Έχω βασανιστεί
πολύ στο να κρύβω κομμάτια του εαυτού
μου, εκεί όπου δεν θα ήταν φανερά ποτέ
όλα. Στην επιφάνεια θα βγαίνανε οι
εκάστοτε προσωπικότητες που με χαρά θα
φορούσα εκείνη τη στιγμή, οι προσωπικότητες
που είναι χαρούμενες, αστείες, γελαστές,
άνθρωποι σαν όλους τους άλλους, άνθρωποι
τους οποίους θες να κάνεις παρέα, που
δεν σε πειράζουν, που αισθάνεσαι άνετα
μαζί τους, που τους εκμυστηρεύεσαι, που
δε σε κρίνουν αλλά με έναν όρο μόνο, να
τις σέβεσαι εξίσου το ίδιο. Γιατί ποτέ
ολόκληρος ο εαυτός δεν αισθάνεται
ασφαλής να φανερωθεί με όλη του την
έκταση, ειδικά στα μάτια των αμύητων.
Πρέπει πάντοτε, κάπου δω κι από κει να
υπάρχουν σημεία όπου μπορεί οποτεδήποτε
να χαθεί στο δικό του κόσμο, στο δικό
του σύμπαν. Ένα καλά κρυμμένο μυστικό,
προστατευμένο από τα μάτια των αδιακρίτων,
από όποιους θα κάνουν το λάθος να το
παραβιάσουν, να το απειλήσουν. Από όσους
θα κάνουν την ανοησία να το κριτικάρουν.
Να το συγκρίνουν. Αδιάφορο αν θα το
απορρίψουν. Γιατί υπόκειται στη δική
του αλήθεια η οποία δε δύναται να
εκφραστεί. Γιατί θα τρόμαζε. Γιατί θα
απειλούσε. Γιατί θα ταρακουνούσε. Γιατί
θα άλλαζε δεδομένα. Γιατί δεν ανήκει σε
κανέναν άλλο παρά μόνο στον εαυτό της.
Ούτε οι ίδιοι
οι σπόροι που με έφεραν στη γη δεν θα με
έβλεπαν πλήρως. Κι αν μου λείπει μια
κάποια πιο μεγάλη, θαραλλέα οικιότητα,
μπορώ και χωρίς αυτή. Θρέφομαι από την
ίδια την ύπαρξη της μοναδικής μου
ατομικότητας και του χωροχρόνου που
περικλείει, η οποία είναι αδύνατον να
εκφραστεί πλήρως με τα πενιχρά μέσα.
Μια ζωή μοναξιά χωρίς να είναι μοναξιά.
Γιατί συνδέεται χωρίς να συνδέεται,
γιατί είναι χωρίς να είναι κι απλά
συνεχίζει να ζει, στο βαθμό που δέχεται
τις εμπειρίες να λάβει.
Κι ήρθες εσύ...και
απλά άγγιξες με θάρρος. Με ξύπνησες
χωρίς να φοβηθείς. Άγγιξες μέσα μου
βαθιά όπου δεν έχει πάει ποτέ κανείς
άλλος. Ούτε αυτοί που θεωρούσα πιο
κοντινούς. Ήταν τρομακτικό το πόσο καλά
μπορούσες να δεις μέσα μου. Σου άρεσαν
οι προσωπικότητές μου, αλλά πιο πολύ
ακόμα σου άρεσε η ψυχή μου. Κι ένιωθα
τρομερά ευάλωτη, όσο ποτέ άλλοτε. Και
μου άρεσε. Μου άρεσε να είμαι ευάλωτη.
Μου άρεσε που ήταν τόσο εύκολο να φανώ
χωρίς να νιώθω καν την ανάγκη να κρύψω.
Κι ας ελόχευαν κίνδυνοι. Ήξερα ότι εκεί
πήγαινε από την πρώτη στιγμή που ένιωσα
πόσο απίστευτα εύκολο μπορούσε να γίνει
να να με δεις όπως πραγματικά είμαι.
Ήξερα ότι αυτό δεν θα μπορούσε να γυρίσει
πίσω. Ήξερα ποιον δρόμο έπαιρνε χωρίς
καν να νιώσω την ανάγκη να το αποδείξω.
Κι άφησα απλά το χρόνο να το δείξει...
Αναρτήσεις
