Απόφθεγμα περί φανταστικού

Τελευταίες ώρες πριν το ταξίδι και κάθομαι και γράφω πάλι!
Έχει δίκιο ο Λύκος, δεν ξεκολλάω εύκολα μάλλον...

Απλά χθες διάβασα σε ένα από τα διηγήματα του περιοδικού ASIMOV'S κάτι από το στόμα του Μελιέ που ταίριαζε τόσο σ' αυτά που έγραψα για το φανταστικό χθες.

Ο Ζωρζ Μελιέ ήταν Γάλλος ταχυδακτυλουργός και ένας από τους πρωτοπόρους του κινηματογράφου, ειδικά από τους πρώτους κινηματογραφιστές επιστημονικής φαντασίας:

"Δεν του είπα όμως τις απόψεις μου για τη μαγεία - ακόμα κι εσύ δεν με πίστεψες ποτέ. Αλλά του είπα πως χρειαζόμασταν τη φαντασία, ότι η επιστήμη δεν θα μπορούσε να εξηγήσει ποτέ όλες τις παράξενες ανατροπές που συμβαίνουν στη ζωή. Ότι η φαντασία υπάρχει όχι σε αντιδιαστολή με την επιστήμη αλλά παράλληλα με αυτήν, με την καθεμιά τους να διαφωτίζει την άλλη."

Επίσης θέλω να πω ότι μπορεί να χρησιμοποιώ διάφορους ορισμούς, που να 'ναι γνωστοί μεν στους κύκλους εσωτερισμού, αλλά να φαίνονται παράξενοι. Γι' αυτό όποια απορία κι αν υπάρχει, μη διστάσετε! Επικοινωνήστε μου!
Φιλούρες μέχρι μετά το ταξίδι. Ίσως αναρτήσω και φωτογραφίες από Έφεσο, Σμύρνη κλπ. :-)

Το νέο περιοδικό & η Επιστημονική Φαντασία

Βράδυ...στο νησί και κάθομαι και γράφω εν όψει του αυριανού ταξιδιού σε μια χώρα που δεν έχω ξαναπάει παρά το ότι έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου από νεαρά ηλικία. (Ναι μου έτρεφα(ν) αρκετά τον καρμικό μου τοξότη, νότιος δεσμός στον τοξότη για όσους κάτι γνωρίζουν από αστρολογία). Αφού όταν άλλες γυναίκες λένε και ατάκες που μείνανε κλασσικές, ακόμα και με χιούμορ, όπως: "εγώ πότε θα γίνω μάνα??" εγώ σκέφτομαι συνέχεια: "εγώ πότε θα γίνω δίδυμος?????"
Να 'ναι καλά το μπλογκ, ίσως με βοηθήσει να μεταδώσω κάτι κι από γραπτή επικοινωνία αφού αυτό είναι στο οποίο είμαι κυρίως καλή. Και να σκεφτεί κανείς ότι τόσα χρόνια δεν έπιανα να κάνω μπλογκ παρά τα ακατάπαυστα κείμενα,άρθρα, διηγήματα, ημερολόγια κλπ. κλπ. κλπ. ότι έχω γράψει κατά καιρούς. Κι είναι ατέλειωτος ο κατάλογος....
Αλλά τώρα με έπιασε αυτό που αποκαλώ προσωπικά "οίστρος", όταν έχω όρεξη να γράψω και κάθομαι και γράφω, δε πα να 'ναι όσο αργά κι αν είναι, αν έχω κανονίσει ραντεβού εκείνη τη στιγμή (σόρυ για όσους έστησα, ειλικρινά ένιωθα πως θα μου 'φευγε η ιδέα!).
Και τα διηγήματα που έχω γράψει...με ενδιαφέρει κυρίως το πεδίο του φανταστικού. Γιατί το φανταστικό; Όχι μόνο γιατί είμαι λάτρης της φαντασίας (σαν αιώνιος ιχθύς έχω ταξιδέψει και με το μυαλό μου στα Ιμαλάια εν ώρα φυσικής στο σχολείο!), αλλά και γιατί νιώθω ότι με αυτό μπορώ να εξηγήσω πολλά πράγματα. Είναι περίεργο, αλλά νιώθω ότι διευρύνοντας τα όρια, μπορώ να εξηγήσω και πράγματα που συμβαίνουν μπροστά μας και δεν τα βλέπουμε ή έχουμε ξεχάσει την ύπαρξή τους...Ή τα θεωρούμε δεδομένα....
Μπορώ όμως να πω ότι η προσέγγισή μου είναι σε μεγάλο βαθμό επίσης ψυχολογική. Δηλαδή δεν θα μείνω στην επιφάνεια, αλλά για τους διάφορους ήρωες όπως και καταστάσεις, πρέπει να παρουσιάσω τη ψυχολογική τους υπόσταση. Δηλαδή να δώσω όσο γίνεται καλύτερη κατανόηση των αιτιών και του εσωτερικού κόσμου που οδηγεί όλους και όλα, τόσο σε καλό όσο και κακό, γιατί πιστεύω ότι είναι πολύ βασικό για να μας υπενθυμίσει ότι, όχι μόνο χρειάζεται να καταλάβουμε, αλλά και να δεχτούμε και να συγχωρέσουμε. Κατανοώντας καλύτερα οτιδήποτε συμβαίνει, μπορούμε να συγχωρέσουμε καλύτερα οτιδήποτε (εδώ θα 'θελα να χρησιμοποιήσω τη λέξη "συγχώρεση" με πολλές έννοιες). Ακόμα και τους εαυτούς μας.
Ουπς! Πάλι σαν ιχθύς μιλάω...:) Και μ' αρέσει που μικρή ήθελα να το αποφύγω...

