Web Informer Button

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Πανσέληνος σήμερα........στον Τοξότη.

full moon dancing
Η σημερινή Πανσέληνος είναι σήμερα πάνω στον άξονα του κάρμα μου.....ίσως κι αυτό να εξηγεί όλη την πίεση που έχω φάει τις τελευταίες μέρες ακόμα και σήμερα.
Παραθέτω το κείμενο που μου στάλθηκε από την Καλλιστώ το οποίο μ' άρεσε πολύ για την απλότητα και κατανοητότητά του.

Σήμερα η Πανσέληνος στο Τοξότη, πάνω στον άξονα Διδύμων/Τοξότη η πολικότητα της μάθησης & της γνώσης.
Όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο, είναι πραγματικά σε θέση ευθείας με τον Ήλιο ο οποίος είναι στους Δίδυμους & έτσι βλέπουμε το φως του Ήλιου να αντανακλάται κατ ευθείαν από το φεγγάρι χωρίς να παρεμβάλλεται η Γη.
Ζωδιακά οι πολικότητες είναι αντίθετες, με κάθε σύμβολο να έχει κάτι που λείπει στο άλλο.
Οι Δίδυμοι θέλουν να παίρνουν κάθε σωματίδιο πληροφορίας χωρίς διάκριση, μόνο για να μάθουν & να κερδίσουν εμπειρία.
Ο Τοξότης, από την άλλη μεριά, ζητεί περισσότερη επικέντρωση και κατανόηση με μια επιθυμία να μάθει τι είναι αλήθεια και τι όχι.
 
Αυτή είναι η πολικότητα που εξισορροπούμε σε αυτή την Πανσέληνο του Τοξότη.

Έχουμε μαζί μας τη δύναμη του Κρόνου και του Ποσειδώνα που μας προετοιμάζουν να αλλάξουμε κατεύθυνση.
Ο Κρόνος θέλει να μας κρατήσει πίσω και ο Ποσειδώνας προσπαθεί να κατορθώσει ένα υψηλότερο επίπεδο συνειδητότητας.
Ο Ουρανός επίσης μπαίνει στον Άρη τη μέρα της Πανσέληνου, έτσι μια περίοδο φωτιάς και παρόρμησης έρχεται με τα βέλη μας να στοχεύουν αμέσως αυτό που θύουμε.
Όμως την ίδια στιγμή έχουμε επίγνωση του περιορισμού από τον Κρόνο και τον Ποσειδώνα, τη συννεφιά που μας καλύπτει την όραση...
Στοχεύουμε με τα βέλη μας …αλλά που?
Που είναι ο στόχος μας?
Ποιος είναι ο σκοπός μας?
ΑΝ χρησιμοποιήσουμε το χρόνο για αυτό το γεγονός, δηλαδή τη στιγμή όπου θα είμαστε απόλυτα προστατευμένοι & σίγουροι ότι αυτά τα βέλη κατευθύνονται στο σωστό μονοπάτι , ΤΟΤΕ ΝΑΙ...αυτή θα είναι μια  παντοδύναμη πανσέληνος, που θα μας βοηθήσει να έρθουμε πιο κοντά στα όνειρα μας....

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Η Ποντικοπαγίδα


 Ευχαριστώ τον Gi Gaga για την παρακάτω ιστορία (ναι είσαι υποψήφιος για μεγάλος αδερφός!;):


Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο.
Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Και η αγελάδα απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι μια διπλωματίτσα στην κοιλιά μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα,έ νας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.
Αλλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό.
Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα αφού όλοι ξέρουμε πως στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες!
Αλλά η αρρώστεια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.
Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο.
Για να τους ταισει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι!
Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!
Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.
Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την  αγελάδα του......
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ:

Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ.

Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..
Εμείς και τα γουρούνια.
Εμείς και τα βόδια.
Είτε σαν χώρα είτε σαν άτομα, εμείς είμαστε όλα αυτά!

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.


Ταιριάζει κι όπως έγραψε ο Νίκος Κοτζιάς για το άρθρο του για την Αξία:

"Όποιος νομίζει ότι μπορεί να την βολέψει μόνος του κάνει μεγάλο λάθος. Όταν κόβεται ένα ολόκληρο δάσος, δεν μένει δέντρο για δέντρο όρθιο. Και όταν τα δέντρα πλαγιάσουν μέσα στον θάνατό τους, τότε τα κλαδιά που κάθονται πάνω εκείνοι που ήπιαν την δροσιά και το μέλλον αυτού του τόπου θα θαφτούν μαζί με τα δάση."

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Κομμωτήριο..."Ο Εαυτός"

Εχθές είδα ένα παράξενο όνειρο, από αυτά που είχα να δω πολύ καιρό... (πριν 3 μέρες προτού ποστάρω αυτή την ανάρτηση τελικά).
Τόσο ιδιαίτερο ήταν που με έπιασε μια έντονη ανάγκη να το γράψω για να μη το ξεχάσω καθώς κρύβει και μια αλληγορία....

