Μην φοβάστε...

Όλα τα μάτια στραμμένα σε τούτο το αλωνάκι....

Μην φοβάστε για τίποτα διότι τίποτα δεν υπάρχει πραγματικά που να αξίζει τον φόβο σας

Ότι είναι να γίνει θα γίνει

Κι είμαστε εδώ

Όχι για να θρηνούμε ή να μετανιώνουμε για περασμένο παρελθόν

Ούτε για να αγχωνόμαστε και να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον

Αλλά για τώρα

Αυτή τη στιγμή

 

(από το http://enimerwsilykos.blogspot.com/2011/06/blog-post_30.html )

Μαγνητικές Πύλες συνδέουν τον Ήλιο με τη Γη;

Όλα είναι συνδεδεμένα! Ακόμα και η Γη μας με τον Ήλιο...

Στον χρόνο που θέλετε για να διαβάσετε αυτό το άρθρο κάτι θα συμβεί υψηλά στον ουρανό, που μέχρι πρόσφατα πολλοί επιστήμονες δεν πίστευαν ότι μπορεί να γίνει. Μια μαγνητική πύλη θα ανοίξει συνδέοντας τη Γη με τον Ήλιο, που απέχουν μεταξύ τους περίπου 150 εκατ. χλμ.

Τόνοι σωματιδίων υψηλής ενέργειας θα εισρεύσουν από το άνοιγμα, πριν αυτό κλείσει ξανά, στον χρόνο που θέλετε για να φτάσετε στο τέλος αυτής της είδησης.

"Το φαινόμενο ονομάζεται συμβάν μεταβίβασης μαγνητικής ροής", λέει ο φυσικός David Sibeck του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard.

Μια καλλιτεχνική άποψη της σύνδεσης του μαγνητικού πεδίου της Γης με αυτό του ήλιου - γνωστό και ως "συμβάν μεταβίβασης μαγνητικής ροής" - με ένα διαστημόπλοιο που μετράει σωματίδια και μαγνητικά πεδία

"Πριν μέχρι δέκα χρόνια εθεωρείτο ανύπαρκτο, σήμερα υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ότι όχι μόνο συμβαίνει, αλλά μάλιστα είναι πολύ συνηθισμένο".

Οι ερευνητές εδώ και καιρό γνώριζαν ότι η Γη και ο Ήλιος πρέπει να συνδέονται. Η μαγνητόσφαιρα της Γης (η μαγνητική 'φυσαλίδα' που περιβάλλει τον πλανήτη μας) είναι γεμάτη με σωματίδια από τον ήλιο, που φθάνουν στη Γη μέσω του ηλιακού ανέμου και διαπερνούν τις μαγνητικές "ασπίδες" της Γης. Εισέρχονται ακολουθώντας τις γραμμές του μαγνητικού πεδίου, οι οποίες μπορούν να ανιχνευθούν από την επιφάνεια του πλανήτη μας μέχρι πίσω στην ατμόσφαιρα του ήλιου.

"Οι επιστήμονες πίστευαν ότι η σύνδεση Γης-Ήλιου ήταν μόνιμη, αλλά τώρα πια", λέει ο Sibeck, "γίνεται αντιληπτό ότι αυτό δεν συμβαίνει, καθώς αποδεικνύεται ότι η σύνδεση δεν είναι καθόλου σταθερή, αλλά συχνά σύντομη, πολύ δυναμική και μερικές φορές εκρηκτική".

Σύμφωνα με ερευνητές στην ημερήσια πλευρά της Γης (δηλαδή την πλευρά που είναι εκτεθειμένη στον ήλιο) το μαγνητικό της πεδίο πιέζει το μαγνητικό πεδίο του ήλιου. Περίπου κάθε οκτώ λεπτά, τα δύο πεδία για λίγο χρόνο συγχωνεύονται ή "επανασυνδέονται", σχηματίζοντας έτσι μια "πύλη" μέσω της οποίας είναι δυνατή η ροή των σωματιδίων. Η πύλη λαμβάνει τη μορφή ενός μαγνητικού κυλίνδρου με πλάτος περίπου όσο η Γη.

Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος έχει ένα στόλο από τέσσερα διαστημόπλοια Cluster και η NASA πέντε THEMIS, που διαπερνάνε και περιβάλλουν τους μαγνητικούς αυτούς κυλίνδρους, οπότε μετρούν τις διαστάσεις τους και αισθάνονται τα σωματίδια που περνούν ανάμεσα. "Είναι λοιπόν οι πύλες ένα πραγματικό φαινόμενο", λέει ο Sibeck.