Ωστόσο είχα βρει τυχαία κι είχα πιάσει να διαβάσω το καινούριο περιοδικό επιστημονικής φαντασίας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis, το Asimov's Science Fiction.
Είμαι ακόμα στην αρχεία, αλλά έχει πραγματικά πολύ αξιόλογες ιστορίες, μερικές που έχουν κερδίσει και βραβεία!
Σύμφωνα με την αναφορά από τον εκδότη του:

Οι Εκδόσεις Compupress φέρνουν στην Ελλάδα ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού: το Asimov's Science Fiction Magazine είναι ένα από τα μακροβιότερα και εγκυρότερα περιοδικά του χώρου, που εμπλουτίζει και αναδεικνύει την επιστημονική φαντασία εδώ και δεκαετίες. Από την αρχή της κυκλοφορίας του έως σήμερα, οι ιστορίες του έχουν κερδίσει 44 βραβεία Hugo και 25 Nebula, ενώ οι ίδιοι οι αρχισυντάκτες του περιοδικού έχουν τιμηθεί συνολικά 18 φορές με το βραβείο Hugo.

Η Ελληνική Έκδοση του Asimov's Science Fiction επικεντρώνεται σε διηγήματα και νουβέλες επιλεγμένες από τα τεύχη του πρωτότυπου περιοδικού, παρουσιάζοντας ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η σύγχρονη σκηνή της λογοτεχνίας του φανταστικού. Κάθε μήνα οι πιο διάσημοι συγγραφείς του χώρου μοιράζονται μαζί μας ιστορίες που μας ταξιδεύουν σε μελλοντικούς ή εναλλακτικούς κόσμους, ιστορίες που μαγεύουν και προβληματίζουν. Ταυτόχρονα, όμως, σκοπός και φιλοδοξία του περιοδικού είναι να δώσει ένα βήμα έκφρασης και στους εγχώριους δημιουργούς, αλλά και να πληροφορεί τους αναγνώστες για οτιδήποτε νεότερο σχετικά με το χώρο του φανταστικού.

Ο Λύκος μου είχε πει κάποτε: "οι συγγραφείς που γράφουν επιστημονική φαντασία δεν γράφουν παρά για μνήμες του παρελθόντος..."
Ήταν πολύ ώρα που το σκεφτόμουν αυτό και κάθισα και το συζήτησα μαζί του.
Είναι σίγουρα πολλά από την ιστορία και την προϊστορία της γης που δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν. Ακόμα και οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Κι είναι πάρα πολλά, μιλάμε για το 90% της παγκόσμιας ιστορίας. Κι αυτό μόνο για τον πλανήτη όπου ζούμε τώρα, μην πω για άλλους πλανήτες η από που μπορεί να καταγόμαστε κλπ!
Και πράγματι, είναι κάτι που δεν αποκλείω καθόλου μα καθόλου! Μικρή και δυσκολοδιάκριτη η διαφορά ή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της επιστημονικής φαντασίας και της ιστορικής φαντασίας, ή του φανταστικού γενικά. Κι αν όλοι γράφουν ιδέες που αναβλύζουν από μέσα τους, ποιος λέει ότι δεν γράφουν παλιές μνήμες που κουβαλούν, παλιά γεγονότα που γράφτηκαν στη ψυχή τους, παλιά περιστατικά γραμμένα και στα ακασικά τους αρχεία αναμειγνυόμενα με την τωρινή τους προσωπικότητα ή τα πιστεύω τους ή και τα σύγχρονα δεδομένα του κόσμου τους;
Κι όλα αυτά για θαυμαστές μηχανές, ανώτερους πολιτισμούς, διαστημικές πτήσεις...ναι υπάρχουν πάρα πολλές ενδείξεις ότι υπήρχαν και παλαιότερα.
Τον ρώτησα λοιπόν: "αν εξιστορούν παλιές μνήμες, γιατί αναφέρονται στο μέλλον;"
"Ποιος είπε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται;" μου απαντάει. "Κι ότι αυτά που γράφουν δεν θα συμβούν ξανά στο μέλλον ή άραγε δεν τα προσμένουν οι ίδιοι; Και πολλές φορές προειδοποιούν, κυρίως για τα αρνητικά...αν συνεχίσει η ανθρωπότητα έτσι..."
Έτσι λοιπόν, άλλοι κόσμοι μακρινοί από τους οποίους να καταγόμαστε, άλλες μορφές ύπαρξης αλλά και παρόμοια μονοπάτια πορείας...όλα μαζί...Εξωγήινοι, ξωτικά, γίγαντες, νάνοι, κύτταρα, οργανισμοί που μπορεί να ακολουθήσουν ίδια ή να αλλάξουν πορεία ανάλογα με τις καταστάσεις, να δημιουργήσουν πολυάριθμους πολιτισμούς...
Μια πολύ γνωστή συγγραφέας που μπαίνει βαθιά στο πετσί, στη γλώσσα και την κουλτούρα του πολιτισμού για τον οποίο εξιστορεί και σε καλεί να συμμετέχεις κι εσύ στα άδυτά του, αλλά πιστεύω πάρα πολύ πως ένα μεγάλο μέρος των συγγραμμάτων της μπορεί να αποτελείται από μνήμες, είναι η Ούρσουλα Λε Γκεν ( Ursula Le Guin).
Εξάλλου ποιος λέει πως ο Τόλκιν δεν μοιάζει με τους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας; Πως μπορεί να εξηγεί κι αυτός μια παλιά ιστορία...Ξέρεις κάτι που μπορεί να συνέβη στη μέση γη ;-)

Απλά υπέροχο! 100% Ευθύνη για την πραγματικότητά μας

Όταν διάβασα το κείμενο έκλαιγα ακατάπαυστα κι ήθελα να νιώσω όλους κοντά μου! Και το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο μέσα σε όλα.