Πέρασα από ένα κομμωτήριο από το οποίο περνάω σχεδόν κάθε μέρα. Δεν μου αρέσει να πηγαίνω συχνά κομμωτήριο ούτε να κάθομαι εκεί με τις ώρες. Το μόνο πιο ενδιαφέρον που βρίσκω να κάνω στα κομμωτήρια είναι να πειραματίζομαι με τα χρώματα αλλά και πάλι δεν θέλω να κρατάει πολύ ώρα η διαδικασία.
Κι όμως, αυτή τη φορά μπήκα αν και δεν είχα σκοπό να κάνω τίποτα κι ούτε χρειαζόμουν να κάνω κάτι στα μαλλιά! Τελευταία φορά που έκανα ανταύγειες είχα πει στην κομμώτρια: κάνε μου κάτι ώστε ακόμα κι όταν φανεί η ρίζα, δεν θα χρειαστεί να ξαναβάψω το μαλλί μου.
Όμως μπήκα σ' αυτό το κομμωτήριο και χαιρετάω το παιδί που ήδη γνωρίζω από κει πέρα και με βάζουν να καθίσω σε μια μαύρη, άνετη πολυθρονοκαρέκλα. Μια κοπέλα ήρθε να με εξυπηρετήσει, η οποία μου θύμιζε πολύ μια γνωστή που μου φαινόταν ανέκαθεν πολύ συμπαθητική.
Με ρωτάει τι χρειάζομαι. Λέω πως δεν θέλω να χαλάσω τις ανταύγειες που έχω, απλά κάτι να το ομορφύνει. Με κοιτάει με το έμπειρο ύφος της που αισθάνομαι ότι ξέρει τι κάνει και μου λέει: "Θα σου προσθέσω απλά λίγες ανοιχτόχρωμες ανταύγειες στο πίσω μέρος του μαλλιού που δένουν και δεν θα πάρει πολύ ώρα".
Ωραία, σκέφτομαι, δεν χάνω τίποτα, ελπίζω μόνο να μη μου κοστίσει πολύ. Κάθομαι άνετα και παρακολουθώ τη διαδικασία. Τέσσερις - πέντε τούφες μόνο βάφτηκαν σε απόχρωση πιο ξανθωπή. Τελειώνω γρήγορα, ευχαριστώ την κοπέλα (αν και αναρωτιόμουν μέσα μου αν το χρειαζόμουν όλο αυτό τελικά) και πάω στο γνωστό μου παιδί που ήταν στο ταμείο και του λέω σχετικά με το ότι ελπίζω να μη χρεωθώ πολύ καθώς δεν ήταν και πάρα πολλή η δουλειά που έγινε. Περιεργάζεται το μαλλί μου και μου λέει: "Έχεις δίκιο" και με χρεώνει 10 ευρώ μόνο. Παραξενεύτηκα στο άκουσμα του ποσού αλλά τον ευχαριστώ και φεύγω.
Πηγαίνοντας στο σπίτι, πότε ακριβώς συνειδητοποίησα την αλλαγή δεν θυμάμαι. Θυμάμαι ότι βλέπω ξαφνικά να έχω εντελώς διαφορετικό μαλλί. Αντί για ξανθιές τούφες έχω έντονα βαμμένες άσπρες τούφες σε διάφορα σημεία του μαλλιού, πολύ πιο φανερά σημεία και πολύ πιο μεγάλες τούφες απ' όσο θα 'θελα για τέτοιο χρώμα! Και το υπόλοιπο μαλλί μου ήταν μαύρο, μακρύ και σκληρό στο άγγιγμα, σαν ξένο. Εν ολίγοις, ξαφνικά μου είχαν βάψει τα μαλλιά σαν γκόθικ! Ήταν κάτι που μου άρεσε να βλέπω σε άλλους αλλά δεν μπορούσα να το συνηθίσω με τίποτα πάνω μου. Ειδικά εκείνη τη μπροστινή άσπρη τούφα που ξεχώριζε κραυγαλέα από το μαύρο όγκο που ακολουθούσε και κάλυπτε το αριστερό μου μάτι.
Καθώς ήμουν στο σπίτι δεν μπορούσα να ξεμπερδέψω τόσο εύκολα με τις δουλειές που χρειαζόταν να κάνω εκεί. Πέτυχα και διάφορους συγγενείς μου σε διάφορους ορόφους της πολυκατοικίας σε διάφορες περίεργες φάσεις. Πιο περίεργη ήταν η φάση που μου δείξανε ένα πολύ άβολο μέρος όπου έπρεπε να κοιμηθώ γιατί γίνονταν - λέει- ανακατασκευές στην πολυκατοικία! Το οποίο άβολο μέρος ήταν απλά τρεις καρέκλες ενωμένες μεταξύ τους!
Υπήρχε πολύ γκρίνια από όλους. Γκρίνια γιατί δεν ήμουν έτσι, γκρίνια γιατί δεν φερόμουν σωστά, γκρίνια γιατί είχα χαθεί και δεν τους βλέπω, γκρίνια γιατί τα μαλλιά μου ήταν έτσι κι όλα αυτά που δυσχέραιναν πολύ την κατάσταση συν την αναγούλα που είχα ότι αποκλείεται να κοιμηθώ εκεί ειδικά σ' αυτή την κατάσταση. Κι έτσι στο τέλος έφυγα.
Βρήκα ευτυχώς το ταίρι μου που τουλάχιστον με κείνον καλά. Παραξενεύτηκε με το μαλλί μου αν και το πήρε σχετικά ήρεμα. Ενώ εγώ όλη την ώρα το σήκωνα πάνω, κάτω, πλάι, λοξά, ανάποδα, αναμαλλιασμένα...δεν μπορούσα να το συνηθίσω με τίποτα. Κι έτσι στο τέλος εκείνος μου είπε: αν δεν το συνηθίζεις, γιατί δεν γυρίζεις απλά στο κομμωτήριο; Το οποίο ήταν και κάτω από το σπίτι του. Κι έτσι έκανα.
Γύρισα στο κομμωτήριο που ήταν έρημο
Έρημο εκτός από την κοπέλα που μου 'βαψε τα μαλλιά το πρωί η οποία καθάριζε κοντά στην καρεκλοπολυθρόνα όπου καθόμουν νωρίτερα. Της είπα πως αλλιώς είδα ότι με έβαψε κι αλλιώς βγήκα τελικά. Πως ήταν δυνατόν; Και γιατί το έκανε; Θέλω τον εαυτό μου πίσω!
Με κοίταξε με ένα αινιγματικό χαμόγελο. Και μου είπε: "Αυτός είναι ο αληθινός σου εαυτός."
Ξανακοιτάζω τον εαυτό μου στον μεγάλο καθρέφτη τοίχου απέναντι, αυτό το περίεργο emo-gothic style με τα σκληρά μαύρα μαλλιά, τις φαρδιές άσπρες τούφες και τα έντονα κόκκινα χείλη και σκέφτομαι για τον αληθινό μου εαυτό. Είναι αλήθεια έτσι??? Είμαι πραγματικά έτσι??? Έτσι φαίνομαι στο αστρικό πεδίο όπου όλου τα όντα και πράγματα φαίνονται όπως πραγματικά είναι?

