“Γεννιέται πάντοτε στο χειμερινό ηλιοστάσιο, μετά τη μικρότερη μέρα του έτους, τα μεσάνυχτα της 24ης Δεκεμβρίου, όταν το ζώδιο της Παρθένου υψώνεται στον ορίζοντα· γεννιέται καθώς ανατέλλει αυτό το Ζώδιο, πάντοτε από μια παρθένο που παραμένει παρθένος και μετά τη γέννηση του Ηλιακού της παιδιού, όπως η ουράνια Παρθένος παραμένει αναλλοίωτη και αμόλυντη όταν ο Ήλιος προβάλλει απ’ αυτή στους Ουρανούς. Είναι αδύνατος κι αδύναμος σαν βρέφος που γεννιέται όταν οι μέρες είναι μικρότερες και οι νύχτες μεγαλύτερες…”
Η εκλογή της ιδιαίτερης αυτής ημερομηνίας είναι κοσμική στις συνέπειές της και μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι σκόπιμα οι σοφοί των αρχαίων καιρών πήραν τις βαρυσήμαντες αυτές αποφάσεις. " (Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά/ 62)
“Την εποχή της ζωής ή της αναφερθείσας εμφάνισης του Ιησού της Ναζαρέτ κι επί μερικούς αιώνες πριν ο Μεσογειακός και γειτονικός κόσμος ήταν η σκηνή μεγάλου αριθμού παγανιστικών πίστεων και τελετουργιών. Υπήρχαν άπειροι Ναοί αφιερωμένοι σε θεούς όπως ο Απόλλων ή ο Διόνυσος μεταξύ των Ελλήνων, ο Ηρακλής μεταξύ των Ρωμαίων, ο Μίθρας μεταξύ των Περσών, ο Άδωνις κι ο Άττις στη Συρία και τη Φρυγία, ο Όσιρις, η Ίσις κι ο Ώρος στην Αίγυπτο, ο Βαάλ κι η Αστάρτη μεταξύ των Βαβυλωνίων και των Καρχηδονίων κ.λπ. Εταιρείες μεγάλες ή μικρές, ενωμένοι πιστοί και οι ευλαβείς στην υπηρεσία ή τις τελετουργίες που συνδέονται με τις αντίστοιχες θεότητες και με τις πίστεις που ομολογούσαν σ’ αυτές τις θεότητες. Κι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον γεγονός για μας είναι ότι παρά τις μεγάλες γεωγραφικές αποστάσεις και φυλετικές διαφορές, στις λεπτομέρειες των λειτουργιών τους η γενική περιγραφή των πίστεων και των τελετουργιών τους– αν δεν ήταν ταυτόσημη – ήταν αξιοσημείωτα παρόμοια.
Δεν μπορώ βέβαια να επεκταθώ στις διάφορες αυτές λατρείες αλλά μπορώ γενικά να πω ότι όλες ή σχεδόν όλες οι θεότητες που προαναφέρθηκαν, λέγεται και πιστεύεται ότι:
1. Γεννήθηκαν τη μέρα των Χριστουγέννων ή πολύ κοντά της.
2. Γεννήθηκαν από Παρθένο Μητέρα.
3. Και μέσα σε Σπηλιά ή υπόγειο δώμα.
4. Έζησαν μια ζωή μόχθου για την Ανθρωπότητα.
5. Και ονομάσθηκαν Φωτοδότης, Θεραπευτής, Μεσολαβητής, Σωτήρας, Ελευθερωτής.
6. Νικήθηκαν όμως από τις Δυνάμεις του Σκότους.
7. Και κατέβηκαν στον Άδη ή τον κάτω κόσμο.
8. Αναστήθηκαν εκ νεκρών κι έγιναν οι πρωτοπόροι του ανθρώπινου γένους στον Ουράνιο κόσμο.
9. Ίδρυσαν Κοινωνίες Αγίων και Εκκλησίες στις οποίες γίνονταν δεκτοί μαθητές με τη Βάπτιση.