Είναι πραγματικά πολύ καλή θεραπεία!!! Θεραπεία για τα πάντα γύρω μας. Μη ξεχνάμε άλλωστε πως το Ho'oponopono σημαίνει ομοπονόπονος! Πόσο κοινές είναι αλήθεια οι λέξεις...

Παίρνοντας ευθύνη για το κόσμο γύρω μας μπορούμε να αλλάξουμε τόσο το μέσα μας όσο το γύρω μας...!

HO'OPONOPONO

Του Joe Vitale

Απόδοση στα Ελληνικά: γιώργος κυρίτσης

Πριν δύο χρόνια άκουσα για κάποιον θεραπευτή στη Χαβάη, ο οποίος θεράπευσε ένα ολόκληρο θάλαμο εγκληματικά παραφρόνων ασθενών – χωρίς ποτέ να δει κανέναν από αυτούς. Ο ψυχολόγος μελετούσε το φάκελο ενός ασθενούς και μετά κοιτούσε μέσα του να δει με ποιο τρόπο δημιούργησε την ασθένεια εκείνου του ανθρώπου. Καθώς βελτίωνε τον εαυτό του, βελτιωνόταν και ο ασθενής.

Όταν πρωτοάκουσα την ιστορία, σκέφτηκα ότι θα ήταν κάποιος αστικός μύθος. Πώς ήταν δυνατόν κάποιος να θεραπεύει έναν άλλο, θεραπεύοντας τον εαυτό του; Πώς θα μπορούσε, ακόμα και ένας άριστος γνώστης της αυτο-βελτίωσης, να θεραπεύσει τους εγκληματικά παράφρονες; Δεν είχε κανένα νόημα, ούτε λογική, οπότε διέγραψα την ιστορία.

Όμως ένα χρόνο αργότερα την άκουσα ξανά. Άκουσα ότι ο θεραπευτής χρησιμοποιούσε μια χαβανέζικη θεραπευτική διαδικασία που ονομάζεται ho'oponopono. Δεν είχα ακούσει ποτέ γι αυτή, αλλά δεν έφευγε από το νου μου. Αν η ιστορία είχε κάποια αλήθεια, θα έπρεπε να μάθω περισσότερα. Για μένα η έννοια «ολική ευθύνη» σήμαινε ότι είμαι υπεύθυνος για ότι σκέφτομαι και κάνω. Πέρα από αυτό, δεν έχει τίποτα να κάνει μ’ εμένα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι έχουν την ίδια άποψη για την ολική ευθύνη. Είμαστε υπεύθυνοι για όσα κάνουμε εμείς και όχι για ότι κάνει οποιοσδήποτε άλλος – όμως αυτό είναι λάθος.

Ο Χαβανέζος θεραπευτής που θεράπευσε εκείνους τους διανοητικά άρρωστους ανθρώπους, θα με δίδασκε μια προηγμένη νέα προοπτική, όσον αφορά στην ολική ευθύνη. Το όνομά του είναι Dr. Ihaleakala Hew Len. Ίσως να μιλήσαμε μια ώρα την πρώτη φορά στο τηλέφωνο. Ζήτησα να μου πει όλη την ιστορία του έργου του σαν θεραπευτής.

Μου εξήγησε ότι εργαζόταν στο Κρατικό Νοσοκομείο της Χαβάης για τέσσερα χρόνια. Η πτέρυγα με τους εγκληματικά παράφρονες ήταν επικίνδυνη. Κάθε μήνα οι ψυχολόγοι δήλωναν παραίτηση. Το προσωπικό συχνά δήλωνε ασθένεια ή απλά υπέβαλε παραίτηση. Οι άνθρωποι περνούσαν εκείνη την πτέρυγα με την πλάτη τους στον τοίχο, από φόβο μην τους επιτεθούν οι ασθενείς. Δεν ήταν καθόλου ευχάριστο μέρος να ζεις, να εργάζεσαι ή να επισκέπτεσαι.

Ο Δρ. Λεν ανέφερε ότι ποτέ δεν είδε τους ασθενείς. Συμφώνησε να έχει ένα γραφείο και να εξετάζει τους φακέλους τους. Ενόσω κοιτούσε εκείνους τους φακέλους, εργαζόταν επάνω στον εαυτό του. Καθώς εργαζόταν στον εαυτό του, οι ασθενείς άρχισαν να θεραπεύονται.

«Μετά από λίγους μήνες, ασθενείς που είχαν αλυσοδεμένους, τους επιτρεπόταν να περπατούν ελεύθεροι», μου λεει. «Άλλοι που έπρεπε να παίρνουν βαριά φάρμακα, σταματούσαν τη φαρμακευτική αγωγή. Κι εκείνοι που δεν είχαν καμία ελπίδα να απολυθούν, αφήνονταν ελεύθεροι». Είχα μείνει άναυδος! «Και όχι μόνο αυτό», συνέχισε, «αλλά και το προσωπικό άρχισε να απολαμβάνει το να έρχεται στη δουλειά. Η τάση “κοπάνας” και η αναστάτωση εξαφανίστηκαν. Τελικά διαθέταμε περισσότερο προσωπικό απ’ ότι χρειαζόμασταν, καθότι ασθενείς αφήνονταν ελεύθεροι και όλο το προσωπικό εμφανιζόταν να εργαστεί».