Η κοπέλα με παρατηρούσε δίπλα, με ήρεμο ύφος, σαν να μπορούσε να διαβάσει τις ερωτοαποκρίσεις των σκέψεων μου. Ένιωθα πως διεισδούσε πραγματικά μέσα μου κι αυτό δεν μου πρόσφερε άνεση.
"Αν αυτός είναι ο αληθινός εαυτός μου γιατί δεν τον αισθάνομαι δικό μου; Γιατί δεν αισθάνομαι εγώ;" συνεχίζονταν τα εσωτερικά μου ερωτήματα. "Ή μήπως δεν ξέρω πως είναι πραγματικά ο εαυτός μου; Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι να μην έχω τόσο μεγάλη αίσθηση του γνώθι σ' αυτόν; Πως μπορώ να πω με σιγουριά ότι ξέρω πως είναι ο εαυτός μου;"
Ο εσωτερικός μου διάλογος συνεχίστηκε για κάμποσο ακόμα και τελικά γυρνάω και της λέω:"Λυπάμαι δεν αισθάνομαι έτσι, δεν το νιώθω κομμάτι του Είναι μου."
Έσφιξε τα χείλη της και ένιωσα πως στην ουσία της ήταν μια ανδρόγυνη οντότητα, ήταν τόσο άντρας όσο και γυναίκα. Μου λέει: "Έχεις δίκιο".
Αρχίζω να αναρωτιέμαι για το ποιος είναι τελικά, τι ρόλο παίζει κι αν όλο αυτό είναι κάποιο τεστ - κάποια τελοσπάντων δοκιμασία που πρέπει να περάσω. Τα διαβάζει όλα αυτά στο μυαλό μου και καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να κρυφτώ τελικά ενώ για κείνην δε ξέρω τίποτα.
"Ναι", μου λέει "δεν είναι ο αληθινός σου εαυτός και το κατάλαβες. Κατάλαβες πότε να αισθάνεσαι όταν δεν είναι."
Αφού είδα στον καθρέφτη πια να παίρνει τη γνώριμη εξωτερική μορφή που είχα συνηθίσει τα τελευταία χρόνια με τα κατσαρά καστανά μαλλιά, κίνησα να φύγω.
"Περίμενε", μου είπε. "Αφού το πέρασες αυτό, μπορείς να πάρεις αυτό." Μου δίνει ένα καθρέφτη χειρός σε σχήμα οβάλ που ήταν γυρισμένος ανάποδα προς εμένα. "Μπορείς να δεις πως είναι αληθινά ο εαυτός σου."
Τον γύρισα τον καθρέφτη όλο και περιέργεια και τότε......Τον είδα. Κι αυτό που είδα δεν μπορεί να περιγραφεί.Όλη αυτή η λάμψη, τα χρώματα, η ομορφιά, η αθωότητα... Ένιωσα τόσο καλά που Τον είδα πως πραγματικά είναι που μου αρκούσε μόνο μια στιγμή να χαρώ και αυτή η μοναδική στιγμή ήταν αρκετή! Μου αρκούσε και μόνο που ήξερα πως πραγματικά είμαι. Κι αυτό θα μου έδινε πάντα κουράγιο...δεν θα το ξεχνούσα ποτέ.