10. Και εορτάζονταν με Ευχαριστήρια γεύματα.” (Αυτόθι/177-78)
Aιγόκερως – Αυτό το ζώδιο χαρακτηρίζει το σημείο σύμπηξης και αποκρυστάλλωσης που καταλήγει τελικά στο θάνατο της μορφής. Αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα. Με το θρίαμβό Του επί του θανάτου και την ανάστασή Του στη ζωή ο Χριστός έδειξε το βαθύ μυστήριο του Αιγόκερου. (EA/567)
Σήμερα βρισκόμαστε στα πρόθυρα της γέννησης του φυλετικού Χριστού και από το σκοτάδι της μήτρας της ύλης το παιδίον Χριστός μπορεί να εισέλθει στο φως του βασιλείου του Θεού. Μια άλλη κρίση επίκειται και γι’ αυτή ο Χριστός προετοίμασε τη φυλή, γιατί όταν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, δεν ήταν απλά η γέννηση ενός άλλου θείου Δασκάλου και Αγγελιαφόρου, αλλά η εμφάνιση ενός Ατόμου που δε συνόψισε μέσα Του μόνο την παρελθούσα επίτευξη της φυλής, αλλά ήταν επίσης ο πρόδρομος του μέλλοντος και ενσωμάτωσε όλα όσα ήταν δυνατό να επιτύχει η ανθρωπότητα. Η εμφάνιση του Χριστού στο σπήλαιο της Βηθλεέμ ήταν η εγκαινίασή της δυνατότητας ενός νέου κύκλου πνευματικής ανέλιξης για τη φυλή καθώς και για το άτομο. (Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά/34)
10. Aιγόκερως – Το Φως της Μύησης. Είναι το φως που καθαρίζει το δρόμο προς τη βουνοκορφή και προκαλεί μεταμόρφωση, αποκαλύπτοντας έτσι τον ανατέλλοντα ήλιο. (EA/330)
Αναφορές από την Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός:
6. “Το μυστήριο του Αιγόκερου κρύβεται σ’ αυτούς τους πέντε (πνευματικό άνθρωπο, ζηλωτή, μαθητή, μυημένο και μύστη) και στα λόγια της Βίβλου ‘τα πρόβατα και τα ερίφια’.” (706)
7. “Μια φορά στην ιστορία κάθε διάταξης εμφανίζεται στα νοητικά πεδία ένας αβατάρ από τον αστερισμό του Αιγόκερου. Αυτό το επίπεδο είναι το κατώτατο στο οποίο εμφανίζονται οι διαπλανητικές αυτές θεότητες. Περισσότερα δεν μπορούν να ανακοινωθούν γι’ αυτό το θέμα. Εδώ κρύβεται το μυστήριο του τράγου. Αυτός ο αβατάρ κάνει την εμφάνισή Του στον τρίτο γύρο της τρίτης αλύσου και εξαφανίζεται στον πέμπτο γύρο της τέταρτης αλύσου.” (727) (EA/677)
Οι βασικοί τόνοι αυτού του ζωδίου υποδεικνύουν όλοι μια διαδικασία κρυστάλλωσης. Αυτή η ικανότητα του Αιγόκερου να συγκεκριμενοποιεί μπορεί να εξετασθεί με ποικίλους τρόπους:
... ο Aιγόκερως περιέχει τα σπέρματα του θανάτου και του τέλους – ...Όταν η αποκρυστάλλωση φτάσει σ’ έναν ορισμένο βαθμό πυκνότητας και λεγόμενης “σκληρότητας”, συντρίβεται και καταστρέφεται εύκολα ...
...ο Aιγόκερως είναι πάντα το ζώδιο του πέρατος, γεγονός που συμβολίζεται συχνά (αν κι όχι πάντοτε) με μια βουνοκορφή, γιατί ορίζει το σημείο πέρα από το οποίο δεν είναι δυνατή περαιτέρω άνοδος για έναν ιδιαίτερο βιόκυκλο. Συνεπώς ο Aιγόκερως είναι το ζώδιο εκείνου που ονομάσθηκε εσωτερικά “περιοδική αναστολή”. Η πρόοδος γίνεται αδύνατη με τις υπάρχουσες μορφές, οπότε πρέπει να επιχειρηθεί κάθοδος στην κοιλάδα του πόνου, της απόγνωσης και του θανάτου, πριν επιδιωχθεί μια νέα αναρρίχηση στα ύψη. ...