Τώρα που τα Cluster και THEMIS έχουν άμεσα δείγματα, οι θεωρητικοί φυσικοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις μετρήσεις για την προσομοίωση των FTE στους υπολογιστές τους και μπορούν βεβαίως να προβλέψουν τη συμπεριφορά τους. Ο Jimmy Raeder φυσικός του Πανεπιστημίου του New Hampshire παρουσίασε μια τέτοια προσομοίωση και τόνισε πως οι κυλινδρικές μαγνητικές πύλες τείνουν να σχηματίζονται πάνω από τον Ισημερινό της Γης και μετά μετακινούνται προς τους πόλους - στο Βόρειο πόλο το Δεκέμβριο και στο Νότιο πόλο τον Ιούλιο.

Ο Sibeck. όμως έχει ακόμα πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί οι πύλες σχηματίζονται κάθε οκτώ λεπτά; Πώς τα μαγνητικά πεδία στο εσωτερικό των κυλίνδρων περιστρέφονται σπειροειδώς;

Ο Sibeck πιστεύει ότι αυτό το συμβάν συμβαίνει με διπλάσια συχνότητα από όσο νομίζαμε μέχρι σήμερα. "Νομίζω ότι υπάρχουν δύο ποικιλίες του συμβάντος FTE: η ενεργητική και η παθητική." Ενεργητικά FTE είναι μαγνητικοί κύλινδροι που επιτρέπουν στα σωματίδια να ρέουν μέσα από αυτόν μάλλον εύκολα, είναι δε σημαντικοί αγωγοί ενέργειας για τη μαγνητόσφαιρα της Γης. Παθητικά FTE είναι μαγνητικοί κύλινδροι που παρουσιάζουν μεγαλύτερη αντίσταση, η εσωτερική τους διάρθρωση είναι τέτοια που δεν επιτρέπει μια τόσο εύκολη ροή των σωματιδίων και πεδίων. (Τα ενεργά FTE σχηματίζονται κοντά στον ισημερινό και τα παθητικά σχηματίζονται σε υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη.)




Πηγή: logioshermes.blogspot.com

Ολόκληρη η Ζωή σαν τη Νυχερινή Αγορά του Μαρακές

Τίποτα ιδιαίτερο, ένα τραγούδι που ήθελα να βάλω γιατί μπορεί να περικλείει όλη τη ψυχή μου σε τόσα πολλά επίπεδα που τίποτα δεν είναι αρκετό.
Ένα επίπεδο δεν αρκεί, είμαστε σε πολυεπίπεδα και πολυδιαστάσεις...
Ένα σύμβολο, μια λέξη δεν αρκεί....ο λόγος, η σπίθα είναι πολύ περισσότερα από όλες τις λέξεις και τα σύμβολα του κόσμου...
Ένας κόσμος επίσης δεν αρκεί...
Θυμάσαι ποιος είσαι;
Ποια αληθινά είσαι;

Αφουγκράσου και νιώσε, με τα αυτιά πίσω από τα αυτιά, με τα μάτια πίσω από τα μάτια, με τα αισθήματα πίσω από τα συναισθήματα...
Ποτέ δεν φύγανε, είναι εκεί...και περιμένουν να ξαναθυμηθείς.



Loreena McKennitt, πιάνει αληθινά μυστικιστική μουσική και τα λόγια και οι εικόνες είναι τόσο απίστευτα...


Οι στίχοι:
They're gathered in circles
The lamps light their faces
The crescent moon rocks in the sky
The poets of drumming
Keep heartbeats suspended
The smoke swirls up and then it dies

Would you like my mask?
Would you like my mirror?
Cries the man in the shadowing hood
You can look at yourself
You can look at each other
Or you can look at the faith, the faith of your god

The stories are woven
And fortunes are told
The truth is measured by the weight of your gold
The magic lies scattered
On rugs on the ground
Faith is conjured in the night market's sound

Would you like my mask?
Would you like my mirror?
Cries the man in the shadowing hood
You can look at yourself
You can look at each other
Or you can look at the faith, the faith of your god

The lessons are written
On parchments of paper
They're carried by horse from the river Nile
Says the shadowy voice
In the firelight, the cobra
Is casting the flame a winsome smile

Would you like my mask?
Would you like my mirror?
Cries the man in the shadowing hood
You can look at yourself
You can look at each other
Or you can look at the faith, the faith of your god


Μην ξεχνάτε τα 3 ερωτήματα να κάνετε στον ευατό σας, όσο πιο συχνά μπορείτε...
Ποιος είσαι;
Ποιος αληθινά είσαι;
Που βρίσκεσαι; ΠΟΥ;


Πίσω από αυτά θα ανακαλυφτεί και το γιατί...