Έτσι με μια παράξενη γαλήνια χαρά άφησα τον καθρέφτη πάνω στο τραπέζι και κίνησα ξανά προς την έξοδο.
Παραξενεύτηκε με το πόσο γρήγορα έκανα και με σταμάτησε ακόμα μια στιγμή. Τι έγινε; Δεν θέλει πραγματικά να φύγω;
"Που πας;"
"Φεύγω" της είπα απλά. "Το είδα και σε ευχαριστώ. Δε μπορώ να φύγω;"
Ως κι εγώ παραξενεύτηκα που την εξέπληξα. Την είδα ότι σφίχτηκε πάλι. "Έτσι απλά; Το πέρασες κι αυτό. Δεν παρακάλεσες να πάρεις την πραγματική σου μορφή. Ναι την πέρασες τη δοκιμασία. Άλλοι εδώ παρακαλάνε αμέσως να πάρουν τη μορφή που είδαν. Και δεν το έκανες. Κι αυτό δείχνει ότι μπορείς τώρα να πάρεις την πραγματική σου μορφή. Όχι απλά να τη δεις, αλλά να ΦΑΙΝΕΣΑΙ κι αυτό που είσαι. Να τη φοράς."
Το σκέφτηκα, χαμογελούσα στη σκέψη της μορφής που είδα, του Αληθινού μου Εαυτού! Ήμουν όμως κοντά στην έξοδο. Άμα την βάλω σ' αυτό τον κόσμο θα με κατασπαράξουν. Θα είμαι στον στόχο. Δεν θα με αφήσουν να είμαι η μορφή που ΕΙΜΑΙ. Θα τραβάω όλων των ειδών τα σκοτάδια που ελκύονται από το φως. Δεν μπορείς να φαίνεσαι τόσο τέλεια σ' αυτόν τον κόσμο.
Από την άλλη όμως...αν έβαζα την πραγματική μου μορφή, αυτό σημαίνει.....πως....σημαίνει πως...αχ θα είμαι τέλεια, δηλαδή θα είμαι υγιής! Δεν θα έχω καμία αναπηρία! Το σκέφτηκα αυτό; Θα είμαι σαν άνθρωπος. Θα ακούω σαν άνθρωπος.
Κι όμως μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν αποδέχτηκα κατά βάθος την αναπηρία μου; Ότι δεν αποδέχτηκα τους περιορισμούς που η ίδια η ψυχή μου επέλεξε; Τους περιορισμούς που  ο εαυτός μου επέλεξε για να πάρει τα μαθήματα που χρειάζεται σ' αυτή τη ζωή; Μόνο αν αποδεχτώ την ασθένεια μου πλήρως θα μπορέσω κάποτε να γίνω καλά.
Ή ελπίζω κατά βάθος πως κάποια στιγμή θα γίνω καλά ακόμα και σ' αυτή τη ζωή; Ή μήπως το ότι αρνούμαι να δεχτώ αυτό το δώρο είναι γιατί φοβάμαι να γίνω ξαφνικά καλά ενώ συνήθισα τόσα χρόνια έτσι, τόσα χρόνια με το φορτίο και την κάλυψη που μου πρόσφερε η αναπηρία είτε μικρή είτε μεγάλη; Πως φοβάμαι να γίνω καλά ή μπορεί ακόμα και υποσυνείδητα να νιώθω ότι δεν μου αξίζει, κι αυτός ο φόβος με κάνει να κλωτσάω αυτή την ευκαιρία που μου παρουσιάζεται τόσο ξαφνικά εκ θαύματος; Και να το μετανιώνω συνεχώς;
Παράλληλα με όλη αυτή τον εσωτερικό διάλλογο αναζήτηση έπιανα και κάτι μισόλογα εκ μέρους του, τον-την βλέπω με την άκρη του ματιού μου να τον-την έχω φέρει πάλι σε μια θέση έκπληξης συνάμα με μια θυμωμένη ανυπομονησία. Πως μπορώ αλήθεια να τον-την εμπιστευτώ;
"Ποιος ή ποια είσαι;" τον ρώτησα. Δεν θέλησα να το πω ακριβώς με λόγια περί θεού και διαβόλου. Κι έτσι ψάχνοντας τις κατάλληλες λέξεις που μπορούσαν να θίξουν το θέμα, τον-την ρωτάω:
"Τι είσαι; Προσφέρεις όντως βοήθεια ή πειρασμό;"
Μου χαμογέλασε ενώ με τάραζε η αμφιβολία. "Πάλι με δυϊσμό καλού-κακού σκέφτεσαι όπως κάνουν οι περισσότεροι πάνω στη γη; Το ξέρεις πως είναι πέρα από τον δυϊσμό. Έλα πάρε τον Εαυτό σου να τον δούμε επιτέλους;"
"Να τον δούμε??? Δηλαδή εσύ δεν μπορείς να δεις ποια πραγματικά είμαι? Πως και δεν μπορείς να δεις τον Αληθινό μου Εαυτό......."
Στο σημείο αυτό είχα τόση αγωνία ότι τελικά μπορεί να ήταν αυτό που φοβόμουν και ξύπνησα και δε κατάφερα να δω την απάντηση......

Το μόνο που είδα όταν ξανακοιμήθηκα (ναι το κάνω εύκολα αυτό, να ξανακοιμάμαι) ήταν ότι βρέθηκα στην Αρχαία Αίγυπτο κι έβλεπα μπροστά μου πως γράφανε οι γραφιάδες τα ιερογλυφικά! (Ναι αλλάξαμε θέμα)
Πρώτα από όλα, πριν πάρουν τον πηλό ή σκαλίσουν, έπαιρναν υγρή άμμο μέσα ή πάνω σε κάτι ξύλινο, σαν ορθογώνιο ρηχό κουτί. Και πάνω από την άμμο απλώνανε κάτι σαν κόσκινο με ξύλινες άκρες. Και μετά τίναζαν και χτυπούσαν προς τα πάνω το κουτί με την άμμο. Μέσα από τις τρύπες του κόσκινου έβγαινε η υγρή που ενωνόταν σε διάφορες μουντζόυρες, σχήματα ή πλέγματα που σχημάτιζαν τα πρωτογενή ιερογλυφικά. Ήταν δηλαδή σαν να πετούσες τυχαία κλαδάκια στον αέρα κι όπως έπεφταν και ενώνονταν, να σχημάτιζαν γράμματα.
Αυτά τα πρώτα ιερογλυφικά θεωρούσαν ότι ήταν ένα είδος μαντείας ή οιωνού. Ότι κι αν σκάλιζαν μετά επίσημα στους τοίχους ή όπου αλλού είχαν, έπρεπε οπωσδήποτε να έχουν μέσα αυτά τα πρωτογενή ιερογλυφικά που σχηματίστηκαν, ότι δηλαδή έβλεπε το έμπειρο μάτι του γραφέα-μάγου ότι σχημάτιζαν οι κόκκοι της άμμου....
Τώρα αν έτσι γινόταν κάποτε στην αρχαία Αίγυπτο, πραγματικά δεν το ξέρω!!! Θα 'θελα να ψάξω περισσότερα σχετικά....