... ο Aιγόκερως είναι το ζώδιο στο οποίο εγκαινιάζεται ένας νέος κύκλος προσπάθειας, ανεξάρτητα αν αυτή η προσπάθεια αφορά το άτομο ή το μυημένο. Η προσπάθεια, ο μόχθος, ο αγώνας, η μάχη με τις εγγενείς δυνάμεις του κάτω κόσμου, ή οι κοπιαστικές συνθήκες που επιβάλλονται κατά τις δοκιμασίες της μαθητείας ή της μύησης – αυτά διακρίνουν την εμπειρία στον Αιγόκερω. (ΕΑ/158)
...ο Αιγόκερως δε σημαδεύει μόνο το σημείο της βαθύτερης σύμπηξης κι επομένως του θανάτου, αλλά και το σημείο της ύψιστηςμύησης και της εισόδου στη ζωική όψη της θειότητας. (ΕΑ/336)
Aιγόκερως – Φρουρεί το μυστικό της ίδιας της ψυχής και το αποκαλύπτει στο μυημένο την ώρα της τρίτης μύησης. Μερικές φορές αποκαλείται “μυστικό της κρυμμένης δόξας”. (ΕΑ/165)
Υπάρχουν επίσης δύο λέξεις που μεταδίδουν το σκοπό και την πρόθεση της έκφρασης πάνω στο Θεμελιώδη Σταυρό. Εξηγούν γιατί οι δύο “Θύρες του Ζωδιακού” ανοίγουν διάπλατα στην ώθηση και την απαίτηση του θείου Πνεύματος. Η μια είναι η λέξη “αυτοσυντήρηση” που οδηγεί στην ώθηση για ενσάρκωση στον Καρκίνο ο οποίος είναι η θύρα για την έκφραση του πνεύματος στο φυσικό πεδίο. ... Η άλλη λέξη είναι η “αθανασία” που είναι η θεία όψη της αυτοσυντήρησης· είναι ο κύριος ρυθμιστικός παράγοντας στη δημιουργική διαδικασία κι οδηγεί στην πλήρη αποκάλυψη της εξέλιξης, στην επαναλαμβανόμενη εμφάνιση της ζωής σε μορφή και στην αποκάλυψη της ζωής σε μορφή. Στον Aιγόκερω κατά την τρίτη μύηση αυτή η ζωική όψη αποκτά κύρια σημασία. (ΕΑ/315-16)
Όταν ένας άνθρωπος περπατά κυριολεκτικά στο φως της ψυχής του ... το σκοτάδι γίνεται αληθινότερα φανερό· το χάος και η δυστυχία και η αποτυχία των παγκόσμιων ομάδων αποκαλύπτονται· ο ρύπος και η σκόνη των μαχόμενων δυνάμεων σημειώνονται και η όλη θλίψη του κόσμου πέφτει πάνω στον κατάπληκτο κι όμως φωτισμένο ζηλωτή. Μπορεί ν’ αντέξει αυτή την πίεση; Μπορεί να γνωρίσει πράγματι τη θλίψη κι όμως ν’ αναγαλλιάζει παντοτινά μέσα στη θεία συνείδηση; Έχει άραγε την ικανότητα ν’ αντιμετωπίσει ό,τι αποκαλύπτει το φως κι όμως να συνεχίσει το δρόμο του με γαλήνη, σίγουρος για τον τελικό θρίαμβο του καλού; Μήπως θα καταβληθεί απ’ το επιφανειακό κακό και θα ξεχάσει την καρδιά της Αγάπης που κτυπά πίσω από κάθε εξωτερική φαινομενικότητα; Αυτή την κατάσταση πρέπει πάντα να τη θυμάται ο μαθητής, διαφορετικά θα συντριβεί από εκείνο που ανακάλυψε.
