Ανασκόπηση εορτών...ναι δεν είναι εύκολο πράγμα οι γιορτές...

Με όλα αυτά που συμβαίνουν και όσα προσπαθώ να αφουγκραστώ από το συλλογικό ασυνείδητο, σίγουρα δεν περίμενα πολλά από την περίοδο που, ας το πούμε, προσπάθησα να εφαρμόσω την έννοια των διακοπών. Σίγουρα ήθελα ξεκούραση αρκετή ώστε να αντιμετωπίσω το νέο έτος...Αντί για αυτό όμως βρήκα και πίεση που με περίμενε πριν το νέο έτος...

Πήγα στο νησί να δω τους γονείς μου και όλους τους συγγενείς. Κατάγομαι από δύο νησιά (λες και δεν έχω αρκετά από το νέρινο στοιχείο στην ιδιοσυγκρασία μου!). Για μένα οι γιορτές όπως λίγο πολύ γιορτάζονται σήμερα, με λαμπιόνια, ψώνια, τραπεζοκατανύξεις, ρεβεγιόν κλπ. έχουν χάσει το νόημα. Τα ίδια και τα ίδια μου φαίνονται. Πως η ουσία τους έχει χαθεί προ πολλού και απλά έμεινε η συνήθεια.
Σίγουρα οι περισσότεροι από σας θυμούνται κάτι μαγικές στιγμές από την παιδική ηλικία, τις οποίες τς θυμάμαι κι εγώ με νοσταλγία αλλά επειδή ακριβώς δεν τις βλέπω πια να συμβαίνουν, προσπαθώ να αλλάξω τα πράγματα προς ...μπροστά. Μια αλλαγή του παλιού που δεν κρατάει άλλο...Μια αλλαγή προς το καλύτερο...Μια αλλαγή η οποία λίγο-πολύ ζητείται από παντού...Γιατί απλά κάτι δεν λέει όταν το νόημά του έχει πια χαθεί και αντί να ξαναβρεθεί μένει μόνο η προσκόλληση και ο φόβος για το καινούριο....
Έλα που όμως τι γίνεται αν οι άλλοι θεωρούν πως βρίσκουν νόημα? Πως τα πράγματα έχουν μείνει ως έχει και είναι το μόνο στο οποίο μπορούν να πιστέψουν? Ποιος μπορεί όμως να κοιτάξει κάτω από την επιφάνεια όταν ο φόβος τον κρατάει ριζωμένο σ' αυτήν; Εδώ που τα λέμε, αλήθεια ποιος μπορεί να πει τι ακριβώς γιορτάζουμε εκείνες τις μέρες? Από που ξεκίνησε;
Τελοσπάντων, τα φετινά χριστούγεννα προσπάθησα να τα περάσω όσο πιο ήρεμα γινόταν. Αλλά τα μόνα πράγματα που μου άρεσαν από τις "οικογενειακές παραδόσεις" ήταν η παρέα με τα ξαδέρφια μου η οποία δυστυχώς φέτος δεν έγινε ;όπως αναμενόταν καθώς αλλάξανε κάτι συγκεντρώσεις που μας φέρνανε όλους μαζί όπως η γιορτή του θείου μου. Και κάποια άλλα πράγματα που μου αρέσανε έστω και λίγο, ακυρώθηκαν για φέτος και έμειναν μόνο τα ανιαρά και βαρετά με το κέλυφός τους.
Το μόνο που μου έμεινε σ' αυτές τις διακοπές εκτός από το να περάσω λίγες ώρες ευχάριστα με τους παλιούς φίλους, ήταν η ετήσια συγκέντρωση των ξαδέρφων, όπως την είχε αποκαλέσει χαρακτηριστικά ο μεγάλος ξάδελφος που δυστυχώς δεν παρευρέθηκε γιατί δουλεύει σε νοσοκομείο στο Λονδίνο, το annual cousin mafia meeting(!)
Ξεκίνησε όταν σταματήσαμε να πηγαίνουμε για τα κάλαντα και συνειδητοποιώντας, έστω και υποσυνείδητα, πως μεγαλώνοντας δεν βλεπόμασταν το ίδιο όπως παλιά και για να μην χαθούμε μέσα στην καθημερινή συνήθεια και παγίδα και μας αλλάξει, βαλτώνοντάς μας τελείως στον κόσμο των "μεγάλων" και χάνοντας την επαφή με την παιδική χαρά και όνειρο... Αυτό να παρέμενε. Βλέποντάς τους συντρόφους των παιδικών σου χρόνων θυμόσουν πως είχες ξεκινήσει. Πόσες ώρες είχατε περάσει μαζί, τι παιχνίδια παίζατε ανέμελα, τι μαλακίες σκαρφιζόσασταν και πραγματοποιούσατε, με την ίδια ευκολία σαν να πετούσατε βοτσαλάκια στο νερό για να χοροπηδήσουν. Οι αλλαγές σας. Τα νέα σας. Τα προβλήματά σας. Ότι παρά ταύτα, ακόμα μπορείτε να γελάτε. Ότι όσο κι αν μεγαλώνατε, οι αταξίες και οι σκανταλιές μεταξύ σας θα παρέμεναν οι ίδιες. Σ' αυτές τις συγκεντρώσεις πάντα βασίλευαν το χιούμορ και η ρεμπελιά.
Μεγάλωσα με αυτά τα αγόρια. Ναι ήμουν το μοναδικό κορίτσι στην παρέα. Και καθόλου δεν με πείραζε, αντιθέτως μου άρεσε χεχε! Δεν ένιωθα τη διαφορά φύλου εκτός από τις στιγμές που παρατούσανε τα πάντα από παιχνίδια έως και αντικείμενα καταστροφής και όλοι περιμένανε από μένα, σαν "καλό" κορίτσι που ήμουνα, να μαζέψω τα απομεινάρια κι ότι είχε απομείνει από τις ζημιές που από κοινού είχαμε σκαρώσει!
Η αγορίστικη παρέα μου άρεσε πιο πολύ από την άποψη ότι υπήρχε περισσότερη άνεση και τόλμη στο να κάνεις πολλά περισσότερα πράγματα πέρα από το να παίζεις με τις κούκλες προετοιμαζόμενη για αυτά που σε περίμεναν μεγαλώνοντας ή ακόμα χειρότερα, την ατέλειωτη και άλυτη ανάλυση καταστάσεων και αισθημάτων.
