Τι είναι τελοσπάντων

Η ζωή είναι σίγουρα ένα μυστήριο από μόνη της.

Ποιος ο λόγος που γεννιόμαστε αν είναι να φύγουμε;
Ποιος είναι ο λόγος να ευτυχήσουμε αν ο πόνος δεν μας αφήνει;
Ποιος ο λόγος να αναζητούμε με πάθος τα εφήμερα αν είναι μια στάλα μπρος στην αιωνιότητα;
Κι όμως είναι όλα αυτά και πέρα από αυτά...

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, με τραβούσαν τα μυστήρια. Του κόσμου και όχι μόνο. Από την Ατλαντίδα μέχρι και γιατί υπάρχουμε. Οτιδήποτε μεταφυσικό, πρωτάκουστο, μυστηριώδες, έξω από την πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε θα μου τραβούσε αμέσως την προσοχή. Είχα και την αίσθηση πως τα μυστήρια του σύμπαντος ήταν πολλά, ίσως άπειρα. Κι όμως το πιο παράξενο από όλα ήταν ότι, παιδάκι ακόμα, δεν αγωνιόμουν για να λύσω κανένα μυστήριο, ενώ είχα μανία με τα αστυνομικά και τα τα κουίζ-ντετέκτιβ. Είχα τη βαθιά πεποίθηση ότι κάποια μέρα θα τα γνώριζα όλα, θα μάθαινα την αλήθεια που κρυβόταν πίσω τους. Και από τα αγρογλυφικά ως το Στόουνχεντζ, από τους πολιτισμούς στους άλλους πλανήτες ως και το ρόλο του δικού μας πλανήτη. Από το τρίγωνο των Βερμούδων ως τι είναι τελικά Θεός.
Αν και ένιωθα πως ήταν πέρα από την κατανόησή μας, δηλαδή ότι για να μπορέσουμε να πιάσουμε μια αίσθηση της λύσης του μυστηρίου που κρύβουν θα έπρεπε να ανοίξουμε περαιτέρω την περιορισμένη συνείδησή μας, δεν ένιωθα άγχος ή αγωνία πως θα τα κατάφερνα ή τι θα προλάβαινα να ανακαλύψω σ' αυτή τη ζωή. Απλά πως μπορούσε να γίνει κάποια στιγμή. Και θα γινόταν. Πως όλα είναι προσεγγίσιμα αρκεί να ξέρουμε τον τρόπο. Και προπαντός να είμαστε ανοιχτοί σ' αυτό. Και σ' αυτά που μας περιτριγυρίζουν.
Ακόμα με παραξενεύει αυτή η αίσθηση.
Πως θα μπορούσα να βρω τη λύση. Την αλήθεια.
Αφιερώνω αυτό το μπλογκ σ' αυτά τα μυστήρια.
Κι ότι πιστεύω ενδιαφέρον θα το γράψω εδώ.

