσει τα τελευταία χρόνια με τα κατσαρά καστανά μαλλιά, κίνησα να φύγω.
"Περίμενε", μου είπε. "Αφού το πέρασες αυτό, μπορείς να πάρεις αυτό." Μου δίνει ένα καθρέφτη χειρός σε σχήμα οβάλ που ήταν γυρισμένος ανάποδα προς εμένα. "Μπορείς να δεις πως είναι αληθινά ο εαυτός σου."
Τον γύρισα τον καθρέφτη όλο και περιέργεια και τότε......Τον είδα. Κι αυτό που είδα δεν μπορεί να περιγραφεί.Όλη αυτή η λάμψη, τα χρώματα, η ομορφιά, η αθωότητα... Ένιωσα τόσο καλά που Τον είδα πως πραγματικά είναι που μου αρκούσε μόνο μια στιγμή να χαρώ και αυτή η μοναδική στιγμή ήταν αρκετή! Μου αρκούσε και μόνο που ήξερα πως πραγματικά είμαι. Κι αυτό θα μου έδινε πάντα κουράγιο...δεν θα το ξεχνούσα ποτέ.

Έτσι με μια παράξενη γαλήνια χαρά άφησα τον καθρέφτη πάνω στο τραπέζι και κίνησα ξανά προς την έξοδο.
Παραξενεύτηκε με το πόσο γρήγορα έκανα και με σταμάτησε ακόμα μια στιγμή. Τι έγινε; Δεν θέλει πραγματικά να φύγω;
"Που πας;"
"Φεύγω" της είπα απλά. "Το είδα και σε ευχαριστώ. Δε μπορώ να φύγω;"
Ως κι εγώ παραξενεύτηκα που την εξέπληξα. Την είδα ότι σφίχτηκε πάλι. "Έτσι απλά; Το πέρασες κι αυτό. Δεν παρακάλεσες να πάρεις την πραγματική σου μορφή. Ναι την πέρασες τη δοκιμασία. Άλλοι εδώ παρακαλάνε αμέσως να πάρουν τη μορφή που είδαν. Και δεν το έκανες. Κι αυτό δείχνει ότι μπορείς τώρα να πάρεις την πραγματική σου μορφή. Όχι απλά να τη δεις, αλλά να ΦΑΙΝΕΣΑΙ κι αυτό που είσαι. Να τη φοράς."
Το σκέφτηκα, χαμογελούσα στη σκέψη της μορφής που είδα, του Αληθινού μου Εαυτού! Ήμουν όμως κοντά στην έξοδο. Άμα την βάλω σ' αυτό τον κόσμο θα με κατασπαράξουν. Θα είμαι στον στόχο. Δεν θα με αφήσουν να είμαι η μορφή που ΕΙΜΑΙ. Θα τραβάω όλων των ειδών τα σκοτάδια που ελκύονται από το φως. Δεν μπορείς να φαίνεσαι τόσο τέλεια σ' αυτόν τον κόσμο.
Από την άλλη όμως...αν έβαζα την πραγματική μου μορφή, αυτό σημαίνει.....πως....σημαίνει πως...αχ θα είμαι τέλεια, δηλαδή θα είμαι υγιής! Δεν θα έχω καμία αναπηρία! Το σκέφτηκα αυτό; Θα είμαι σαν άνθρωπος. Θα ακούω σαν άνθρωπος.
Κι όμως μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν αποδέχτηκα κατά βάθος την αναπηρία μου; Ότι δεν αποδέχτηκα τους περιορισμούς που η ίδια η ψυχή μου επέλεξε; Τους περιορισμούς που  ο εαυτός μου επέλεξε για να πάρει τα μαθήματα που χρειάζεται σ' αυτή τη ζωή; Μόνο αν αποδεχτώ την ασθένεια μου πλήρως θα μπορέσω κάποτε να γίνω καλά.
