Το ταξίδι στην Έφεσο

Μετά από καιρό, έτσι που περνούσαν οι μέρες έχοντας με συνεχώς απασχολημένη αλλά και ανατρεγμένη (και αναμαλιασμένη μη πω!) μπόρεσα επιτέλους να καθήσω να γράψω εδώ όλα όσα ήθελα να πω. Τώρα είναι ζήτημα βέβαια αν τα θυμάμαι όλα! Μέσα σε όλα και ο ανάδρομος Ερμής αυτές τις μέρες μου 'κοψε το ίντερνετ κι άλλες σκανδαλιές που εμποδίζουν την επικοινωνία αναγκάζοντάς σε να αφουγκραστείς τα όποια προβλήματα υπάρχουν...κυρίως μέσα σου.
Αλλά για να πάρω τα γεγονότα (ή τις αναρτήσεις) με χρονολογική σειρά (αφού έγραψα τουλάχιστον για την πανσέληνο του Μαίου), είπα να ξεκινήσω πρώτα λέγοντας και λίγα πράγματα για το μαγιάτικο ταξίδι μου. Κι αφού έχασα το Μπελτέιν - την ανοιξιάτικη γιορτή της παραμονής της πρωτομαγιάς πηγαίνοντας σε αυτό το ταξίδι, ελπίζω να καταφέρω να το αναπληρώσω με τον φίλο μου και μάλιστα σε ακόμη καλύτερο βαθμό ;)

Το ταξίδι δεν κράτησε πολλές μέρες αλλά μπορώ να πω ότι η γενική εντύπωση που πήρα από την Τουρκία είναι ότι μοιάζουμε πάρα πολύ σαν λαοί. Τουλάχιστον στα παράλια της Μικράς Ασίας τα οποία επισκέφτηκα. Παρόμοιες κουλτούρες, εμφανίσεις, χαρακτηριστικά, φαγητά, λέξεις γλώσσας κλπ. Ένιωθα λες και δεν είχα πρόβλημα να επικοινωνήσω στα ελληνικά!
Άσε που η Τουρκία γίνεται όλο και πιο πολύ τουριστική τα τελευταία χρόνια.
Και η μουσουλμανική θρησκεία; Τώρα να μας χωρίζουν οι προσκολλήσεις στη θρησκεία είναι για μένα από τους πιο μεγάλους κινδύνους. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι ότι η καθιερωμένη μέρα λειτουργίας για τους μουσουλμάνους είναι η Παρασκευή. Από ποια άποψη όμως; Για τους εβραίους είναι το Σάββατο - μέρα του Κρόνου, του αυστηρού νομοθέτη, για τους χριστιανούς είναι η Κυριακή - μέρα του Ηλίου, του ζωντανού ανοίγματος που αργότερα μετράπηκε σε "μέρα του Κυρίου", ενώ τελικά για τους μουσουλμάνους είναι η Παρασκευή - μέρα της Αφροδίτης, της θηλυκής υποδοχής! Κάποια στιγμή θα ήθελα να το εξερευνήσω πως εφαρμόστηκε έτσι όταν είναι γνωστοί οι περιορισμοί της ισλαμικής θρησκείας ως προς τις γυναίκες. Ίσως αυτοί οι περιορισμοί να μπήκαν πολύ μα πολύ μεταγενέστερα...

Δεν θα σταθώ στην όλη περιγραφή του ταξιδιού, αλλά θα επικεντρωθώ στην Έφεσο και όπως έζησα τα γεγονότα αυτής της μέρας.
Η Αρχαία Έφεσος μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της αρχαιότητας με μια αξιόλογη βιβλιοθήκη που μπορούσε να συγκριθεί με της Αλεξάνδρειας. Την επισκεφτήκαμε μετά την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του ευαγγελιστή, η οποία βρισκόταν κοντά και πάνω σε ένα λόφο, όπου από κάτω κειτόταν το Αρτεμίσιο ή μάλλον ότι έμεινε από αυτό...

Αν και δεν τράβηξα πολλές φωτογραφίες γιατί ήμουν απασχολημένη...να εξερευνώ (!) μπορώ να εμφανίσω όσες εικόνες βρήκα. Και η αλήθεια ήταν πως αν και στην αρχαία Έφεσο είχε πολλά, μα πάρα πολλά να δεις (και έχουν ανασκάψει μόνο το 40% των αρχαίων!) σαν ενέργεια δεν έλεγε πολλά. Ήταν η ενέργεια ενός πολύβουου τόπου όπως ήταν πάντοτε και ακόμα και τώρα.