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Ενεργειακή Κρούση της 12 Μαίου

Έχουν ειπωθεί πολλά για την Ενεργειακή Κρούση της 12 Μαΐου, αύριο δηλαδή, και υπάρχουν ακόμα τόσα μαιλ που μου στέλνονται σχετικά. Τι είναι ακριβώς αυτό, θεωρητικά είναι ότι εξηγεί το παρακάτω κείμενο:
Στις αρχές Μαΐου ξεκινά το άνοιγμα ενός πανίσχυρου Ενεργειακού Καναλιού με κατεύθυνση την Γη. Το άνοιγμα αυτό θα ολοκληρωθεί την Τετάρτη 12 Μαΐου, στις 14:16. Θα μείνει ανοιχτό έως και το τέλος της περιόδου των εκλείψεων, δημιουργώντας ισχυρές θετικές μεταλλάξεις. Όπως αναφέρεται τους τελευταίους μήνες από σημαντικούς channeling παγκοσμίως, εκπορεύεται από τον Μεγάλο Κεντρικό Ήλιο του σύμπαντος. Έρχεται στην Γη για πρώτη φορά σε εξαιρετικά δύσκολους καιρούς, με στόχο να εξελίξει αδιέξοδα ζητήματα στα οποία η ανθρωπότητα έχει «κολλήσει» εδώ και χιλιετηρίδες, με αποτέλεσμα τον αδιέξοδο πόνο, τον φόβο, την δυστυχία στις ανθρώπινες σχέσεις, την φτώχεια, την αδικία και τα έντονα δυσλειτουργικά ζητήματα στην ψυχική και σωματική υγεία του ανθρώπου.

Προσπάθησα να ψάξω παραπάνω το θέμα αλλά οι πληροφορίες που μάζεψα δεν ήταν ικανοποιητικές. Δεν κρύβω και την επιφύλαξή μου ότι μπορεί να είναι τελικά πολύ κακό για το τίποτα. Κι έτσι κινούμενη με το σκεπτικό ότι είτε πιστεύεις είτε όχι, πρέπει να το ερευνήσεις*, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι ζητείται να κάνουμε παραθέτοντας και τα αστρολογικά συμβάντα της αυριανής μέρας:

Ευθυγραμμίζεται (επιτέλους) ο Ερμής και κάνει σύνοδο με τη Σελήνη στον Ταύρο. Θα επανέλθουν οι επικοινωνίες στα ίσα τους αν και με κάποια αργή πορεία λόγω της επιρροής του Ταύρου, αλλά παράλληλα με τη σύνοδο που κάνει με τη Σελήνη (η οποία βρίσκεται σε έξαρξη στον Ταύρο) θα ενδυναμωθεί ο ψυχικός και εσωτερικός μας κόσμος και η επικοινωνία με τις ψυχικές μας ικανότητες. Ίσως γι' αυτό γίνεται λόγος για καθαρό channeling (= επικοινωνία με τον Ανώτερο Εαυτό μας κι ότι αντιλαμβάνεται αυτός μέσα και έξω από εμάς, επικοινωνία κατά την οποία λαμβάνουμε πληροφορίες για όσα μας προβληματίζουν και μας απασχολούν) και κανάλι με τον Κεντρικό Ήλιο.
Επίσης με τέτοια σύνοδο αυξάνεται το αίσθημα της ασφάλειας κι έχουμε τάση να επικοινωνούμε ότι αισθανόμαστε, καθώς και να ερχόμαστε σε επαφή με τη φύση γύρω μας. Επιπλέον ο Ερμής θα κάνει ευνοϊκές όψεις με άλλους πλανήτες, όπως το εξάγωνο με τον Ποσειδώνα και το τρίγωνο με τον Πλούτωνα, πράγμα που ενδυναμώνει την επιρροή του και τη σύνδεσή του με τη συμπόνοια και τον εσωτερισμό και τη βαθιά διεισδυτική ματιά.
Παράλληλα, ο Χείρωνας (το σύμβολο του καρμικού θεραπευτή) μπήκε στους Ιχθείς και μπαίνει σε σύνοδο με τον Ποσειδώνα, τον μεγάλο διαισθητή ή προκλητή ψευδαισθήσεων. Είτε θα αυξηθούν η συμπόνοια μας, οι διαισθητικές μας ικανότητες και η ψυχική μας σύνδεση, είτε θα θεραπεύσουμε τις ψευδαισθήσεις μας και τα ψέματα που κυκλοφορούν (και αυτό μπορεί και μέσω παθημάτων) είτε και τα δύο.
Έχουμε και τη δυνατή επίδραση από το Ταυ Τετράγωνο Κρόνου-Ουρανού-Αφροδίτης στο οποίο συμμετέχει και ο Δίας σε σύνοδο με τον Ουρανό στους Ιχθείς. Γίνεται άνοιγμα και επέκταση του Ουρανού (λόγω της συνόδου με τον Δία) το οποίο επεκτείνει και το άνοιγμα του έβδομου τσάκρα προς τα άνω (ανοίγουν τα κέντρα στην κορυφή του κεφαλιού μας και λαμβάνουμε περισσότερες πληροφορίες). Εντωμεταξύ όμως η κόντρα με τον Κρόνο προσπαθεί να καταπιέσει τα όποια ανοίγματα. Ήδη λαμβάνουν χώρα πολλές μορφές καταπίεσης αυτή τη περίοδο με παράλληλη προσπάθεια για εξέγερση, τόσο εξωτερική όσο και εσωτερική. Η Αφροδίτη στους Διδύμους προσβάλλεται από αυτή την όψη και η "Θεά της Επικοινωνίας" κρούεται, ίσως γι' αυτό γίνεται λόγος για ενεργειακή κρούση. Αυτή η όψη μπορεί να φέρει τόσο θετικές όσο και αρνητικές επιρροές. Ειδικά για τη χώρα μας μπορεί να σημαίνει ένα μεγάλο μάθημα για τους ανθρώπους της.

Από κει και πέρα όμως κατά πόσο σημαντικές είναι αυτές οι επιρροές....θα δείξει!
Σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν για την ενεργειακή κρούση, καλό θα ήταν αύριο να εξασφαλίσουμε συνθήκες ψυχικής ηρεμίας, αποφυγής σωματικής κούρασης, πνευματικής ενατένισης...και όλα αυτά που ευνοούν από μόνα τους το γύρω μας. (Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τον διαλογισμό και την επιρροή του κι εδώ).


