Όλους αυτούς τους μήνες...

Όλους αυτούς τους μήνες, όλον αυτόν τον καιρό γίνανε τόσα πράγματα που δεν χωράνε σε μια πληκτρολόγηση.....

Από που να αρχίσω? Από την αρχή του νέου έτους ίσως. Που μας βρήκε με άσχημο νέο μαθαίνοντας πως η γιαγιά μου έχει καρκίνο σε αρκετά προχωρημένο στάδιο.
Είναι η μόνη γιαγιά που μου έχει μείνει. Όταν έχασα την άλλη μου γιαγιά πριν κάποια χρόνια, η οποία ήταν και η μητέρα της μητέρας μου και αυτή που στην ουσία με μεγάλωσε και με ανέθρεψε, ο πρώτος μου δάσκαλος, είχα πάθει μεγάλο σοκ.
Είχα μεγαλώσει πια και είχα ξεπεράσει κάτι πολύ κάτι παιδικούς εφιάλτες που έβλεπα ότι ήμασταν σε μια πολύ επικίνδυνη ζώνη, κρεμόμασταν εγώ και η γιαγιά μου πάνω από ένα λάκκο με ένα άσπρο υγρό όπου όποιος έπεφτε μέσα, δεν απέμενε τίποτα από αυτόν παρά μόνο τα κόκαλά του. Προσπαθούσαμε να ανέβουμε αλλά η γιαγιά μου ήταν πάντα στο χείλος και λόγου του υπερβολικού βάρους της δεν άντεχε και έπεφτε μέσα. Πόσες φορές, όταν πρωτάρχισα να πηγαίνω σχολείο, ξυπνούσα κλαίγοντας από αυτόν τον εφιάλτη... και είναι η πρώτη φορά εδώ που τον αναφέρω.
Η μητέρα της μητέρας μου όμως είχε περάσει μια καλή ζωή με ανθρώπους γύρω της να την αγαπάνε. Είχε προσφέρει ήδη πολλά. Θέλω να πιστεύω ότι ξεπλήρωσε και κατά πολύ το όποιο κάρμα της, ακόμα και με το γεγονός ότι με είχε αναλάβει. Και προς το τέλος, ήταν δύσκολα γιατί είχε πολλές ασθένειες μαζί που δεν την άφηναν να ησυχάσει και περίμενε να λυτρωθεί.
Σαν λυτρώθηκε επιτέλους, είχα ταρακουνηθεί, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έφυγε έτσι ξαφνικά ή ότι χάθηκε τελείως. Ζητούσα επί ένα ολόκληρο μήνα τόσο απεγνωσμένα σημάδι που ακούστηκα και στο τέλος ακολούθησα τα σημάδια που εμφανίστηκαν στο δρόμο μου...Η ενασχόλησή μου με το μεταφυσικό ήταν πια αναπόφευκτη.

Η άλλη μου γιαγιά, η μητέρα του πατέρα μου, πιο ανθεκτική στην υγεία, με μυαλό ξυράφι και ζωντάνια πάντα κι ας είχε μανία να τρώμε όλο το φαγητό πάντα εγώ και ο αδερφός μου, την αγαπούσα και την αγαπώ κι αυτήν. Μένοντας μακριά δεν είχαμε συχνή επαφή, αλλά πάντα, όταν μας έβλεπε, ήταν κοντά μας. Ήμασταν και τα μοναδικά της εγγόνια τότε. Σε μεγάλη ηλικία πια προσβλήθηκε από δύσκολο καρκίνο και η δίμηνη διαμονή στο νοσοκομείο την μετέτρεψε σε άλλον άνθρωπο από ότι ήταν.... Δεν μπορώ να περιγράψω πως την έχουν καταντήσει οι γιατροί και τα νοσοκομεία, πάλι καλά που αντέχει ακόμα! Μιλάμε για πολύ δύναμη, δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα άντεχε και αντέχει ακόμα τόσα.