Ή ελπίζω κατά βάθος πως κάποια στιγμή θα γίνω καλά ακόμα και σ' αυτή τη ζωή; Ή μήπως το ότι αρνούμαι να δεχτώ αυτό το δώρο είναι γιατί φοβάμαι να γίνω ξαφνικά καλά ενώ συνήθισα τόσα χρόνια έτσι, τόσα χρόνια με το φορτίο και την κάλυψη που μου πρόσφερε η αναπηρία είτε μικρή είτε μεγάλη; Πως φοβάμαι να γίνω καλά ή μπορεί ακόμα και υποσυνείδητα να νιώθω ότι δεν μου αξίζει, κι αυτός ο φόβος με κάνει να κλωτσάω αυτή την ευκαιρία που μου παρουσιάζεται τόσο ξαφνικά εκ θαύματος; Και να το μετανιώνω συνεχώς;
Παράλληλα με όλη αυτή τον εσωτερικό διάλλογο αναζήτηση έπιανα και κάτι μισόλογα εκ μέρους του, τον-την βλέπω με την άκρη του ματιού μου να τον-την έχω φέρει πάλι σε μια θέση έκπληξης συνάμα με μια θυμωμένη ανυπομονησία. Πως μπορώ αλήθεια να τον-την εμπιστευτώ;
"Ποιος ή ποια είσαι;" τον ρώτησα. Δεν θέλησα να το πω ακριβώς με λόγια περί θεού και διαβόλου. Κι έτσι ψάχνοντας τις κατάλληλες λέξεις που μπορούσαν να θίξουν το θέμα, τον-την ρωτάω:
"Τι είσαι; Προσφέρεις όντως βοήθεια ή πειρασμό;"
Μου χαμογέλασε ενώ με τάραζε η αμφιβολία. "Πάλι με δυϊσμό καλού-κακού σκέφτεσαι όπως κάνουν οι περισσότεροι πάνω στη γη; Το ξέρεις πως είναι πέρα από τον δυϊσμό. Έλα πάρε τον Εαυτό σου να τον δούμε επιτέλους;"
"Να τον δούμε??? Δηλαδή εσύ δεν μπορείς να δεις ποια πραγματικά είμαι? Πως και δεν μπορείς να δεις τον Αληθινό μου Εαυτό......."
Στο σημείο αυτό είχα τόση αγωνία ότι τελικά μπορεί να ήταν αυτό που φοβόμουν και ξύπνησα και δε κατάφερα να δω την απάντηση......

Το μόνο που είδα όταν ξανακοιμήθηκα (ναι το κάνω εύκολα αυτό, να ξανακοιμάμαι) ήταν ότι βρέθηκα στην Αρχαία Αίγυπτο κι έβλεπα μπροστά μου πως γράφανε οι γραφιάδες τα ιερογλυφικά! (Ναι αλλάξαμε θέμα)
Πρώτα από όλα, πριν πάρουν τον πηλό ή σκαλίσουν, έπαιρναν υγρή άμμο μέσα ή πάνω σε κάτι ξύλινο, σαν ορθογώνιο ρηχό κουτί. Και πάνω από την άμμο απλώνανε κάτι σαν κόσκινο με ξύλινες άκρες. Και μετά τίναζαν και χτυπούσαν προς τα πάνω το κουτί με την άμμο. Μέσα από τις τρύπες του κόσκινου έβγαινε η υγρή που ενωνόταν σε διάφορες μουντζόυρες, σχήματα ή πλέγματα που σχημάτιζαν τα πρωτογενή ιερογλυφικά. Ήταν δηλαδή σαν να πετούσες τυχαία κλαδάκια στον αέρα κι όπως έπεφταν και ενώνονταν, να σχημάτιζαν γράμματα.
Αυτά τα πρώτα ιερογλυφικά θεωρούσαν ότι ήταν ένα είδος μαντείας ή οιωνού. Ότι κι αν σκάλιζαν μετά επίσημα στους τοίχους ή όπου αλλού είχαν, έπρεπε οπωσδήποτε να έχουν μέσα αυτά τα πρωτογενή ιερογλυφικά που σχηματίστηκαν, ότι δηλαδή έβλεπε το έμπειρο μάτι του γραφέα-μάγου ότι σχημάτιζαν οι κόκκοι της άμμου....
Τώρα αν έτσι γινόταν κάποτε στην αρχαία Αίγυπτο, πραγματικά δεν το ξέρω!!! Θα 'θελα να ψάξω περισσότερα σχετικά....