Όλους αυτούς τους μήνες...

Όλους αυτούς τους μήνες, όλον αυτόν τον καιρό γίνανε τόσα πράγματα που δεν χωράνε σε μια πληκτρολόγηση.....

Από που να αρχίσω? Από την αρχή του νέου έτους ίσως. Που μας βρήκε με άσχημο νέο μαθαίνοντας πως η γιαγιά μου έχει καρκίνο σε αρκετά προχωρημένο στάδιο.
Είναι η μόνη γιαγιά που μου έχει μείνει. Όταν έχασα την άλλη μου γιαγιά πριν κάποια χρόνια, η οποία ήταν και η μητέρα της μητέρας μου και αυτή που στην ουσία με μεγάλωσε και με ανέθρεψε, ο πρώτος μου δάσκαλος, είχα πάθει μεγάλο σοκ.
Είχα μεγαλώσει πια και είχα ξεπεράσει κάτι πολύ κάτι παιδικούς εφιάλτες που έβλεπα ότι ήμασταν σε μια πολύ επικίνδυνη ζώνη, κρεμόμασταν εγώ και η γιαγιά μου πάνω από ένα λάκκο με ένα άσπρο υγρό όπου όποιος έπεφτε μέσα, δεν απέμενε τίποτα από αυτόν παρά μόνο τα κόκαλά του. Προσπαθούσαμε να ανέβουμε αλλά η γιαγιά μου ήταν πάντα στο χείλος και λόγου του υπερβολικού βάρους της δεν άντεχε και έπεφτε μέσα. Πόσες φορές, όταν πρωτάρχισα να πηγαίνω σχολείο, ξυπνούσα κλαίγοντας από αυτόν τον εφιάλτη... και είναι η πρώτη φορά εδώ που τον αναφέρω.
Η μητέρα της μητέρας μου όμως είχε περάσει μια καλή ζωή με ανθρώπους γύρω της να την αγαπάνε. Είχε προσφέρει ήδη πολλά. Θέλω να πιστεύω ότι ξεπλήρωσε και κατά πολύ το όποιο κάρμα της, ακόμα και με το γεγονός ότι με είχε αναλάβει. Και προς το τέλος, ήταν δύσκολα γιατί είχε πολλές ασθένειες μαζί που δεν την άφηναν να ησυχάσει και περίμενε να λυτρωθεί.
Σαν λυτρώθηκε επιτέλους, είχα ταρακουνηθεί, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έφυγε έτσι ξαφνικά ή ότι χάθηκε τελείως. Ζητούσα επί ένα ολόκληρο μήνα τόσο απεγνωσμένα σημάδι που ακούστηκα και στο τέλος ακολούθησα τα σημάδια που εμφανίστηκαν στο δρόμο μου...Η ενασχόλησή μου με το μεταφυσικό ήταν πια αναπόφευκτη.

Η άλλη μου γιαγιά, η μητέρα του πατέρα μου, πιο ανθεκτική στην υγεία, με μυαλό ξυράφι και ζωντάνια πάντα κι ας είχε μανία να τρώμε όλο το φαγητό πάντα εγώ και ο αδερφός μου, την αγαπούσα και την αγαπώ κι αυτήν. Μένοντας μακριά δεν είχαμε συχνή επαφή, αλλά πάντα, όταν μας έβλεπε, ήταν κοντά μας. Ήμασταν και τα μοναδικά της εγγόνια τότε. Σε μεγάλη ηλικία πια προσβλήθηκε από δύσκολο καρκίνο και η δίμηνη διαμονή στο νοσοκομείο την μετέτρεψε σε άλλον άνθρωπο από ότι ήταν.... Δεν μπορώ να περιγράψω πως την έχουν καταντήσει οι γιατροί και τα νοσοκομεία, πάλι καλά που αντέχει ακόμα! Μιλάμε για πολύ δύναμη, δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα άντεχε και αντέχει ακόμα τόσα.