Ο κάθε ένας μας με το δικό του τρόπο μπορεί να κάνει όποιες προετοιμασίες θεωρεί καταλληλότερες φυσικά και για όσο διάστημα επιθυμεί, όμως σε γενικές γραμμές νομίζω πως βοηθούν τα ακόλουθα:
- Αποφυγή οποιασδήποτε μορφής αντιπαραθέσεις και τριβές
- Κατάσταση πνευματικής δεκτικότητας
- Φροντίδα της υγείας και του σώματος
- Αποφυγή κρέατος
- Προσεγμένη υγιεινή διατροφή
- Αποφυγή αλκοόλ
- Ηρεμία και ξεκούραση
- Αναζήτηση της επαφής με τη φύση
- Διαλογισμός και προσευχή
Τα παραπάνω βοηθούν τον οργανισμό μας να μπει σε μια κατάσταση δεκτικότητας ειδικά εάν τα ακολουθήσουμε για τουλάχιστον 5 μέρες πριν από τη συγκεκριμένη ημερομηνία, αλλά και μετά για να μπορέσει να αφομοιωθεί η ενέργεια αυτή.
Και να μην καταφέρετε να τα κάνετε όλα αυτά, δεν πειράζει.
Αρκεί να θελήσετε.

Για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να ακολουθήσει τις παραπάνω οδηγίες, κακό δεν κάνουν, και να παρατηρήσει τα όποια αποτελέσματα μπορεί να εμφανιστούν που, σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν για το συγκεκριμένο γεγονός, θα επεκταθούν και μέσα στον Ιούνιο.
Από πλευρά μου, κάθομαι τώρα και γράφω όλα αυτά από μια προσπάθεια να εξηγήσω καλύτερα τα πράγματα γιατί έχω κουραστεί να διαβάζω ελλιπείς πληροφορίες ή πολλά λόγια χωρίς ουσία. Όποιος παρατηρήσει κάτι από αύριο και τις επόμενες μέρες, είναι καλοδεχούμενος να το αναφέρει :)
O νοών νοείτο....

Υ.Γ. * Η σωστή ρήση είναι: Πίστευε και μη, ερεύνα. Μια μόνο αλλαγή του κόμματος άλλαξε το όλο νόημα της ρήσης και έκανε πιο εύκολο το δρόμο να γίνουμε υποχείρια μιας τυφλής υποταγής.


Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Ο μεγαλύτερος φόβος....


Μου ήρθε με μαιλ σήμερα και ταιριάζει...

"Ο μεγαλύτερος φόβος μας δεν είναι μήπως είμαστε ανεπαρκείς. Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι μήπως είμαστε απεριόριστα δυνατοί. Το φως μας και όχι το σκοτάδι μας, μας φοβίζει πιο πολύ από όλα. 
Αναρωτιόμαστε:' Ποιος είμαι εγώ τελικά που θέλω να είμαι τόσο λαμπερός;' Γιατί εσυ τι είσαι; Είσαι και συ ένα παιδί του Θεού. Δεν ωφελείς με τίποτα τον κόσμο με το να γίνεσαι μικρός. Το να γίνεσαι μικρός μόνο και μόνο γαι να μη νιώθουν οι άλλοι ανασφαλείς γύρω σου, δεν είναι καθόλου λαμπερό. Γεννηθήκαμε για να δηλώσουμε τη δόξα του Θεού που υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει σε ορισμένους από εμάς αλλά σε όλους μας. Και αν αφήσουμε το φως μας να λάμψει, επιτρέπουμε έτσι ασυναίσθητα και στους άλλους να το κάνουν. Όταν απελευθερωθούμε από τον δικό μας φόβο, η ύπαρξή μας απελευθερώνει αυτόματα και τους άλλους"
~ Νέλσον Μαντέλα


“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won't feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It's not just in some of us; it's in everyone. And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Πριν αποφασίσετε για μένα.....δεν με ρωτάτε???

Θα έπρεπε μήπως να ζηλεύουμε την Ισλανδία? Μια γη που βγήκε από τη θάλασσα σε νεότερα χρόνια αντίθετα με άλλους αρχαιότερους πολιτισμούς, με πληθυσμό μόνο 350.000 κατοίκους, της οποίας οι άνθρωποι πήραν μόνοι τους τις αποφάσεις στα καίρια ζητήματα που επηρέαζαν τη χώρα και τη ζωή τους..... Είναι τόσο δύσκολο να προχωρήσουμε κι εμείς σε δημοψήφισμα? Πραγματικά είναι τόσο δύσκολο? Πρέπει να φτάνουν τα πράγματα στα άκρα και να απαντάμε με αίμα? Και ποιοι αξιώσουν όλοι αυτοί οι 300 να θεωρήσουν τους εαυτούς τους στα σοβαρά ότι φέρουν το θέλημα των ανθρώπων που τους ψηφίσανε, δεν θα έπρεπε να τους ρωτήσουνε πρώτα? Ή μήπως δεν καταλάβανε χθες?
Πικραμένο μου ξεφτέρι
δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι 
πάντα ο κόσμος προχωρεί...
Έλεγε το τραγούδι του Κεμάλ. Η σημερινή κατάσταση, τα γενόμενα που συμβαίνουν με βάζουν συνεχώς σε προβληματισμούς γιατί ούτε αισθάνομαι πως θα σταματήσουν εδώ τα πράγματα αλλά κι ότι έχουμε ακόμα πολλά να περάσουμε, είτε να προετοιμαστούμε για το 2012, είτε γιατί συμβαίνει μια παγκόσμια κρίση ηθικής στον πλανήτη μας, είτε γιατί βγαίνει στην επιφάνεια η αλήθεια κλπ κλπ... Η αλήθεια είναι πως διανύουμε δύσκολη περίοδο (πολλοί αστρολόγοι μπορούν να το πουν κι αυτό) κι έχουμε να δούμε πολλά ακόμα.

