Πέρασε πραγματικά πολύς καιρός και τώρα που κάθομαι ψιλοάρρωστη στο σπίτι έχοντας κάνει με τον εαυτό μου μια περίεργη μικρή επιστροφή στο σημείο μηδέν, ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη να μοιραστώ αυτή την παράξενα υπέροχη ιστορία σε μορφή βίντεο, η οποία όσες φορές κι αν τη δω, με κάνει να θέλω να κλάψω....
Μην ξεχνάμε τα όνειρά μας κι αυτό που θέλουμε πραγματικά να γίνουμε...Ξεχνάμε πως στην "πραγματικότητα" ότι σκεφτόμαστε γινόμαστε. Ενώ, κατά βάθος, μπορούμε να πετάξουμε γιατί δεν είναι κάτι που έχουμε να μάθουμε, αλλά κάτι που έχουμε ξεχάσει και στο χέρι μας είναι να θυμηθούμε.
Γιατί όλοι κρύβουμε έναν....
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)