Τότε ήταν στιγμή να θέσω την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων: «Τι ήταν αυτό που κάνατε από μέσα σας, το οποίο έκανε εκείνους τους ανθρώπους να αλλάξουν;»

«Απλώς θεράπευα το κομμάτι μου που τους δημιούργησε» μου αποκρίθηκε. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Ο Δρ. Λεν μου εξήγησε λοιπόν ότι ολική ευθύνη της ζωής σου σημαίνει πως οτιδήποτε στη ζωή σου - απλώς και μόνο επειδή βρίσκεται στη ζωή σου - είναι δική σου ευθύνη. Κατά μία κυριολεκτική έννοια, ολόκληρος ο κόσμος είναι δική σου δημιουργία.

Ουφ! Αυτό είναι δύσκολο να το χωνέψω. Το να είμαι υπεύθυνος για ότι λεω ή κάνω, είναι ένα πράγμα. Αλλά να είμαι υπεύθυνος για οτιδήποτε λένε ή κάνουν όλοι στη ζωή μου, είναι εντελώς άλλο πράγμα. Κι όμως η αλήθεια είναι η εξής: Εάν πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου, τότε όλα όσα βλέπεις, ακούς, γεύεσαι, αγγίζεις ή βιώνεις καθ’ οιονδήποτε τρόπο, είναι δική σου υπευθυνότητα, επειδή βρίσκονται στη ζωή σου.

Πράγμα που σημαίνει ότι η τρομοκρατία, η οικονομία, ο πρόεδρος, ή οτιδήποτε βιώνεις που δεν σου αρέσει, είναι στο χέρι σου να το θεραπεύσεις. Κατά μία έννοια, όλα αυτά δεν υφίστανται παρά σαν προβολές από μέσα σου. Το πρόβλημα δεν είναι με εκείνα τα πράγματα. Το πρόβλημα έχει να κάνει μ’ εσένα και για να τα αλλάξεις, πρέπει να αλλάξεις εσένα.

Ξέρω ότι είναι δύσκολο να το καταλάβετε, πόσο μάλλον να το αποδεχτείτε ή να το εφαρμόσετε στην πράξη. Το να επικρίνετε είναι πολύ πιο εύκολο από την ολική υπευθυνότητα, αλλά καθώς μιλούσα με τον Δρ. Λεν, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θεραπεία γι αυτόν, όπως και στο ho'oponopono, σημαίνει να αγαπάς τον εαυτό σου..

«Εάν θέλεις να βελτιώσεις τη ζωή σου, πρέπει να θεραπεύσεις (**ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ**) τη ζωή σου. Εάν θέλεις να θεραπεύσεις οποιονδήποτε, ακόμα και έναν διανοητικά άρρωστο, μπορείς να το κάνεις θεραπεύοντας τον εαυτό σου».

Ρώτησα τον Δρ. Λεν, με ποιο τρόπο θεράπευε τον εαυτό του. Τι ακριβώς έκανε όταν κοιτούσε τους φακέλους εκείνων των ασθενών;

«Απλώς έλεγα συνέχεια: “Συγγνώμη” και “Σ’ αγαπώ”, ξανά και ξανά», μου εξήγησε.

Αυτό είναι όλο;;;

«Αυτό είναι!»

Αποδεικνύεται πως το ν’ αγαπάς τον εαυτό σου, είναι ο σημαντικότερος τρόπος να βελτιώσεις τον εαυτό σου και καθώς βελτιώνεσαι εσύ, βελτιώνεις τον κόσμο σου.

Να σας δώσω ένα σύντομο παράδειγμα πώς δουλεύει αυτό: Μια μέρα μου έστειλε κάποιος ένα e-mail που με αναστάτωσε. Στο παρελθόν θα το είχα χειριστεί πατώντας τα κόκκινα κουμπιά των συναισθημάτων μου, ή προσπαθώντας να διαπληκτιστώ με το άτομο που μου έστειλε το αγενές μήνυμα. Αυτή τη φορά όμως αποφάσισα να δοκιμάσω τη μέθοδο του Δρ. Λεν. Έλεγα συνεχώς σιωπηρά “Συγγνώμη” και “Σ’ αγαπώ”, χωρίς να το απευθύνω συγκεκριμένα σε κάποιον. Απλώς επικαλούμουν το πνεύμα της αγάπης, να θεραπεύσει μέσα μου εκείνο που δημιουργούσε τις εξωτερικές συνθήκες.

Μέσα σε μια ώρα έλαβα e-mail από το ίδιο άτομο. Ζητούσε συγγνώμη για το προηγούμενο μήνυμά του. Έχετε κατά νου ότι δεν έκανα καμία εξωτερική κίνηση για να πάρω εκείνη την απολογία. Ούτε καν του είχα απαντήσει. Κι όμως, λέγοντας: “Συγγνώμη” και “Σ’ αγαπώ”, με κάποιο τρόπο θεράπευσε μέσα μου εκείνο που δημιούργησε την αρχική του αντίδραση.

Αργότερα παρακολούθησα ένα εργαστήριο ho'oponopono με τον Δρ. Λεν, ο οποίος είναι τώρα 70 ετών και θεωρείται σαν ένας παππούς σαμάνος. Επαίνεσε το βιβλίο μου «The Attractor Factor». Μου είπε πως καθώς θα βελτιώνω τον εαυτό μου, θα ανεβαίνει η δόνηση του βιβλίου μου και όλοι θα τη νιώθουν όταν το διαβάζουν. Εν ολίγοις, όσο βελτιώνομαι, θα βελτιώνονται και οι αναγνώστες μου.