Εμφανίζω το βίντεο του Max Keiser για όσους δεν το είδαν από την εκπομπή του Χαρδαβέλλα την 4-5-10 και γιατί είναι από τους λίγους που λέει τα πράγματα ωμά με το όνομά τους κι αντικατοπτρίζει πολλούς από τους προβληματισμούς μου. Για να έχουμε ακόμα μια καλύτερη εικόνα για το τι ακριβώς συμβαίνει. Γιατί η αλήθεια μπορεί να ελευθερώσει. Κι ακόμα γιατί το πρόβλημα με την αλήθεια είναι ότι αυτός που την ψάχνει, μερικές φορές τη βρίσκει.... ;) (The Sin Eater - the movie)



 Παρακάτω μια ιστορία που αν και δεν ξέρω κατά πόσο αληθινή είναι, με εντυπωσίασε. Από το blog ksipnistere. Κάτι που δείχνει σε μικρογραφία τι θα έπρεπε να εφαρμοστεί και στη δικιά μας χώρα....


The Bond Trader (http://ksipnistere.blogspot.com/2010/05/blog-post_6404.html)

Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε.. Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού- 15 000 παγκοσμίως
Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.
Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε.

Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος.
Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο πιο σωστά μπορώ, διότι η αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.
« Ο καθαριστής, όταν περνά την πόρτα του εργοστασίου, είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών, που πάει στο σπίτι που χρωστάει και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και αν και λίγα του είναι αρκετά.
Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλειά του να πάει σπίτι άνεργος ... με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδιά του.. τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του. Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά, θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο, που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.

ΑΛΛΑ την ίδια στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου, που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες του και εάν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.
Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135.000.000.

Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο:
Ελάττωση του μισθού μου - 75%
Ελάττωση μισθού όλων των αντιπροέδρων - 50%
Ελάττωση γενικών διευθυντών - 40% ΚΤΛ
Καμία απόλυση.
Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.»
Σηκώθηκε και έφυγε, και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο « κρίμα που θα παίζετε Γκολφ μόνο τρεις φορές, αντί για έξι, παιδιά.»

Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η αξία της μετοχής ήταν $147, από $7.5 το 1980, πριν αρχίσει η κρίση.
Α ναι, είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.
Το 1992 στο τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότηση του - και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο, αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:

« Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Ήμαστε σε 42 χώρες, από τις οποίες η 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες, διότι, όπως ξέρετε, τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα, όπως μου είχατε προτείνει, είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία. Και κανείς μα κανείς ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος. Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη.

Ενώ εσείς που ήσασταν δίπλα μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα, δεν θα καίγατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις.
Να θυμάστε, ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται, όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα.. και εργοστάσια καίει.»

Σήμερα ζωγραφίζει στο San FranciscoΌμπυα.
Γιατί το έγραψα;

Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στη τηλεόραση / ράδιο και να μιλούν
για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ),
ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ)
αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ) ..

Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα Φυσικά είναι για τις αλλαγές - ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν.

Δεν έχουν τίποτα να χάσουν, διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ.
Έτσι θα είναι όχι μόνο προστατευμένοι, αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ (σας θυμίζει κάτι αυτό;) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους.
Λοιπόν νάνοι της νοημοσύνης έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεφτόμενοι.
Έτσι, δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε, όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα. ΠΑΝΤΟΥ.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Ακούστε με Φωνάζω!




Mother, hear me calling
I'm your daughter, you're my home
Sister Moon, hear me calling
In the night we're not alone
Father Sun, hear me calling
Let your strong light shine in me
Oh my ancestors, stand by me
teach my spirit to be free
Αφιερωμένο στη σημερινή μέρα....
Κουράστηκα......θέλω να είμαι ελεύθερος/η.

Θέλω να ζω αξιοπρεπώς!
Θέλω ένα βιώσιμο τρόπο ζωής!
Θέλω να μην έρθουν τα παιδιά μου να πουν: "Τι έκανες πατέρα/μητέρα; Τι κόσμο μας έδωσες να ζήσουμε; Γιατί δεν έκανες κάτι για αυτό;"
Θέλω σεβασμό επιτέλους....
Θέλω να μη κάθονται άλλο στο σβέρκο μου και να μου λένε: δώσε και δώσε, δεν φτάνουν...ενώ ξέρουν ότι δεν τελειώνει ποτέ και με βάζουν στο ίδιο παιχνίδι της πλεονεξίας και του καταναλωτισμού πληρώνοντας παράλληλα και για αυτούς....
Θέλω ούτε καν να προσπαθούν να με κοροϊδέψουν ή να μου χαϊδεύουν τα αυτιά.
Θέλω να ζω ελεύθερος/η από φόβο.
Θέλω να βγω από το μπαχαλώδες σύστημα που έχουν δημιουργήσει και του οποίου με έχουν πείσει ότι πρέπει να είμαι μέλος αλλιώς θα πεθάνω.
Θέλω να δω επιτέλους πως η αληθινή ζωή είναι έξω από αυτό.
Θέλω να κάνω αυτό το βήμα....
Θέλω να τη ζω!
Θέλω να με αφήσουν πια να τη ζήσω!
Κι εγώ και τα παιδιά μου!
Κι εγώ και ο κόσμος μου!
Κι όποιος άλλος θέλει, ελεύθερα να τη ζήσει!
(Αφιερωμένο στις ψυχές που ζητάνε την ελευθερία αντί την καλοπερασική ματαιότητα της σκλαβιάς....)