Αλλά με την έλευση του φωτός αποκτά επίγνωση μιας νέας (γι’ αυτόν) μορφής ενέργειας. Μαθαίνει να εργάζεται σ’ ένα νέο πεδίο ευκαιρίας. Το βασίλειο του νου διανοίγεται μπροστά του και ανακαλύπτει ότι μπορεί να διαφοροποιήσει τη συναισθηματική φύση από τη νοητική. Ανακαλύπτει επίσης ότι μπορεί ο νους ν’ αναλάβει τη θέση του ελεγκτή κι ότι οι αισθαντικές δυνάμεις ανταποκρίνονται υπάκουα στις νοητικές ενέργειες. Αυτό το προκαλεί “το φως της λογικής” – ένα φως που πάντα υπάρχει στον άνθρωπο, αλλά αποκτά σημασία και ισχύ μόνο όταν ιδωθεί και γίνει γνωστό, είτε φαινομενικά είτε ενορατικά. (Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας/355)
Ειπώθηκε αποκρυφιστικά ότι το όραμα αυτών των δυνάμεων και των πολλών υφασμένων γραμμών (που φαίνονται σαν ποταμοί και ρεύματα φωτός) δίνεται στο μυημένο πάνω στη βουνοκορφή του Αιγόκερου, όταν φτάσει σ’ αυτή. Το όραμα αυτό παρουσιάζεται στα μάτια του κατάπληκτου μαθητή στη μύηση της Μεταμόρφωσης. Οι μεγάλες εμπειρίες στις διάφορες βουνοκορφές, που αναφέρονται στη Βίβλο, σχετίζονται όλες με τον Aιγόκερω. (EA/167)
Όταν γεννήθηκε ο Χριστός στη Βηθλεέμ, αντήχησε μια τριπλή Λέξη. “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.” Τότε μας δόθηκε μια τριπλή Λέξη. Την έψαλλαν άγγελοι στους βοσκούς τη νύχτα που φύλαγαν τα κοπάδια τους στους αγρούς γύρω από το σπήλαιο-στάβλο, όπου βρισκόταν το βρέφος Χριστός. Ένα μοναδικό γεγονός συνέβη στον κόσμο και οι στρατιές των ουρανών το τίμησαν.
Το ζήτημα της μοναδικότητας της γης προβλημάτισε συχνά τους διανοούμενους. Μπορεί ένα τόσο απειροελάχιστο άτομο στο διάστημα, όπως ο πλανήτης μας, να έχει τέτοιο ενδιαφέρον για το Θεό ώστε να επιτρέψει να δοκιμασθεί εδώ το μεγάλο αυτό πείραμα; Έχει το μυστήριο του ανθρώπου και η σημασία του σκοπού μας τόση σπουδαιότητα ώστε να μην παραλληλίζεται πουθενά αλλού;
Μπορεί πραγματικά να συμβεί κάτι σ’ αυτή τη “σφαίρα σκόνης”, τέτοιας ζωτικής σημασίας ώστε να δικαιολογεί το τραγούδι των αγγέλων, “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία”; Μας αρέσει να νομίζουμε ότι μπορεί να είναι έτσι. Φοβόμαστε τη στιγμή που βλέπουμε τη ματαιότητά μας καθώς ατενίζουμε τα άστρα του ουρανού και αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν δισεκατομμύρια κόσμοι και δεκάδες δισεκατομμύρια αστερισμοί! Είμαστε κουκίδες σε μια μεγάλη απεραντοσύνη.
Ίσως είμαστε σπουδαιότεροι απ’ ό,τι μαντεύουμε. Ίσως ό,τι μας συμβαίνει στο βασίλειο της συνείδησης να ενδιαφέρει πράγματι το κοσμικό σχήμα. Ξέρουμε ότι δεν ενδιαφέρει πολύ τι συμβαίνει στο σώμα. Εκείνο που μετρά είναι ό,τι συμβαίνει εντός και δια του σώματος. Ίσως ό,τι συμβαίνει εντός και δια του σώματος που ονομάζουμε πλανήτη, που κατοικείται ομοίως από το Θεό, να έχει ζωτική σημασία για τα σχέδια του Θεού. Αυτό θα έδινε νόημα στη ζωή· μόνο όταν κατανοούμε κι εκτιμούμε την έννοια, μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημασία της Λέξης που ειπώθηκε στη γέννηση του Χριστού. Ας παραφράσουμε το μήνυμα των αγγέλων. Προήλθε από μια ομάδα όντων κι ελέχθη σε μια ομάδα