«Και τι γίνεται με τα βιβλία που έχουν ήδη πωληθεί και βρίσκονται εκεί έξω;» ρώτησα.

«Δεν βρίσκονται εκεί έξω» μου εξηγεί, τινάζοντας για άλλη μια φορά το μυαλό μου με την μυστικιστική του σοφία. «Είναι ακόμα μέσα σου». Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει “εκεί έξω”. Θα χρειαζόταν ίσως ολόκληρο βιβλίο να εξηγεί αυτή την προηγμένη τεχνική, στο βάθος που της αξίζει.

«Αρκούμαι να πω πως όποτε θέλεις να βελτιώσεις κάτι στη ζωή σου, υπάρχει μόνο ένα μέρος να κοιτάξεις: μέσα σου. Και όταν το κάνεις, κάντο με αγάπη».

Περισσότερες πληροφορίες: http://hooponopono.org

Σημείωση μεταφραστή:

Πιθανόν, όπως αναφέρει ο συντάκτης του συγκεκριμένου άρθρου, να χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να εμβαθύνουμε στην τεχνική αυτή. Όμως, από μια «κβαντική» άποψη, ίσως αρκεί απλώς να δηλώσουμε στο Σύμπαν την αγνή μας πρόθεση, να αναλάβουμε την πλήρη ευθύνη του κόσμου μας, συγχωρώντας και αγαπώντας τον εαυτό μας. Ίσως αρκεί, μέσα στην προσευχή μας, μέσα στο διαλογισμό μας, να εκφράσουμε την πρόθεσή μας αυτή. Και με ένα «γένοιτο» στο τέλος, να ζητάμε να γίνει πράξη η αληθινή αγάπη προς τον εαυτό μας, δηλαδή η αγάπη προς τον Σύμπαντα Κόσμον! Ο Χριστός είχε πει: «Αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν». Μάλλον τελικά - εν αγνοία μας - αυτό ακριβώς κάνουμε. Γι αυτό ίσως είναι έτσι ο κόσμος σήμερα. Επειδή αγαπάμε τους άλλους ακριβώς όπως τον εαυτό μας… από ελάχιστα έως καθόλου!

Περισσότερα για το Ho'oponopono:
Ho'oponopono σημαίνει, «να κάνεις το σωστό», ή «να διορθώνεις ένα λάθος».
Σύμφωνα με τους αρχαίους Χαβανέζους, το λάθος προκύπτει από σκέψεις που μολύνονται από οδυνηρές αναμνήσεις του παρελθόντος. Το ho'oponopono προσφέρει έναν τρόπο απελευθέρωσης της ενέργειας αυτών των οδυνηρών αναμνήσεων ή λαθών, που προκαλούν δυσαρμονία και αρρώστια. Σε μια παραλλαγή της διαδικασίας Ho'oponopono, συμπεριλαμβάνονται και τα τρία τμήματα του εαυτού, που αποτελούν το κλειδί της Προσωπικής Ταυτότητας. Αυτά τα τρία τμήματα τα οποία υπάρχουν σε κάθε μόριο της πραγματικότητας ονομάζονται Unihipili (παιδί/υποσυνείδητο), Uhane (μητέρα/συνειδητό) και Aumakua (πατέρας/υπερσυνειδητό).
Όταν αυτή η «εσώτερη οικογένεια» είναι ευθυγραμμισμένη, ο άνθρωπος είναι σε αρμονία με το Θείο.
Μ' αυτήν την ισορροπία, η ζωή αρχίζει να ρέει.
Έτσι, το Ho'oponopono βοηθάει στην αποκατάσταση της ισορροπίας πρώτα του ατόμου και μετά όλης της δημιουργίας. Ο καλύτερος τρόπος θεραπείας σε κάθε τομέα της ζωής μου και σ ολόκληρο το σύμπαν είναι να πάρω 100% την ευθύνη και να εργαστώ με τον εαυτό μου.
Και φυσικά υπάρχει και η απλή σοφία της ολοκληρωτικής αυτοφροντίδας.
«Φρόντισε τον εαυτό σου. Αν το κάνεις, όλοι θα ωφεληθούν.»
Αν θέλετε να λύσετε ένα πρόβλημα, ανεξάρτητα από το είδος του προβλήματος, εργαστείτε με τον εαυτό σας. - Ihaleakala Hew Len.
Αυτό το άρθρο επιβεβαιώνει ότι είναι η κατάσταση του Θεραπευτή που οδηγεί στη θεραπεία.