Ενώ όταν ήμουν στο λόφο όπου στεκόταν η βασιλική του Αγίου Ιωάννου...εκεί άλλαζαν όλα! Ήταν απίστευτη η ενέργεια που ένιωσα και κάτι ιερό είχε αυτός ο τόπος εκτός από τη πανέμορφη θέα του που του πρόσφερε η θέση στο λόφο. Εκεί ψηλά ένιωθα ζέστη, αδρεναλίνη κι άλλα δύσκολα να περιγραφούν. Σίγουρα κάτι γνωρίζει όποιος βρίσκεται σε παρόμοιους τόπους και δεν είναι τυχαίο που σε τέτοιους τόπους χτίζουν ναούς.
Ο ναός εκεί είναι από τους πιο παλιούς και δεν ήταν πάντοτε χριστιανικός ούτε και μετέπειτα ολοκληρωτικά χριστιανικός. Πήραν κομμάτια από το Αρτεμίσιο που βρισκόταν πιο κάτω για να χτιστεί η εκκλησία και άλλα πολλά. Οι κολώνες που έβλεπες ήταν ιωνικού ρυθμού και έμοιαζαν πάρα πολύ με αυτές που πρέπει να είχε το Αρτεμίσιο.

Το καημένο Αρτεμίσιο το έβλεπες από κει ψηλά, ή μάλλον τη μοναδική κολώνα που έμεινε από κάτι που ήταν ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου. Ωστόσο ήταν παράξενο να το βλέπεις. Έχει περάσει τα πάνδεινα από σεισμούς, πλημμύρες από το κοντινό ποτάμι και φυσικά καταστροφές από ανθρώπους με πιο γνωστό το κάψιμό του από τον Ηρόστρατο, που λέει η παράδοση ότι έγινε τη νύχτα της γέννησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Εκεί βρισκόταν και το άγαλμα της Αρτέμιδος, εξίσου ξακουστό με το άγαλμα της Αθηνάς στον Παρθενώνα ή του Δία στην Ολυμπία. Με μία σημαντική διαφορά, αντίθετα με την απεικόνιση της μορφής της Άρτεμης όπως τη γνωρίζουμε οι περισσότεροι, της παρθένας κυνηγού με το τόξο, το άγαλμα έφερνε πολύ περισσότερο στις ανατολικές θεές της γονιμότητας με κυρίαρχη την Αστάρτη ή Κυβέλη. Γι' αυτό είχε και πολυάριθμους μαστούς - αυγά, σύμβολα της γονιμότητας. Ακόμα και στο φόρεμα είχε ανάγλυφα από ελάφια, αγριογούρουνα αλλά και μυθικά ζώα όπως η Σφίγγα. Σώθηκαν νεώτερα αντίγραφα και παραλλαγές του αγάλματος που μας έδωσαν να καταλάβουμε πως ήταν η αξιοπρόσεχτη μορφή του.

Πάντως εκεί ψηλά στο λόφο στην εκκλησία-ναό με τα πολλά ερείπια που βρίσκονταν σε καλή κατάσταση, δεν μπορούσα να ακολουθήσω την πεπατημένη πορεία που έπαιρνε το γκρουπ κι ας έχανα την ευκαιρία να ακούσω αυτά που είχε να πει ο ξεναγός. Ήταν τόσα πολλά και ωραία αυτά που υπήρχαν εκεί, μες στα χαλάσματα, και δεν υπήρχε χρόνος να τα δω όλα ενώ το ήθελα πολύ. Ειδικά με την αίσθηση που μου έδινε ο τόπος.

Άσε που σκεφτόμουν περισσότερο πως κι από κει πέρασε ή συνδέεται το μέρος με κάποιον τρόπο με τον Απολλώνιο Τυανέα. Μπορεί να ήταν η ιδέα μου αλλά ένιωθα μυστηριακά μαγικά. Και κατάλαβα ότι δεν μου αρκούσε. Ήθελα να εξερευνήσω όλα τα μέρη, ειδικότερα να ανεβαίνω στα χαλάσματα να αγναντεύω αλλά και να τρυπώνω στα μικρά δωμάτια και τους περίεργους διαδρόμους όπου δεν πατούσαν τουρίστες και η απόδειξη για αυτό ήταν ότι σε εκείνα μόνο το χορτάρι είχε φυτρώσει πιο ψηλά και από το ύψος του γόνατου.

Αφού το έσκασα τοξότικα από το γκρουπ και πήγαινα πέρα δώθε, ανακάλυψα και ένα δυσκολοπάτητο χαμηλό μέρος με διαδρομάκια που στην αρχή τα χρειάστηκα να ξεπεράσω τον φόβο μου ώστε να πάω εκεί. Πριν μπω στην είσοδό τους, έπεσα πάνω σε ένα νεαρό ντόπιο, λίγο κακομοίρη, λίγο ταλαίπωρο, λίγο άσχημο ο οποίος προηγουμένως στο γκρουπ προσπαθούσε να μου πουλήσε ένα "αρχαίο" νόμισμα. Αληθινό ή πλαστό δεν έμαθα. Με ρώτησε σε σπασμένα αγγλικά τι είναι αυτό που γυρεύω κι εγώ του απάντησα πως απλά κοιτάζω, ενώ οι συγγενείς μου μου έλεγαν να μην απομακρυνθώ πολύ ξέροντας την τρέλα που κουβαλούσα.