Αναφέρω και τη Θεά, τη θηλυκή ουσία-δημιουργό της ζωής.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός όπως τον ξέρουμε ξεκίνησε με την πνοή της στις αισθήσεις του.
Τη χαμένη ασφάλεια που κάποτε του πρόσφερε απλόχερα στη μήτρα της και τώρα έχασε στο νέο κόσμο.
Όλες οι ενδείξεις και τα απομεινάρια της προϊστορίας μας δείχνουν πως ξεκινήσαμε με μητριαρχία. Ήταν πολύ σημαντικός ο ρόλος της θηλυκής ουσίας, του φορέα της ζωής και λατρευόταν με όλους τους τρόπους. Είχε την πιο αξιοσέβαστη θέση.
Και τώρα έχουν αντιστραφεί καταλήγοντας σήμερα στην πατριαρχία, μα πολύ όμως πατριαρχία. Ακόμα και στη χριστιανική αγία τριάδα έχει φύγει ο τόσο σημαντικός ρόλος του θηλυκού του οποίου τη θέση πήρε ένα ουδέτερο πνεύμα με τη μορφή περιστεριού. Δεν μπορούσε όμως να φύγει τελείως. Και ο πόνος και η ιερότητα της μάνας εκφράζεται μέσω της Παναγίας.
Επειδή λόγω του ότι μέσα από τόσους αιώνες έχουμε χάσει τη σύνδεση με το θηλυκό μας πνεύμα, το έχουμε παραγκωνίσει και στην κοινωνία μας ανυψώνοντας τον άνδρα σε δεσπόζουσες θέσεις ως το δυνατότερο φύλο και τονίζοντας την αδυναμία της γυναίκας υποβαθμίζοντάς την ως εκεί που δεν πήγαινε άλλο, αφιερώνω το μπλογκ επίσης σε Εκείνη που πραγματικά δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας συναισθάνοντας ακόμη τον πόνο των παιδιών της που βαίνουν σε άγνωστα δαιδαλώδη και απειλητικά μονοπάτια.
Έμεινε κρυμμένη τόσο καιρό, καλυμμένη ίσως πίσω από τα πέπλα της, αλλά ίσως έρχεται σιγά σιγά ο καιρός που πρέπει να ξαναεμφανιστεί. Η νέα εποχή πλησιάζει, πράγμα που αναφέρουν όλοι κι ας βλέπει ο καθένας μας όπως θέλει τη νέα εποχή.
Ακόμα παρατηρούνται και βελτιώσεις όσον αφορά τη γυναίκα και σαν γυναίκα μπορώ να το πω.
Πρέπει να επισημάνω ότι ούτε η απόλυτη Μητριαρχία είναι ότι καλύτερο, όπως ούτε η απόλυτη Πατριαρχία. Εικόνες απόλυτης πατριαρχίας μπορώ να φέρω σαν παράδειγμα τους ιεροεξεταστές που εξοβελίζουν με άγνοια αλλά και χαμό για τη δική τους ψυχή τις "μάγισσες". Και αρνητικό παράδειγμα απόλυτης μητριαρχίας τις μαινάδες που κατασπαράζουν το σώμα και τη ζωτική ύπαρξη του "γονιμοποιού φορέα" μη μπορώντας να ικανοποιήσουν το ακόρεστο πάθος τους.
Η μέση οδός πάντα...το έχει πει και ο Βούδας. Παν μέτρον άριστον, ένωση αρσενικού-θηλυκού.
Διαβάζω και ένα βιβλίο τώρα που μιλάει για την πάλη μεταξύ της Πρώτης και της Δεύτερης Μαγείας. Η Πρώτη Μαγεία είναι η θηλυκή, ο Κύκλος, το Φεγγάρι, το Γιν, το αρνητικό, το αριστερό, ο θετικός πόλος, τα νερά, τα ποτάμια, η γη, η δεκτικότητα, η ψυχή.... Η Δεύτερη Μαγεία είναι η αρσενική, η Ευθεία, ο Ήλιος, το Γιανγκ, το θετικό, το δεξί, ο αρνητικός πόλος, η φωτιά, η θερμότητα, ο αέρας, η ενέργεια, ο νους.... Διόλου παράξενο που όλα δείχνουν πως σήμερα καταλήξαμε να είμαστε περισσότερο κατακλυσμένοι από τη Δεύτερη Μαγεία και την Πατριαρχία. Η κοινωνία μας εξάλλου βασίζεται στο νου και στη διάνοια περισσότερο.
Το βιβλίο αναφέρει πως στην αρχή αναπτύχθηκε η Πρώτη Μαγεία και μετά αναπτύχθηκε η Δεύτερη Μαγεία και στην πορεία για να αποχτήσει περισσότερη δύναμη παραγκώνισε την Πρώτη και άρχισε μια διαμάχη, ένας πόλεμος μεταξύ τους που κράτησε αιώνες. Κι ακόμα κρατάει. Όμως αναφέρει επίσης πως δεν είναι καλύτερο κανένα από τα δύο. Και πριν την εμφάνισή τους σαν ξεχωριστές πολότητες, υπήρχε μια Τρίτη Μαγεία που ήταν στην ουσία η ένωσή τους, τα δύο σε ένα, η ολότητα που είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των μερών της. Και τώρα κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή της. Ξανά.
Αν και το βιβλίο αναφέρεται σε ένα άλλο κόσμο, παράλληλο με το δικό μας, αντανακλά τόσο πολύ την πνευματική κατάσταση και του δικού μας κόσμου. Τώρα αν με ρωτήσει κανείς πως ήταν η Τρίτη Μαγεία που υπήρχε αρχικά στη Γη μας, ίσως θα πρέπει να το αναπτύξω σε άλλο κείμενο.

Να πω επίσης πως όλα αυτά που γράφω είναι όσα βίωσα και μετά από έρευνα, πραγματική έρευνα ζωής. Ο καθένας μπορεί ασφαλώς να εκφέρει τις απόψεις του. Η προσωπική αλήθεια για τον καθένα μας είναι εξίσου πραγματική γιατί υπάρχει μέσω εμάς.
Επίσης, δεν έχω σκοπό στα όποια κείμενά μου να προσβάλλω καμιά θρησκεία. Μπορεί να έχω θυμώσει με φορείς θρησκειών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία και ο χειρότερος τρόπος για να την "αρπάξουν" ήταν να θεωρήσουν τους εαυτούς τους ως "εκπρόσωπους" και ότι μόνο μέσω αυτούς μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το Θείο. Αλλά όλες οι θρησκείες του κόσμου κρύβουν κοινές αλήθειες. Όλες οι θρησκείες έχουν κοινά σημεία. Και όλες οι θρησκείες προσπάθησαν και προσπαθούν με συμβολισμούς και απεικονίσεις όλων των ειδών να εκφράσουν αυτό που παραμένει ασύλληπτο.
Πιστεύω εις ένα-μία Θεό-Θεά...
Και τώρα μπαίνουμε στην εποχή του υδροχόου...