Φυσικά έπαιζα με κορίτσια, έπαιζα με κούκλες, καθόμουν στην εφηβεία και ανέλυα ώρες με τις φίλες μου αν ο τάδε με κοίταξε ή τι έκρυβε το φέρσιμο του άλλου τάδε. ή τι μπορούσα να κάνω για να τραβήξω την προσοχή του παράλλου τάδε. Απλά ποτέ δεν είχα την ίδια ελευθερία, την ίδια ποικιλία, το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον να δοκιμάζεις συνεχώς καινούρια και πρωτοποριακά πράγματα. Ή τον ίδιο καταιγισμό ιδεών να εφευρίσκεις συνεχώς νέους τρόπους και καταστάσεις που είχα στο παιχνίδι με τα ξαδέρφια μου.
Κάθε χρόνο, όποτε μπορούσαμε, Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι, αλλά κυρίως Χριστούγεννα, κανονίζαμε να βρεθούμε οπωσδήποτε όλοι μαζί. Και φυσικά , όντας "κορίτσι" το βάρος της διοργανώτριας έπεφτε όλο πάνω μου. Κι αυτοί, όντας αγόρια...μην περιμένεις πολλά από συνέπεια. Ετοιμάσου για πολλά από γέλιο και παρότρυνση, αλλά όχι από συνέπεια.
Με το που φτάνω στο νησί, στέλνω μήνυμα σε όλους για την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Είπαμε ήταν από τις λίγες χαρές που είχα μπροστά μου για τις γιορτές. Φτάνει η παραμονή, τους το υπενθυμίζω και τους παρακαλώ να μη με στήσουν. Φτάνω στο ραντεβού στη γνωστή μας καφετέρια, ο αδερφός μου ήταν ο μόνος που περίμενε εκεί γιατί είχε κατέβει νωρίτερα με ένα φίλο του. Για να μη θίξω ονόματα (βέβαια σιγά που θα θιχτούνε) αλλά και επειδή έχουμε και συνωνυμίες, θα τους αποκαλέσω....με το ζώδιό τους. Μου λέει λοιπόν ο αδερφός μου πως ο Ιχθύς με τον δικό του αδερφό του τον Σκορπιό, που ήταν κι ο μικρότερος της παρέας, πήρανε τηλέφωνο ότι θα καθυστερήσουν....γκρρρ. Από τους υπόλοιπους δύο, τον τρελοΤοξότη και τον Καρκίνο, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, ακόμα κι αν ήταν ο Καρκίνος ο μόνος που μου απάντησε στο μήνυμα της υπενθύμισης το πρωί. Σαν φτάνουν μετά από κάμποσα -δυστυχώς- λεπτά οι άλλοι δύο, ψάχνουμε για τους δυο τελευταίους. Τίποτα, σαν να είχαν εξαφανιστεί.
Καλά ο τρελοΤοξότης είχε κάνει κάμποσα τέτοια κατά καιρούς. Αλλά ο άλλος? Είπαμε είναι καρκίνος, πληγώνεται άμα σε πληγώσει...λέμε τώρα. Αφού δεν πήγαινε καλά η συνάντηση, δεν είχαμε και πολύ χρόνο ακόμα, λέγαμε την επόμενη φορά θα πούμε στον ένα να πάει στη μία καφετέρια, στον άλλον στην άλλη καφετέρεια κι εμείς...δεν θα πάμε!
Τελικά μετά από ώρες που είχαμε γυρίσει στα σπίτια μας, παίρνει ο Καρκίνος και λέει συγνώμη, έγραφε τη διπλωματική του κι απορροφήθηκε κι από βλακεία του το κινητό του το είχε αφήσει σε μέρος που δεν έπιανε. Μου λέει αν μπορούμε να το κάνουμε την επόμενη μέρα. Συγκρατήθηκα να μην τον στείλω και να μην πάμε όπως λέγαμε, αλλά του είπα πως θα δούμε. Η επόμενη ήταν και η πρωτοχρονιά. Κι είχα περάσει σε σχεδόν πλήρη απάθεια την παραμονή της πρωτοχρονιάς ουφ.
Μου ξαναστέλνει την επόμενη σχετικά. Κάνω μια προσπάθεια ακόμα, ο αδερφός μου φεύγει εκνευρισμένος λέγοντας πως έχει κανονίσει ήδη. Ο Ιχθύς και ο Σκορπιός μου λένε πως σέρνονταν ήδη από το ξενύχτι και τα τραπέζια των συγγενών τους όπου βρίσκονταν και ήταν ήδη κομμάτια. Ο Τοξότης δεν απαντά. Του λέω επομένως του Καρκίνου να το αναβάλλουμε γιατί δεν βλέπω τους άλλους να μπορούν. Δεν ήξερα πως θα έφευγε την επόμενη αν και δεν μου είχε πει τίποτα τότε.
Μετά από κάμποσο μου λέει πάλι πως αν μπορώ, να πάω, να περάσει να με πάρει. Έχει και μαζί του το απολωλό πρόβατο όπως αποκάλεσε χαρακτηριστικά τον Τοξότη ο οποίος κλασσικά, έμαθα μετά, κοιμόταν έως και 1 ώρα μετά το ραντεβού. Και σκέφτομαι...και δεν πάμε? Κι εκεί ακριβώς που δεν κανόνισα τίποτα απολύτως, να 'σου πως τα έφερε η τύχη!
Στο καινούριο μέρος που αποφασίσαμε να πάμε, ήταν ήδη ο αδερφός μου με την παρέα του χωρίς να το ξέρω! Κάθεται μαζί μας και μετά από μισή ώρα ήρθαν και οι άλλοι δύο με έναν ακόμα ξάδερφο λέγοντας πως ήταν κοντά και αποφασίσανε να περάσουν μαζικώς! Ακριβώς, χωρίς να το έχουμε κανονίσει, βρεθήκαμε όλοι μαζί από μόνοι μας σαν να το έφερε η τύχη εκεί! Και αυτό ήταν το προσωπικό μου μήνυμα κατά κάποιον τρόπο για τη νέα χρονιά.