όντων. Είναι συνεπώς παγκόσμιο μήνυμα, ένα μήνυμα που περιμένει ακόμη ανταπόκριση. Όταν η συνείδηση που είναι εκείνη του Χριστού, αφυπνισθεί σ’ όλους τους ανθρώπους, τότε θα έχουμε ειρήνη στη γη και καλή θέληση μεταξύ των ανθρώπων. Όταν συμβεί αυτό, τότε θα δοξασθεί ο Θεός. Η έκφραση της θειότητάς μας θα δώσει τέλος στα μίση που μαίνονται στη γη και θα γκρεμίσει όλα τα διαχωριστικά τείχη που διαιρούν τους ανθρώπους, τις ομάδες, τα έθνη και τις θρησκείες. Όπου υπάρχει καλή θέληση πρέπει να υπάρχει ειρήνη· πρέπει να υπάρχει οργανωμένη δραστηριότητα κι αναγνώριση του Σχεδίου του Θεού, γιατί το Σχέδιο είναι σύνθεση· το Σχέδιο είναι συγχώνευση· το Σχέδιο είναι ένωση κι ενοποίηση. Τότε ο Χριστός θα είναι σε όλους κι ο Θεός Πατήρ θα δοξασθεί. Αυτό πρέπει να γίνει με τη ζωντανή ένωση με το Θεό μέσω του Χριστού – μέσω του ιστορικού Χριστού που αποκάλυψε το Θεό και μέσω του ατομικού Χριστού που κρύβεται σε κάθε ανθρώπινη καρδιά και πρέπει να γεννηθεί. Καμιά από τις Επιστολές της Καινής Διαθήκης δεν το κάνει τόσο σαφές όσο η προς Εφεσίους Επιστολή, γιατί εκεί δίνεται η εικόνα της δυνατότητας με όρους που δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης. Η επιστολή αυτή λέει:
“…εμποτιζόμαστε από την ιδέα της ζωντανής ένωσης με τον Χριστό κι ενοικούμε μέσα Του. Εκφράζεται με πολλές μεταφορές. Ριζώνουμε μέσα Του όπως το δένδρο στο έδαφος που το κάνει γερό και καρπερό. Οικοδομούμαστε μέσα Του όπως τα γερά θεμέλια του ναού χώνονται στο ζωντανό βράχο. Ζούμε μέσα Του όπως τα άκρα στο σώμα… Η ενοίκηση είναι αμοιβαία. Είναι μέσα μας και είμαστε μέσα Του. Είναι μέσα μας σαν πηγή της ύπαρξής μας· είμαστε μέσα Του πλήρεις από την πληρότητά Του. Είναι μέσα μας δίνοντας· είμαστε μέσα Του δεχόμενοι. Είναι μέσα μας σαν το φως του ήλιου στο σκοτεινό δωμάτιο· είμαστε μέσα Του σαν το ψυχρό πράσινο κλαδί που ρίχτηκε στο φλεγόμενο καμίνι και λάμπει με κόκκινη και μετασχηματίζουσα θερμότητα. Είναι μέσα μας σαν το χυμό στις φλέβες του δένδρου· είμαστε μέσα Του σαν τα κλαδιά.”
Αυτή η αντίληψη χρειάζεται σήμερα. Ο Χριστός στο Θεό. Ο Θεός στον Χριστό. Ο Χριστός σε σας κι ο Χριστός σ’ εμένα. Αυτό είναι που θα φέρει σε ύπαρξη εκείνη τη θρησκεία που θα είναι η θρησκεία της αγάπης, της ειρήνης στη γη, της παγκόσμιας καλής θέλησης, της θείας κατανόησης και της βαθιάς αναγνώρισης του Θεού. Τότε η σφραγίδα Του και η ζωή Του θα φαίνονται παντού, σε καθένα και σε καθετί. Η θεία “υπογραφή” (όπως λέει ο Μπαίμε) θα αναγνωρίζεται παντού. Η ζωή του Θεού αναταράζει σήμερα το νου των ανθρώπων και τους κάνει να κινηθούν προς το δώμα της γέννησης. Από εκεί θα περάσουν σ’ ένα νέο κόσμο όπου ανώτερα ιδανικά και βαθύτερες επαφές και πλουσιότερες κατανοήσεις θα χαρακτηρίζουν την ανθρωπότητα. (Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά/70-73)