Όλη η οικογένειά μου ήρθε από το νησί και μπαινοβγαίναμε συνεχώς στα νοσοκομεία. Δυστυχώς η γιαγιά μου είχε αφεθεί τόσο πολύ στα χέρια των γιατρών, στους φόβους των παιδιών της αλλά και στους δικούς τους φόβους που είναι θαύμα το γεγονός ότι ζει ακόμα κι ας ζει με χημειοθεραπεία. Έχω προσπαθήσει να την βοηθήσω με εναλλακτική θεραπεία αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα γιατί δεν με άφησαν, ούτε η ίδια. Απλά της εύχομαι ότι καλύτερο και να μπορέσει να ζήσει, ακόμα και τώρα, τη ζωή που θέλει. Γιατί τώρα, τη στιγμή που γράφω, την εισηγάγανε πάλι στο νοσοκομείο λόγω υψηλού πυρετού. Γιαγιά μου, ότι καλύτερο θέλουν αληθινά η ψυχή και το πνεύμα σου, είναι πιο δυνατά και το σώμα σου μπορεί πάντα να ακολουθήσει....

Στο διάστημα που μεσολάβησε από το πρώτο εξιτήριο της γιαγιά μου έως τώρα, ήμουν χαμένη μεταξύ των γεγονότων που συνέβησαν και ακόμη συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο και της δικής μου μετεώρισης ως προς το προσωπικό μου μονοπάτι. Ένιωθα αδυναμία γιατί δεν έβλεπα στόχο, λόγο, παιχνίδι. Ένιωθα αδύναμη γιατί δεν είχα βρει τρόπο, όπως πολλοί χιλιάδες Έλληνες και όχι μόνο, να επιβιώνω. Ένιωθα αδύναμη γιατί δεν είχα καταλάβει ότι, όπως και πολλοί άλλοι, είχα χωθεί στο μικρόκοσμό μου. Ένιωθα συνεχώς πως κάτι έπρεπε να κάνω. Πως περνούσε ο καιρός κι έπρεπε να ασχοληθώ με κάτι επιτέλους. Συνέβαλε και σε αυτό το γεγονός ότι ήμουν πάνω από ένα χρόνο άνεργη, άσχετα κι αν είχα περάσει μια δύσκολη απόφαση σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον διότι δεν ήταν αυτό που ήθελα κι ας πρόσφερε "ασφάλεια" κάποιου είδους.

Πέρασα όλα αυτά και όταν πια είχα σχετικά ηρεμήσει, ήρθε από το πουθενά μια επαγγελματική πρόταση. Που έδειχνε να είναι αυτό που ήθελα! Και κάτι που μπορούσα να κάνω και είχα πολλές δυνατότητες και κάτι που μου άρεσε. Και δέχτηκα για δοκιμαστικά. Κι είδα πως ήταν πιο δύσκολο από ότι περίμενα. Αρκετά τα προβλήματα με τα οποία έπρεπε να βγάλω εις πέρας και να ξεπεράσω. Πίεση από παντού που είχα ξεμάθει. Κι ας εργαζόμουν για λιγότερα από το βασικό μισθό, δεν με πείραζε αρκεί να ήταν προσωρινό και να μου άρεσε πραγματικά η δουλειά. Να έβρισκα κίνητρο. Δεν έγιναν όπως ακριβώς το περίμενα. Ίσως γιατί θα έπρεπε να μάθω από αυτό. Τώρα τελειώνει η δοκιμαστική περίοδος κι ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω. Γίνομαι όλο και καλύτερη αλλά δεν ξέρω κατά πόσο το βλέπουν και η πίεση υπάρχει και με συνεχή πίεση ούτε θέλω ούτε μπορώ να λειτουργήσω. Όπως και κάτι που με ενόχλησε τελευταία. Μου είπαν για δεν είμαι τόσο proffessional όσο θα έπρεπε και μερικές φορές δρω περισσότερο σαν teenager ή σαν παιδάκι.
Είναι αλήθεια πως τα προβλήματα μερικές φορές τα αντιμετωπίζω σαν παιδί. Έχω μελετήσει καλά τον αστρολογικό χάρτη του κάρμα μου για να δω ότι το έχω παρακάνει στη φυγή και στην απομόνωση και άρνηση επικοινωνίας, επαφής με ανθρώπους και χτίσιμο προβολής. Αφού γλίτωσα να γίνω αυτιστικό παιδί, πάλι καλά. Και πάλι, δεν προσλάμβανε κάποιον επαγγελματία αλλά κάποιον που μαθαίνει και χαίρεται να μαθαίνει. Κάποιον που θέλουνε δημιουργικό με νέες και φρέσκες ιδέες και όχι χαμένο σε στείρα ανάλυση και "περιβάλλον γραφείου". Μεταξύ μας, ακόμα και η google προτιμά τύπους "teenager". Ξεφεύγω από το θέμα μου αλλά είπα το κυρίως παράπονό μου.