http://www.drcat.org/articles_interviews/html/hotfudge.html

ΘΕΩΡΙΑ: Φέρουμε μέσα μας σαν τμήματα του Ασυνείδητου Νου μας όλους τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας. (Αυτά τα τμήματά μας μοιάζουν πάρα πολύ με τα αρχέτυπα του Καρλ Γιουνγκ.) Το Ho'oponopono «διορθώνει» ό,τι σχετίζεται με αυτά. Η μέθοδος Ho'oponopono είναι η ευθυγράμμισή μας με τη γενεαλογία μας και το ξεκαθάρισμα της, όπως και το ξεκαθάρισμα των σχέσεών μας με τους άλλους ανθρώπους της ζωής μας.
1. Φέρτε στο νου σας κάποιον με τον οποίο δεν νιώθετε απόλυτα ευθυγραμμισμένοι ή άνετοι.
2. Οραματιστείτε μια ατέρμονη ροή αγάπης και θεραπευτικής ενέργειας από μια πηγή πάνω από την κορυφή του κεφαλιού σας (από τον Ανώτερο Εαυτό σας). Ανοίξτε το πάνω μέρος του κεφαλιού σας και αφήστε την αγάπη και τη θεραπευτική ενέργεια να εισχωρήσουν στο σώμα σας, να γεμίσουν το σώμα σας και να πλημμυρίσουν την καρδιά σας σε σχέση με αυτόν τον άνθρωπο.
3. Όταν νιώσετε ότι αυτό ολοκληρώθηκε, αν είναι απαραίτητο ή δυνατό, συζητήστε μ' αυτόν τον άνθρωπο, συγχωρήστε τον και ζητήστε του να σας συγχωρήσει.
4. Αφήστε αυτόν τον άνθρωπο και δείτε τον να απομακρύνεται. Καθώς φεύγει, κόψτε το νήμα που ενώνει τους δυο σας (αν θέλετε). Αν εργάζεστε με μια τωρινή σημαντική σχέση, τότε αφομοιώστε το άτομο μέσα σας.
5. Κάντε το ίδιο με κάθε άνθρωπο της ζωής σας με τον οποίο έχετε μια μη ολοκληρωμένη ή μη ευθυγραμμισμένη σχέση.
6. Ο τελικός έλεγχος είναι να μπορείτε να δείτε ή να σκεφτείτε αυτά τα άτομα χωρίς να νιώθετε κανένα αρνητικό συναίσθημα. Αν εξακολουθείτε να νιώθετε αρνητικά συναισθήματα, τότε κάντε και πάλι τη διαδικασία.
Nα Eιστε Πάντα Kαλά

Πάσχα!

Το Πάσχα θεωρείται από τις σημαντικότερες γιορτές για πολλούς λαούς. Και μπορεί να πει κανείς πως γιορταζόταν πάντοτε, ανά τους αιώνες. Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία υπάρχουν εμφανή σημάδια της τόσο σημαντικής αυτής εορτής. Μπορεί να γιορταζόταν ή να γιορτάζεται με κάπως διαφορετικούς τρόπους και σημασιολογίες από κάθε έθνος και θρησκεία, αλλά η γενεσιουργός του αιτία είναι η ίδια: η προσμονή της Άνοιξης και η Ανάσταση της Φύσεως και της ίδιας της Ζωής.

Το πιο γνωστό Πάσχα ή αυτό που θεωρείται (λανθασμένα ωστόσο) σαν αρχή του Πάσχα, είναι το Ιουδαϊκό Πάσχα. Ο όρος Πάσχα μάλιστα προέρχεται από το αραμαϊκό πασ'ά και το εβραϊκό πέσαχ. Κάποιοι μελετητές έχουν προτείνει ως προέλευση του εβραϊκού όρου μια ξένη ετυμολογία, όπως η ασσυριακή πασαχού (πραύνω) ή η αιγυπτιακή πασ' (ανάμνηση) ή πεσάχ (πλήγμα). Ορισμένοι ερευνητές πάλι ανιχνεύουν τις αρχές των εορταστικών εκδηλώσεων του πάσχα σε χαναανιτικές γιορτές που σχετίζονται με την συγκομιδή κριθαριού την άνοιξη.

Η αλήθεια είναι πως η ρίζα του Πάσχα βρίσκεται σε γιορτές και ιεροτελεστίες της άνοιξης της προ-ισραηλιτικής και ακόμα παλαιότερης εποχής. Ίσως συνάδει και με την αυγή του ανθρώπινου γένους. Συνδέεται με την ίδια τη Θεά-Φύση και τη Ζωοποιό Ύπαρξη που συνεχίζει αδιάκοπα τον Κύκλο της Επαναγέννησης, της Γονιμοποίησης και της Καρποφορίας.

Πάντως, η Βίβλος συσχετίζει το πέσαχ με το ρήμα πασάχ πού σημαίνει είτε χωλαίνω, είτε εκτελώ τελετουργικό χορό γύρω από τη θυσία (Γ' Βασ. 18:21,26), είτε, μεταφορικά, "ξεφεύγω", "προσπερνώ", "απαλλάσσω". Το Πάσχα, είναι η προσπέραση του αγγέλου του Θεού πάνω από τα σπίτια των Ισραηλιτών, ενώ έπληττε με θάνατο τα πρωτότοκα αγόρια των σπιτιών των Αιγυπτίων. Που γλύτωσαν δηλαδή τη θυσία.

Σύμφωνα με τις Εβραϊκές Γραφές, το Πάσχα αποτελούσε ανάμνηση της εξόδου από την δουλεία της Αιγύπτου υπό την ηγεσία του Μωυσή μέσω θεϊκής παρέμβασης. Το Πάσχα αποτελούσε οικογενειακή εορτή. Εορταζόταν νύχτα, στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, την 14η του μήνα Αβίβ (που ονομάστηκε Νισάν μετά την Βαβυλωνιακή εξορία) με προσφορά στο Θεό νεαρού ζώου, χρονιάρικου, για να ευλογηθεί από το Θεό όλο το κοπάδι. Το σφάγιο ήταν αρνί ή κατσίκι, αρσενικό και αρτιμελές (Εξ. 12:3-6), δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκαλο του ενώ το αίμα του ως ένδειξη προστασίας, το έβαζαν στην είσοδο κάθε σπιτιού (Εξ. 12:7,22). Οι μετέχοντες στο δείπνο ήταν ντυμένοι, έτοιμοι για ταξίδι. Ωστόσο όλα αυτά είναι και στοιχεία της ανάδειξης της Εβραϊκής Θρησκείας κατά την Εποχή του Κριού. Πρέπει να σημειωθεί επίσης το γεγονός του εορτασμού πάντα νύχτα με πανσέληνο πράγμα που δείχνει πολλά για τη σύνδεσή του με το Ιερό Θηλυκό και Τεκνοποιό Ζωής.