Σήμερα οι μάζες ταξιδεύουν. Σήμερα η διδασκαλία της Ατραπού κι ο Δρόμος προς το Θεό απορροφά την προσοχή των ζηλωτών του κόσμου. Βρισκόμαστε στην Ατραπό της επιστροφής στην ατομική και τη φυλετική Βηθλεέμ. Βρισκόμαστε τώρα στο σημείο της εισόδου στο σπήλαιο όπου μπορεί να λάβει χώρα η νέα γέννηση κι επομένως συμπληρώνεται σχεδόν ένα στάδιο του μακρινού ταξιδιού της ζωής. Ο συμβολισμός αυτός είναι ίσως αληθινότερος απ’ ό,τι νομίζουμε. Το παγκόσμιο πρόβλημα σήμερα είναι ο άρτος και οι αγωνίες μας, η σύγχυσή μας, οι πόλεμοι και οι αγώνες μας βασίζονται στο οικονομικό πρόβλημα της διατροφής των λαών. Σήμερα όλος ο κόσμος ασχολείται με την ιδέα της Βηθλεέμ, τον άρτο. Στη λεπτή αυτή σχέση έχουμε ασφαλώς την εγγύηση ότι όπως ήρθε πρωτύτερα στον Οίκο του Άρτου, έτσι θα εκπληρώσει πάλι το λόγο Του και θα επαληθευθεί και θα επιστρέψει. Το σπήλαιο, ένας τόπος σκότους και στενοχώριας, ήταν για τη Μαρία ο τόπος του πόνου και της κόπωσης. Η ιστορία του σπηλαίου ή του στάβλου της Καινής Διαθήκης είναι ίσως τόσο συμβολική όσο και καθετί στη Βίβλο. Το μακρύ κι επίπονο ταξίδι τέλειωσε στο σκοτεινό σπήλαιο. Το μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι της ανθρωπότητας μας έφερε σήμερα σ’ έναν παρόμοιο σκληρό και αφιλόξενο τόπο. Η ζωή του μαθητή ατομικά προτού πάρει μύηση και περάσει από την εμπειρία της νέας γέννησης, είναι πάντα μια ζωή υπέρτατης δυσκολίας και σκληρότητας. Αλλά στο σκοτάδι και στις δυσκολίες θα βρεθεί ο Χριστός και θα ανθίσει η Χριστική ζωή και θα μπορέσουμε να σταθούμε πρόσωπο με πρόσωπο μπροστά Του ως Μυσταγωγού. (Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά/68)
Περιμένουμε λοιπόν σήμερα τη νέα Εμφάνιση. Ο Χριστός αναμένεται παγκοσμίως κι αυτό το πνεύμα της προσδοκίας έρχεται σαν αντίδοτο του πνεύματος του φόβου και της φρίκης που κατήλθε στο δυστυχισμένο πλανήτη μας. Η ανθρωπότητα κοιτάζει σήμερα σε δύο διευθύνσεις: στην ερημωθείσα Γη και τις αγωνιούσες καρδιές των ανθρώπων· κοιτάζει επίσης στον Τόπο από τον οποίο θα έρθει ο Χριστός, τον οποίο συμβολικά αποκαλεί “ουρανό”. Εφόσον υπάρχει η ίδια προσδοκία, εφόσον υπάρχει ομοιομορφία μαρτυρίας και πρόβλεψης κι εφόσον έχουμε όλες τις ενδείξεις περί της “συντελείας του αιώνος”, δεν είναι άραγε λογικό να πιστεύουμε ότι κάποιο μεγάλο γεγονός βρίσκεται σε διαδικασία να συμβεί; Αν στο μέσο του θανάτου και της καταστροφής βρεθεί μια ζώσα πίστη (και τέτοια πίστη υπάρχει παντού) κι ένας πύρινος ζήλος που διαπερνά το σκοτάδι μέχρι το κέντρο του φωτός, αυτό δεν εγγυάται άραγε την παραδοχή ότι αυτή η πίστη κι αυτός ο ζήλος θεμελιώνονται σε μια βαθιά ενορατική γνώση; Μήπως δεν είναι θείο γεγονός ότι “έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων”; (Εβρ. 11.1.)
Σε κάθε χώρα σήμερα η ανθρωπότητα αναμένει τον Ερχόμενο – ανεξάρτητα πώς Τον αποκαλεί. Νιώθει ότι ο Χριστός βρίσκεται στο δρόμο Του. Η δεύτερη έλευση επίκειται και από τα χείλη μαθητών, μυστικιστών, ζηλωτών, πνευματικά σκεπτόμενων ανθρώπων και φωτισμένων ανδρών και γυναικών υψώνεται η κραυγή: “Είθε τo φως και η αγάπη και η δύναμη και ο θάνατος να εκπληρώσουν το σκοπό του Ερχόμενου”. (Η Επανεμφάνιση του Χριστού/187-88)
Ακτίνα VII – Aιγόκερως: Αυτή η ενέργεια του Αιγόκερου προκαλεί τη μύηση και την υπερνίκηση του υλισμού. (ΕΑ/390)
Πηγή: (από email)
Αναρτήσεις