Όλη η οικογένειά μου ήρθε από το νησί και μπαινοβγαίναμε συνεχώς στα νοσοκομεία. Δυστυχώς η γιαγιά μου είχε αφεθεί τόσο πολύ στα χέρια των γιατρών, στους φόβους των παιδιών της αλλά και στους δικούς τους φόβους που είναι θαύμα το γεγονός ότι ζει ακόμα κι ας ζει με χημειοθεραπεία. Έχω προσπαθήσει να την βοηθήσω με εναλλακτική θεραπεία αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα γιατί δεν με άφησαν, ούτε η ίδια. Απλά της εύχομαι ότι καλύτερο και να μπορέσει να ζήσει, ακόμα και τώρα, τη ζωή που θέλει. Γιατί τώρα, τη στιγμή που γράφω, την εισηγάγανε πάλι στο νοσοκομείο λόγω υψηλού πυρετού. Γιαγιά μου, ότι καλύτερο θέλουν αληθινά η ψυχή και το πνεύμα σου, είναι πιο δυνατά και το σώμα σου μπορεί πάντα να ακολουθήσει....

Στο διάστημα που μεσολάβησε από το πρώτο εξιτήριο της γιαγιά μου έως τώρα, ήμουν χαμένη μεταξύ των γεγονότων που συνέβησαν και ακόμη συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο και της δικής μου μετεώρισης ως προς το προσωπικό μου μονοπάτι. Ένιωθα αδυναμία γιατί δεν έβλεπα στόχο, λόγο, παιχνίδι. Ένιωθα αδύναμη γιατί δεν είχα βρει τρόπο, όπως πολλοί χιλιάδες Έλληνες και όχι μόνο, να επιβιώνω. Ένιωθα αδύναμη γιατί δεν είχα καταλάβει ότι, όπως και πολλοί άλλοι, είχα χωθεί στο μικρόκοσμό μου. Ένιωθα συνεχώς πως κάτι έπρεπε να κάνω. Πως περνούσε ο καιρός κι έπρεπε να ασχοληθώ με κάτι επιτέλους. Συνέβαλε και σε αυτό το γεγονός ότι ήμουν πάνω από ένα χρόνο άνεργη, άσχετα κι αν είχα περάσει μια δύσκολη απόφαση σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον διότι δεν ήταν αυτό που ήθελα κι ας πρόσφερε "ασφάλεια" κάποιου είδους.

Πέρασα όλα αυτά και όταν πια είχα σχετικά ηρεμήσει, ήρθε από το πουθενά μια επαγγελματική πρόταση. Που έδειχνε να είναι αυτό που ήθελα! Και κάτι που μπορούσα να κάνω και είχα πολλές δυνατότητες και κάτι που μου άρεσε. Και δέχτηκα για δοκιμαστικά. Κι είδα πως ήταν πιο δύσκολο από ότι περίμενα. Αρκετά τα προβλήματα με τα οποία έπρεπε να βγάλω εις πέρας και να ξεπεράσω. Πίεση από παντού που είχα ξεμάθει. Κι ας εργαζόμουν για λιγότερα από το βασικό μισθό, δεν με πείραζε αρκεί να ήταν προσωρινό και να μου άρεσε πραγματικά η δουλειά. Να έβρισκα κίνητρο. Δεν έγιναν όπως ακριβώς το περίμενα. Ίσως γιατί θα έπρεπε να μάθω από αυτό. Τώρα τελειώνει η δοκιμαστική περίοδος κι ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω. Γίνομαι όλο και καλύτερη αλλά δεν ξέρω κατά πόσο το βλέπουν και η πίεση υπάρχει και με συνεχή πίεση ούτε θέλω ούτε μπορώ να λειτουργήσω. Όπως και κάτι που με ενόχλησε τελευταία. Μου είπαν για δεν είμαι τόσο proffessional όσο θα έπρεπε και μερικές φορές δρω περισσότερο σαν teenager ή σαν παιδάκι.
Είναι αλήθεια πως τα προβλήματα μερικές φορές τα αντιμετωπίζω σαν παιδί. Έχω μελετήσει καλά τον αστρολογικό χάρτη του κάρμα μου για να δω ότι το έχω παρακάνει στη φυγή και στην απομόνωση και άρνηση επικοινωνίας, επαφής με ανθρώπους και χτίσιμο προβολής. Αφού γλίτωσα να γίνω αυτιστικό παιδί, πάλι καλά. Και πάλι, δεν προσλάμβανε κάποιον επαγγελματία αλλά κάποιον που μαθαίνει και χαίρεται να μαθαίνει. Κάποιον που θέλουνε δημιουργικό με νέες και φρέσκες ιδέες και όχι χαμένο σε στείρα ανάλυση και "περιβάλλον γραφείου". Μεταξύ μας, ακόμα και η google προτιμά τύπους "teenager". Ξεφεύγω από το θέμα μου αλλά είπα το κυρίως παράπονό μου.