Φυσικά και δεν τους άκουσα. Όταν βρέθηκα μόνη μου έκανα μια μικρή επίκληση στον Απολλώνιο κι αν γινόταν να μάθω τα μυστικά του τόπου. Και βρέθηκα ξαφνικά σε ένα πανέμορφο δωματιάκι που είχε ένα περίεργο άνοιγμα μεσα στη στενοχωρία του, ενώ το έλουζε το φως και η φύση τυφλώνοντάς με.
Και στο κέντρο του δωματίου υπήρχε μια κολώνα, τόσο αρμονικά ταιριασμένη παρά τον περίτεχνο αρχαίο ρυθμό της. Και δίπλα της βρισκόταν μια ελιά που την αγκάλιαζε με ένα τρόπο τόσο ταιριαστό που θα λυπόσουν να τη βγάλεις από κει. "Θα μπορούσε να μου εμφανιστεί ένα σημάδι τώρα;" αναρωτήθηκα μη σκεφτόμενη κάτι συγκεκριμένο. Και πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα, βλέπω ότι μπρος στο πόδι μου είχε συρθεί αργά αργά μια χελώνα η οποία έβγαζε διεξοδικά το κεφάλι της και με κοιτούσε.

Ακόμα και να ήταν οι ιδέες μου, τα χάρηκα όλα αυτά και ένιωθα λες και είχα ανέβει ανώτερα επίπεδα, ανώτερες οκτάβες και μπορούσα να προσεγγίσω ένα τεράστιο άνοιγμα προς τον κόσμο, μια συμπαντική απεραντοσύνη. Εξάλλου με όλα αυτά ένιωθα σαν παιδάκι που έπαιζε ή είχε ξαναγεννηθεί μες στην αθωότητά του:)
Δεν ξέρω πόση ώρα κάθησα, αλλά κατάλαβα κάποια στιγμή πως οι άλλοι θα με ψάχνανε ή θα είχαν αρχίσει να ανησυχούν. Βγήκα έξω και είδα πως το γκρουπ μου είχε φύγει, ένας Θεός ήξερε για που! Και πράγματι χτύπησε το κινητό μου. Κι εγώ ήμουν ακόμη στη τρελή χαρά σαν μικρό παιδί.
Βλέπω ξαφνικά πάλι το νεαρό και κατάλαβα ότι με είχε ακολουθήσει. "Χάθηκες;" μου λέει.
"Απλά φύγανε" του είπα. Συνήθως βρίσκω κάποια δυσκολία να είμαι τόσο τολμηρή με τους ανθρώπους αλλά εκείνη τη στιγμή ήμουν αλλού.
"'Ελα να σε πάω" μου είπε δείχνοντας μου που πήγανε. Η αλήθεια είναι πως η όποια σκέψη ότι κινδύνευα κι ότι μπορούσε να με παραπλανήσει οδηγώντας με αλλού μου πέρασε από το μυαλό για μία μόνο στιγμή. Ένιωθα τόση σιγουριά και πίστη που απλά χαμογέλασα. Η ψυχή μου εξάλλου εκείνη τη στιγμή μπορούσε να χωρούσε όλο τον κόσμο, ακόμα και αυτόν...

Ωστόσο δεν αργήσαμε πολύ να τους βρούμε κι από μακριά που τους είδα κατάλαβα ότι είχαν ανησυχήσει αρκετά. Τους του δείχνω του παιδιού, ευχαριστώντας τον με χαρά νιώθοντας ακόμα μεγαλύτερη συμπάθεια. Πριν φτάσουμε με είχε ρωτήσει από που είμαι φυσικά κι εγώ του είπα: "Γιουνάν" χρησιμοποιώντας την τούρκικη λέξη για τη χώρα μας που μας χαρακτηρίζει ως Ίωνες.
"Γκρης;" μου κάνει.
"Γες μπατ Γιουνάν" Όχι ρε παιδιά Γκρης που βγαίνει από το γκιαούρ-γκραικός που μας είχαν αποκαλέσει καθιερώνοντάς μας ως "σκλάβους".

Τον χαιρέτησα για να φύγω και μου 'δωσε το χέρι για χειραψία αλλά προχώρησε σε απλό σταυροφίλημα στο μάγουλο. Προσπάθησε να εκφραστεί όσο γινόταν ότι με συμπάθησε πολύ, ακόμα και με το "άι λβ γιου"! Κι εγώ τον ευχαρίστησα με χαρά ανάμεικτη με ευγνομωσύνη που απλά αυτός υπήρχε.
Φτάνοντας στους συγγενείς μου είδα και για πρώτη φορά να πετάει πελαργός και τον είδα από κοντά, να πετάει πάνω από το κεφάλι μου... Σημάδι γυρισμού ίσως :) Γιατί κι ο ουρανός μου φαινόταν απλόχερα απέραντος λες και μπορούσα να αισθανθώ το μακρύ πεταγμά του μέσα στη ψυχή μου...

Ο πελαργός ήταν ένας και πετούσε αλλά αυτή είναι μια ωραία φωτό που βρήκα με πελαργούς και μάλιστα στα ερείπια του ίδιου τόπου! Δυστυχώς για χελώνα δε βρήκα!