Να αφήσω τους προγραμματισμούς και τα σχέδια γιατί μετά η ζωή θα σου γελάει κατάμουτρα για τις ατέρμονες προσπάθειές σου αντί να αφήνεις το ρεύμα να σε πάει με τη ροή του. Το κάνουμε καθημερινά και δεν καταλαβαίνουμε πόσο παράλογο είναι πραγματικά να μένεις προσκολλημένος με όλη σου τη δύναμη στον έλεγχο, στους κανονισμούς, στις παραδόσεις, στα πράγματα που ξέρεις και δεν θέλεις να αλλάξουν και οτιδήποτε άλλο σαν τα φύκια που αγκιστρώνονται στις πέτρες στο βυθό του ποταμού, αντί να αφήσεις το ρέμα να σε οδηγήσει στην πλατιά θάλασσα. Να έχεις εμπιστοσύνη στο ίδιο το σύμπαν. Τα πάντα εξάλλου μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Αισθάνομαι πως αυτή η πρωτοχρονιά μπήκε μελαγχολικά για πάρα πολλούς. Και μετά από λίγες μέρες έγινε ο σεισμός στην Αϊτή, ένα από τα φτωχότερα κράτη. Αυτό κι αν ήταν ανατρεπτικό! Αν και αρχίζω πολύ σοβαρά να πιστεύω πως μπορεί να ήταν σκόπιμη επίθεση εκεί με το HAARP, όπως δήλωσε κι ανοιχτά ο Hugo Chavez, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας. Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα σχετικά, κοιτάξτε στο http://antipliroforisi.blogspot.com/2010/01/blog-post_2470.html . Ή εξηγώ περισσότερα για το HAARP σε επόμενη ανάρτηση. Αν θέλετε να κάνετε έστω και μικρή κίνηση βοήθειας, υπάρχει και η προσπάθεια να μαζευτούν υπογραφές να μηδενιστεί το χρέος της Αϊτής http://www.thepetitionsite.com/takeaction/196437118?z00m=19821362 . Αν και φαίνεται ότι ξεχνάνε ότι το σύμπαν έχει μια απίστευτη ροπή προς την ισορροπία και τα αποτελέσματά της θα φανούν αργά ή γρήγορα. Μέρος αυτής είναι και ο νόμος της ανταποδοτικής δικαιοσύνης ή αλλιώς κάρμα....