Αυτά τα στοιχεία νομαδικής, οικογενειακής ζωής μας δείχνουν μια πολύ παλαιότερη προέλευση του Πάσχα, που θα μπορούσε να είναι η θυσία που ζήτησαν οι Ισραηλίτες από τον Φαραώ να πάνε να γιορτάσουν στην έρημο (Έξ. 3:18, 5:1 εξ). Παρ' όλα αυτά όμως, η έξοδος από την Αίγυπτο έδωσε στο Πάσχα την οριστική του σημασία.

Το μετέπειτα Χριστιανικό Πάσχα, ή κοινώς Πασχαλιά ή ελληνοπρεπώς Λαμπρή, και ειδικότερα η Ανάσταση του Χριστού ή απλώς Ανάσταση, γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία της 21ης Μαρτίου μη συμπεριλαμβανομένης, κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο στην Ορθόδοξη εκκλησία και κατά το Γρηγοριανό στην Ρωμαιοκαθολική. Γιορτάζεται η ανάσταση του Ιησού Χριστού που πιστεύεται ότι έγινε το 33 μ.Χ.

Η εορτή της Ανάστασης του Ιησού Χριστού, λόγω της σπουδαιότητός της, επηρεάζει το εορτολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας τόσο 40 ημέρες πριν από αυτό (Μεγάλη Τεσσαρακοστή, Τριώδιο) όσο και 50 ημέρες μετά (περίοδος Πεντηκοσταρίου).

Ωστόσο αυτή η σύνδεση του Πάσχα με την Εαρινή Ισημερία (η αρχή του μηνός του Κριού) που δεν γίνεται μόνο στη χριστιανική θρησκεία είναι πολύ σημαντική. Η Εαρινή Ισημερία εκφράζει ακριβώς την αρχή της Άνοιξης, την εποχή που η Πλάση αναγεννιέται, κυοφορεί και γεννάει. Το Πάσχα είναι καταρχάς Θηλυκή γιορτή αντίθετα με τα Χριστούγεννα που είναι περισσότερο Αρσενική Γιορτή (πάλη Ηλίου με Χειμώνα, γέννηση του Υιού-Σωτήρα).

Στις Αγγλοσαξονικές χώρες μάλιστα η λέξη Easter που σημαίνει το Πάσχα συνδέεται με την θεά Οστάρα ή Έοστρε που είναι θεά της Ήβης, της Άνοιξης, της Νεότητας και τα ιερά της ζώα είναι τα κουνέλια που ήταν η γονιμοποιητική τους δύναμη αυτή που τα ανέδυε και τα έκανε εκφράσεις της καρποφορίας και της ζωής.

Η Οστάρα, η οποία είναι θεά της Τευτονικής αλλά και ενός μέρους της Κέλτικης λατρείας, συνδέεται επίσης με την πολύ παλαιότερη ανατολική θεά Ιστάρ (Αστάρτη) η οποία επηρέασε και το Ιουδαϊκό Πάσχα. Η Ιστάρ, επίσης θεά της Ζωής και της Γονιμότητας, λατρευτόταν μαζί με τον Υιό-Εραστή της Ταμούζ (Αφροδίτη – Άδωνις) ο οποίος πέθαινε κάθε 6 μήνες (πήγαινε στο βασίλειο του Κάτω Κόσμου) και αναγεννιόταν πάλι κάθε 6 μήνες με την αρχή της Άνοιξης). Η Αστάρτη ενέπνευσε στη συνέχεια πολλές θεές της μετέπειτα ιστορίας από τη σημιτική Ασσενεράχ έως την αιγυπτιακή Ίσιδα και την ελληνική Αφροδίτη.

Πράγματι πολλά έθιμα του Πάσχα είναι πολύ μα πολύ παλιά και ορισμένα από αυτά συνδέονται με τη λατρεία του Άδωνι, του «νεαρού θεού-εραστή» όπου, απ’ ότι λέγεται, στολιζόταν ένα ομοίωμα αντρός και οι γυναίκες το μοιρολογούσαν. Το ότι είναι «παγανιστικά» έθιμα δεν θα πρέπει να ανησυχούν κανένα γιατί όπως τονίζουν και οι λαογράφοι, τα ανοιξιάτικα έθιμα είναι πολύ σημαντικά, αφ’ ενός γιατί συνδέονται με την αναγέννηση της φύσης, αφ’ ετέρου διότι αφορούν τη σχέση του ανθρώπου με το θάνατο.

Στα ήθη και τα έθιμα του Πάσχα συμμετέχουν κυρίως γυναίκες, σε αντίθεση με τα έθιμα των Χριστουγέννων, που τους βασικούς ρόλους, αν όχι όλους, τους έχουν άντρες. Ο θηλυκός χαρακτήρας της γιορτής έγκειται ακριβώς στην γέννα της φύσης, στην αλλαγή του τοπίου. Μη ξεχνάμε πως η γυναίκα είναι αυτή, που φέρει τη ζωή και όλο το βάρος της.

Μια άλλη αντίθεση που υπάρχει σε σχέση πάντα με τα έθιμα των Χριστουγέννων είναι ότι εδώ οι ελάχιστες μεταμφιέσεις που γίνονται, είναι φυτομορφικές, αντί για ζωομορφικές. Το Πάσχα, το παιδί που θα αναπαραστήσει το Λάζαρο, λ.χ. έχει φυτομορφική εμφάνιση, δηλαδή φορά φύλλα, κλαδιά κ.ά. Αντίθετα με τα Χριστούγεννα που παλαιότερα φορούσαν κυρίως δέρματα ζώων.