Νομίζω πως δεν υπάρχουν αρκετά λόγια να την περιγράψουν. Τα μάτια όλου του κόσμου φαίνεται να είναι στραμμένα σε τούτο εδώ το αλωνάκι.....
Δεν μπορώ ούτε να περιγράψω και τα θλιβερά γεγονότα και τους θανάτους που συνέβησαν σήμερα που φαίνεται επισκιάζουν την όλη πορεία της πορείας και δυστυχώς χρησιμοποιούνται "αλύπητα" κι από τις δυο πλευρές...οι μεν για καταστολή των ταραχών...οι δεν για εκδίκηση....
Οπότε θα φέρω εδώ μια ιστορία που μου στάλθηκε πριν από καιρό από τον αγαπητό Gi Gaga Kouni Beli η οποία πιστεύω ότι ταιριάζει, όχι μόνο από πλευρά πίστης αλλά και από το ότι αυτό που υπάρχει γύρω μας είναι αυτό που πιστεύουμε ότι υπάρχει. Κι αυτό που έχουμε δημιουργήσει, είναι που αρνητικά ή θετικά πιστεύουμε.... Κι αν πιστεύουμε ότι μας καταδυναστεύουν ή ότι μας έχουν του χεριού μας, έτσι είναι.....
Ο κόσμος αλλάζει! Και γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξει! Και γιατί δεν πάει άλλο, δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι και το πιστεύουμε κι αυτό. Στο χέρι μας είναι να οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον και  να το υλοποιήσουμε...
Παραθέτονται και τα εύλογα σχόλια του Gi Gaga :) (Kisses to him!!)
Ταιριάζει και με μια ιστορία που ανάρτησα παλιότερα εδώ.

Μια φορά και ένα καιρό ήταν δύο εξερευνητές που έφτασαν σε ένα ξέφωτο μέσα στη ζούγκλα. Στο ξέφωτο υπήρχαν πολλά λουλούδια και αγριόχορτα.
Ο ένας εξερευνητής λέει “Κάποιος κηπουρός θα πρέπει να φροντίζει αυτόν τον κήπο”. Ο άλλος διαφωνεί: “Δεν υπάρχει κηπουρός.” Αποφασίζουν να στήσουν σκηνές και να κρατήσουν σκοπιά. Κηπουρός δεν φαίνεται πουθενά.
“Ίσως είναι ένας αόρατος κηπουρός.” Στήνουν λοιπόν ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα γύρω από τον κήπο. Κάνουν περιπολίες με κυνηγόσκυλα. Αλλά κανένας ήχος δεν υποδηλώνει ότι κάποιος εισβολέας έπαθε ηλεκτροσόκ. Καμία μετακίνηση στο συρματόπλεγμα δεν προδίδει κάποιον αόρατο αναρριχητή. Τα κυνηγόσκυλα ποτέ δεν γαβγίζουν.
Ωστόσο, ο Πιστός εξακολουθεί να μην πείθεται. “Μα υπάρχει ένας κηπουρός, αόρατος, ακαθόριστος, άυλος, απρόσβλητος από το ηλεκτροσόκ, άοσμος και βουβός, ένας κηπουρός που έρχεται κρυφά για να φροντίσει τον κήπο που αγαπά.”
Στο τέλος o Σκεπτικιστής του λέει με απογοήτευση: “Μα τι έχει μείνει από τον αρχικό σου ισχυρισμό; Σε τι διαφέρει αυτός ο αόρατος, ακαθόριστος, άφαντος, ασύλληπτος κηπουρός από έναν φανταστικό κηπουρό ή και από έναν ανύπαρκτο κηπουρό;”
(Μετάφραση Theology and Falsification του Antony Flew (1950). 

Η ιστορία θεωρώ πως έχει να κάνει καθαρά με την πίστη. Από την πλευρά του Πιστού βλέπουμε την αναφορά στην πίστη στο έπακρο. Από την πλευρά του Σκεπτικιστή με την πρώτη ματιά νομίζει κανείς πως ο ίδιος δεν έχει πίστη σε κάτι το ανώτερο από αυτόν. Όμως αν κοιτάξεις καλύτερα και οι δυο θεωρώ πως μιλούν για το ίδιο πράγμα, για κάτι ανώτερο από αυτούς με τη διαφορά πως ο Πιστός το ονομάζει «κηπουρό» (γιατί πρόκειται για κήπο) ενώ ο σκεπτικιστής,  αφενός μεν δέχεται την έμμεση σύνδεση του κήπου με κάτι που κι οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται (ή καλύτερα, δεν βλέπουν), αφετέρου δε θωρεί πως αυτή η ανώτερη ύπαρξη λέγεται «κηπουρός» (Θεός στην προκειμένη περίπτωση.) Το κείμενο έχει καθαρά θρησκευτικό χαρακτήρα, προσπαθώντας να αντισταθμίσει την έννοια που δίνουμε στη λέξη «Θεός-πίστη» και να μας κάνει να αναρωτηθούμε αν τελικά όλα αυτά -όπως πολύ σωστά είπες- είναι απλώς κάτι φανταστικό ή ανύπαρκτο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι (ίσως) ο θεός (όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας) είναι απλώς δημιούργημα του μυαλού μας, καταστέλλοντας κάθε μας ανασφάλεια για το γνωστό και το άγνωστο.
Ως απάντηση στο ερώτημα της φίλης σου, θα έλεγα πως η ζωή μου βαίνει έτσι όπως ακριβώς έχει δημιουργηθεί για μένα, με τη διαφορά ότι είναι καλή ή κακή μερικές φορές αναλόγως με τις καθημερινές μου επιλογές. Η ζωή στον καθένα έχει δοθεί εξ' αρχής η ίδια. Το πώς θα διαμορφωθεί και τι καταλήξεις θα έχει στην πορεία, είναι καθαρά στο χέρι μας!

Blog Widget by LinkWithin

"Magical Template" designed by Blogger Buster