Είχα αρρωστήσει κάποιες φορές από την εργασία! Που εργασία και χαρά;
Προσπαθούσα για το καλύτερο τουλάχιστον να 'μαι εντάξει με τον εαυτό μου. Και πάλι προβλήματα εμφανίζονταν. Δεν ήθελα και να νιώθω ότι απέτυχα....
.....ώσπου κατάλαβα ότι ασχολιόμουν περισσότερο με τον μικρόκοσμό μου. Παρά το ότι παρακολουθούσα τις εξελίξεις. Παρά το ότι προσμένω τις αλλαγές, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο κι ακόμα πιο πλανητικό επίπεδο συνείδησης.
Περνάμε κρίση ηθικής, κρίση συνείδησης.
Κι αυτό έχει ως συνέπεια την οικονομική κρίση.
Και όλα τα σάπια που βγαίνουν στην επιφάνεια για να καθαριστούν.
Σαν την πληγή που βγάζει πύον και πρέπει να καθαριστεί καλά στον αέρα για να μπορέσει να δέσει και να θεραπευτεί.

Κι όμως ανησυχούσα για τον προσωπικό μου κόσμο. Ναι έχω ατομισμό. Πολύ πιο πολύ κι από εγωϊσμό. Τόσο που με έχουν πει αναίσθητη. Απόμακρη είμαι, το παίζω καλά αυτό το θέατρο ελέγχου, μεγάλωσα με αυτό. Έχτισα μια τεράστια ασπίδα αφού μου λείπει το σπαθί. Κι ακόμα μου είναι δύσκολο να αφήσω αυτό το θέατρο ελέγχου ή αυτή την ασπίδα.
Ακόμη δυσκολεύομαι να αφεθώ....
Να αφεθώ στη ροή.
Να μη φοβάμαι πια.
Τώρα δεν ανησυχώ, τουλάχιστον για εμένα.
Θέλω επιτέλους να αφεθώ στη ροή του ρέματος και να μην προσκολώμαι στις πέτρες στον πυθμένα του ποταμού.
Ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σε αυτόν τον τόπο αυτή τη χρονική περίοδο.
Ακόμα πιστεύω πως θα τα δούμε όλα.
Πως θα δούμε μεγάλες αλλαγές.

Όσο για τη δουλειά, το αφήνω πια. Να δω που θα με πάει. Χωρίς άγχος. Αλλά θέλω να μιλήσω στην "αφεντικίνα" μου που είναι και γνωστή μου, ήρεμα, να βγάλω όσα καταπιέζω μέσα μου και να μη πειράξουν οι συνέπειες. Ίσως έτσι βρεθεί και καλύτερη λύση για τις δυο.

Προς το παρόν, ναι πηγαίνω στο Σύνταγμα μαζί με χιλιάδες κόσμο. Η πρώτη φορά που νιώθω τόσο πολύ μέρος ενός γενικότερου συνόλου, ενός όλου, ενώ αποφεύγω συνήθως τα μαζικά κινήματα, τα κοπάδια και τους όχλους.
Υποστηρίζω τον σκοπό τους. Τον σκοπό όλων μας. Όσο κι αν δεν το ομολογούμε ή πιστεύουμε πως δεν είναι αυτός ο σκοπός μας, αλλά το αντίθετο, αυτό ζητάμε κατά βάθος της ψυχή μας.
Πλησιάζουν όλα...
Σας λέω ωστόσο πως πρέπει να προσέχετε. Πως έχουν σκοπό πάντα μα πάντα να καθοδηγήσουν τα μαζικά κινήματα εκεί που θέλουν. Και να βγάλουν τους δικούς τους "ηγέτες" αυτούς που θέλουν.
Παρόλα αυτά, μη ξεχνάτε πως έχετε ελεύθερη βούληση. Και πως ότι κάνετε στους γύρω σας, γυρνάει σε σας, ότι κι αν είναι αυτό. Και πως δεν είστε μόνοι....

Με πολύ αγάπη
Μοργκάνα-Ευρυνόμη