Πέρασα πολλή πίεση και η γενικότερη πορεία της χώρας ή ακόμα και του κόσμου σίγουρα δε βοηθάει... Να έχω ακόμα και στον μικρόκοσμό μου πίεση από "κοινωνικές" υποχρεώσεις που μου φαίνονται πια τόσο αδιάφορες και ανούσιες, από λάθη του παρελθόντος που βγήκαν στην επιφάνεια, από προσπάθεια να λύσω προβλήματα, αλλά να έχω και από πάνω τους γονείς μου που με πιέζουν -αχ- να δεχτώ μια σίγουρη δουλειά στο νησί στην τράπεζα................... Έχω δουλέψει σε τράπεζα εδώ με σύμβαση. Το να δουλέψω στο νησί είναι 3, μη πω 4 φορές χειρότερα. Και μόνο που το σκέφτομαι, δυστυχώς πεθαίνω από την ανία. Προσπαθούσα να τους εξηγήσω πολλές φορές πως ότι είναι καλύτερο για εκείνους ή ήταν τότε, δεν είναι πια ή δεν είναι για μένα. Μπα! Μια ζωή συγκρούσεις είχα από την έλλειψη κατανόησης και την αδυναμία επικοινωνίας. Μακάρι να τελείωνε εκεί. Προσπάθησαν και ακόμα προσπαθούν να με τρομάξουν με την ανεργία που αυξάνεται συνεχώς, αν και είναι αλήθεια πως, ενώ ασχολούμαι με διάφορα που μου αρέσουν και με χαρά τα αποκαλώ εργασίες, δεν έχω σταθερή δουλειά. Τους είπα πως ο φόβος δεν βοηθάει κι απλά αν σκύψουμε το κεφάλι και υποταχθούμε, ακόμη και σε ότι βρούμε μπροστά μας, αυτό τα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Κι όταν μετά από χρόνια θα κοιτάς πίσω σου...θα αναρωτιέσαι που πήγες. Ναι που πήγες ε σ ύ. Ποιος είσαι αληθινά; Τι θέλεις αληθινά; Γιατί δεν προσπάθησες λίγο παραπάνω; Γιατί συμβιβάστηκες εύκολα σε ότι σου λέγανε οι άλλοι γύρω σου, η οικογένεια, η κοινωνία, το κράτος και περιμένεις από όλους να σε καθοδηγήσουν ή να σε γλυτώσουν όταν τους έχεις παραδώσει στα χέρια το καλύτερο κομμάτι σου, ναι εσένα!! Ναι εσένα σου λέω που παραδίδεις τόσο εύκολα εσένα μόνο και μόνο για να μη φοβάσαι!

Αυτή τη χρονιά καμία απόφαση. Μόνο να αφήσεις να δεις που θα σε πάει, ειδικά όταν τα πράγματα δεν φαίνονται να καλυτερεύουν. Κι όμως να μη φοβάσαι. Να παλέψεις αν χρειαστεί να κυνηγήσεις αυτό που θέλεις ή που σου αξίζει πραγματικά. Τα όνειρά σου. Να ακούσεις όμως και τι έχουν να σου πουν και μέσω των συγκυριών.

Είπα στους γονείς μου να με αφήσουν ήσυχη. Να κάνω την προσπάθεια ή την αναμονή που θέλω. Στο κάτω κάτω, αυτό που πραγματικά μου αρέσει περισσότερο από όλα να κάνω είναι να γράφω...να αρθρογραφώ...να εκφράζω και να μεταδώσω όσα μπορώ με τον γραπτό λόγο...

Έχετε καμιά πρόταση?? ;-)

Φιλιά και την αγάπη μου σε όλους σας!