Για να αναφερθούν στη συνέχεια ορισμένες τελετουργίες που γίνονται ακόμα και στη χώρα μας, πρέπει να αναφέρουμε πρώτα μία επίσης γνωστή τελετουργία που γίνεται αυτές τις μέρες, το κάψιμο του Ιούδα! Συνηθίζεται το Σάββατο το βράδυ προς Κυριακή ή την Κυριακή το απόγευμα. Σε μερικές περιοχές, όπως σε χωριά του Ηρακλείου Κρήτης στην επαρχία Πεδιάδας, πρόκειται απλώς για ξύλα τις λεγόμενες φουνάρες όπου υπάρχει και ο ανταγωνισμός μεταξύ των χωριών, η προσοχή να μην τους κλέψουν τα ξύλα κ.ά.

Κάψιμο του Ιούδα έχουμε σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Πρόκειται για ένα είδος εικονικής δίκης όπου στον Ιούδα χρεώνονται όλα τα στραβά της περιοχής ακόμη και του πλανήτη. Μερικές φορές παίρνει και χιουμοριστικό χαρακτήρα. Στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου μάλιστα τον Ιούδα τον καίνε μέσα στο νερό. Ωστόσο αυτό το κάψιμο συνδέεται με τη θυσία του αμνού, του αποδιοπομπαίου τράγου ο οποίος κουβαλάει τις αμαρτίες του κόσμου για τον εξαγνισμό και την ευκαιρία για νέα αρχή (η Θυσία του Σωτήρα) αλλά και με το κάψιμο του Σκιάχτρου, τη θυσία του Γονιμοποιού Θεού ώστε να ευλογήσει τη σπορά και τη βλάστηση. Που μερικές φορές ακολουθεί και τους μετέπειτα καλοκαιρινούς μήνες.

Στο χωριό Γηρομέρι Φιλιατών Θεσπρωτίας τη δεύτερη μέρα του Πάσχα οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού πηγαίνουν μαζί με οργανοπαίχτες στο νεκροταφείο. Μόλις τελειώσει η εκκλησία, πηγαίνουν δίπλα στο νεκροταφείο και τραγουδούν μπροστά από τα μνήματα των μερακλήδων ή γενικότερα των συγγενών τους και πληρώνουν τα όργανα για να παίξουν το αγαπημένο τους τραγούδι ενόσω ήταν εν ζωή. Το συγκεκριμένο έθιμο είναι από τα συγκλονιστικότερα έθιμα καθότι μας παραπέμπει στα νεκρόδειπνα, δηλαδή έχει πολύ βαθιές ρίζες.

Νεκρόδειπνα συνηθίζουν και οι Πόντιοι και τα συναντάμε και σε άλλα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας. Στην Αττική τα βλέπουμε να γίνονται την Κυριακή του Θωμά από τους Πόντιους της περιοχής Ελληνικού που πηγαίνουν στα μνήματα και τρώνε. Αλλά ακόμα και στο χωριό μου από τη Ρόδο όπου κατάγομαι, το Σάββατο πριν τη Κυριακή του Θωμά οι άνθρωποι πηγαίνουν και καθαρίζουν τους τάφους των νεκρών συγγενών αρωματίζοντάς τους με λουλούδια και έλαια, μιλώντας μαζί τους και προετοιμάζοντας τους για την προσευχή και μνημόνευση που ακολουθεί τη Μ. Παρασκευή.

Είναι συγκλονιστική η ατμόσφαιρα γιατί ουσιαστικά το Πάσχα είναι επίσης νεκρολατρική γιορτή! Δηλαδή ευκαιρία επικοινωνίας των ανθρώπων με τους οικείους νεκρούς, σύνδεση του θανάτου με τη νέα ζωή! Της υπενθύμισης μας του αιώνιου κύκλου αναγεννήσεως και πως στην ουσία τίποτα δεν χάνεται, αντίθετα όλα αποτελούν μέρος αυτού του κύκλου. Πως όλα πρέπει να πεθάνουν για να έχουν την ευκαιρία να ξαναγεννηθούν με τις καλύτερες προοπτικές, αντί να εγκλωβιστούν σε μια συνεχή φθορά.

Γι’ αυτό βλέπουμε ότι και τη Μεγάλη Παρασκευή γεμίζουν το πρωί τα νεκροταφεία από συγγενείς των νεκρών. Ουσιαστικά είναι μέρα υπενθύμισης των αγαπημένων προσώπων που χάθηκαν και της ελπίδας που προσμένουν με την Αναγέννηση-Ανάσταση.

Γι’ αυτό μη ξεχνάμε κι αυτή την υπενθύμιση προς τον εαυτό μας!!!!:-)

Εξάλλου όλα είναι μαγεία στην ουσία και κομμάτια της ίδιας ολότητας που μας συνδέει!

Ελπίζω να σας διαφώτισα παραπάνω σ’ αυτή τη τόσο σημαντική γιορτή. Λόγω έλλειψης χρόνου, βλέπετε είμαι στο χωριό μου για Πάσχα, μπορώ να συνεχίσω σε άλλη ανάρτηση για τα κόκκινα αυγά και τι μπορεί να σημαίνουν, αν και μπορείτε να μαντέψετε τη σημασία τους ;-)

Σας εύχομαι ολόψυχα Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση που να σας ξαναθυμίσει τις ελπίδες και τα όνειρά σας αλλά και την ευκαιρία να τα κάνετε πραγματικότητα!!!

Πηγές:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B1

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=35187

http://en.wikipedia.org/wiki/Easter