Είχα αρρωστήσει κάποιες φορές από την εργασία! Που εργασία και χαρά;
Προσπαθούσα για το καλύτερο τουλάχιστον να 'μαι εντάξει με τον εαυτό μου. Και πάλι προβλήματα εμφανίζονταν. Δεν ήθελα και να νιώθω ότι απέτυχα....
.....ώσπου κατάλαβα ότι ασχολιόμουν περισσότερο με τον μικρόκοσμό μου. Παρά το ότι παρακολουθούσα τις εξελίξεις. Παρά το ότι προσμένω τις αλλαγές, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο κι ακόμα πιο πλανητικό επίπεδο συνείδησης.
Περνάμε κρίση ηθικής, κρίση συνείδησης.
Κι αυτό έχει ως συνέπεια την οικονομική κρίση.
Και όλα τα σάπια που βγαίνουν στην επιφάνεια για να καθαριστούν.
Σαν την πληγή που βγάζει πύον και πρέπει να καθαριστεί καλά στον αέρα για να μπορέσει να δέσει και να θεραπευτεί.

Κι όμως ανησυχούσα για τον προσωπικό μου κόσμο. Ναι έχω ατομισμό. Πολύ πιο πολύ κι από εγωϊσμό. Τόσο που με έχουν πει αναίσθητη. Απόμακρη είμαι, το παίζω καλά αυτό το θέατρο ελέγχου, μεγάλωσα με αυτό. Έχτισα μια τεράστια ασπίδα αφού μου λείπει το σπαθί. Κι ακόμα μου είναι δύσκολο να αφήσω αυτό το θέατρο ελέγχου ή αυτή την ασπίδα.
Ακόμη δυσκολεύομαι να αφεθώ....
Να αφεθώ στη ροή.
Να μη φοβάμαι πια.
Τώρα δεν ανησυχώ, τουλάχιστον για εμένα.
Θέλω επιτέλους να αφεθώ στη ροή του ρέματος και να μην προσκολώμαι στις πέτρες στον πυθμένα του ποταμού.
Ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σε αυτόν τον τόπο αυτή τη χρονική περίοδο.
Ακόμα πιστεύω πως θα τα δούμε όλα.
Πως θα δούμε μεγάλες αλλαγές.

Όσο για τη δουλειά, το αφήνω πια. Να δω που θα με πάει. Χωρίς άγχος. Αλλά θέλω να μιλήσω στην "αφεντικίνα" μου που είναι και γνωστή μου, ήρεμα, να βγάλω όσα καταπιέζω μέσα μου και να μη πειράξουν οι συνέπειες. Ίσως έτσι βρεθεί και καλύτερη λύση για τις δυο.

Προς το παρόν, ναι πηγαίνω στο Σύνταγμα μαζί με χιλιάδες κόσμο. Η πρώτη φορά που νιώθω τόσο πολύ μέρος ενός γενικότερου συνόλου, ενός όλου, ενώ αποφεύγω συνήθως τα μαζικά κινήματα, τα κοπάδια και τους όχλους.
Υποστηρίζω τον σκοπό τους. Τον σκοπό όλων μας. Όσο κι αν δεν το ομολογούμε ή πιστεύουμε πως δεν είναι αυτός ο σκοπός μας, αλλά το αντίθετο, αυτό ζητάμε κατά βάθος της ψυχή μας.
Πλησιάζουν όλα...
Σας λέω ωστόσο πως πρέπει να προσέχετε. Πως έχουν σκοπό πάντα μα πάντα να καθοδηγήσουν τα μαζικά κινήματα εκεί που θέλουν. Και να βγάλουν τους δικούς τους "ηγέτες" αυτούς που θέλουν.
Παρόλα αυτά, μη ξεχνάτε πως έχετε ελεύθερη βούληση. Και πως ότι κάνετε στους γύρω σας, γυρνάει σε σας, ότι κι αν είναι αυτό. Και πως δεν είστε μόνοι....

Με πολύ αγάπη
Μοργκάνα-Ευρυνόμη